- Το δικό μου Κιλκίς είναι η Πρωτοβάθμια εκπαίδευση μέσα στην οποία διαμορφώθηκα και γνώρισα υπέροχους ανθρώπους και παιδαγωγούς. Συναδέλφισσές μου δασκάλες-μάνες που η γλυκύτητα της προσέγγισής τους στα πρωτάκια, συνετέλεσε ώστε η μορφή τους να παραμείνει ισόβια βαθιά χαραγμένη στην ψυχή των παιδιών. Φωτισμένοι συνάδελφοί μου που ανάλωσαν τον εαυτό τους για να δώσουν το φως της γνώσης στους μαθητές τους, αγωνιζόμενοι με ανιδιοτέλεια για να προσφέρουν το κάτι παραπάνω και να πάνε τη ζωή ένα βήμα παραπέρα. Συνάδελφοι που υπερασπίστηκαν το δημόσιο σχολείο και δεν καταδέχτηκαν να μετατρέψουν τον εαυτό τους σε εμπόρους της ανθρώπινης γνώσης.
Το δικό μου Κιλκίς είναι οι μαθητές μου στους οποίους πρόσθεσα κι εγώ ένα ταπεινό λιθαράκι στο οικοδόμημα της ύπαρξής τους και τους αγαπώ όλους το ίδιο.
Το δικό μου Κιλκίς είναι οι άνθρωποι του πολιτισμού και της λαογραφίας που για δεκαετίες προσέφεραν και προσφέρουν τον εαυτό τους για να φωτίσουν το έρεβος της αδιαφορίας και του ωχαδερφισμού που διακατέχει μεγάλο μέρος της μικρής μας κοινωνίας. Οι άνθρωποι της ΤΕΧΝΗΣ που κάτω από τη βαριά σκια της Κικής Παπαδοπούλου αγωνίζονται επάξια να συνεχίσουν το έργο της, οι άνθρωποι του Λυκείου Ελληνίδων που με πρωθιέρεια την Δάφνη Νιάκα μάχονται να διασώσουν την λαϊκή μας παράδοση, οι άνθρωποι της Αρμονίας, της Πολιτιστικής εταιρίας εκπαιδευτικών, των Αργοναυτών, του Αγίου Τρύφωνα, του Φλάμπουρα, του συλλόγου Κρητών, του ΠΟΛΙΣ, της Κινηματογραφικής Λέσχης…
Το δικό μου Κιλκίς είναι το μουσικό μου σπίτι, η χορωδία του Μουσικού συλλόγου της πόλης μας. Η χορωδία η οποία υπό την ηγεσία της ακούραστης προέδρου μας Σταυρούλας Γιοβανούδη αλλά και με τις προσπάθειες όλων μας, χάρισε υπέροχες εκδηλώσεις στον κόσμο του Κιλκίς. Η χορωδία στην οποία συνδέθηκα με φιλίες ζωής με υπέροχους ανθρώπους, έζησα πανέμορφες στιγμές στις εκδηλώσεις, στις εκδρομές ακόμα και στις πρόβες.
Το δικό μου Κιλκίς είναι οι άνθρωποι του αθλητισμού που μέσα από τα σωματεία της πόλης μας παλεύουν να μεταλαμπαδεύσουν στα μικρά παιδιά τις αρχές και τις αξίες του υγιούς αθλητικού πνεύματος και του ‘’ευ αγωνίζεσθε’’, μακριά από φανατισμούς, χουλιγκανισμούς και αλητείες που υποβιβάζουν τον άνθρωπο στο επίπεδο του κτήνους.
Το δικό μου Κιλκίς είναι οι σπουδαίες προσωπικότητες της λογοτεχνίας και της ιστορίας που ξεπήδησαν από τον τόπο μας. Είναι ο Χρήστος Σαμουηλίδης, ο Κώστας Λαχάς, ο Λάζαρος Παυλίδης, ο Βλάσσης Αγτζίδης, ο Χρήστος Ίντος, ο Γιώργος Εχέδωρος, ο Θανάσης Βαφειάδης. Είναι οι Ποντιοαμύντορες Τάσος Αμανατίδης, Θόδωρος Παυλίδης, Νίκος Αφεντουλίδης, Νίκος Κωνσταντινίδης καθώς και ο θαλερός και ακούραστος Δημήτρης Νικοπολιτίδης…
Το δικό μου Κιλκίς είναι ο Βασίλης Μακρίδης που η μορφή του είναι πια ταυτόσημη με το σπήλαιό μας…
Το δικό μου Κιλκίς είναι η σεπτή, ασκητική και καλοσυνάτη μορφή του παπα-Γιώργη στην εκκλησία-σύμβολο της πόλης μας πάνω στο λόφο…
Το δικό μου Κιλκίς είναι οι απλοί άνθρωποι που γνώρισα στο καφενείο του Διαμαντή και του Αντώνη. Μορφές αγαπημένες και φίλοι ζωής.
Από το χώρο της πολιτικής θα θυμάμαι δύο πρόσωπα που σφράγισαν τον τόπο με το έργο τους. Ο Αλέξανδρος Αβραμίδης από την κεντρική πολιτική σκηνή και ο Σπύρος Αυγητίδης από την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Έξω από όλα τα παραπάνω, το δικό μου Κιλκίς είναι οι λίγοι αλλά εκλεκτοί φίλοι μου, άνθρωποι με ανοιχτούς ορίζοντες σκέψης, άνθρωποι με ουσιαστική μόρφωση, με ευαισθησίες και εσωτερική καλλιέργεια, άνθρωποι με αρχές κι αξίες, άνθρωποι που με αγάπησαν και με σεβάστηκαν όπως τους αγάπησα και τους σεβάστηκα κι εγώ…
Το δικό μου Κιλκίς είναι οι αγαπημένες περιοχές του, το Σαλάτς, τα Κιολαλίδικα, τα Στενημαχιώτικα, το Ζωοπάζαρο, ο Αη Γιώργης…
Το δικό μου Κιλκίς είναι οι άνθρωποι του δημοσιογραφικού συγκροτήματος των ΕΙΔΗΣΕΩΝ που μου παραχώρησαν βήμα για να βγάλω προς τα έξω σκέψεις και προβληματισμούς μου και να επικοινωνήσω, να γνωριστώ, να ανταλλάξω απόψεις και να γίνω φίλος με αξιόλογους ανθρώπους.
Και αρκετά άλλα που δεν χωράνε στα στενά όρια ενός κειμένου…