Όσο το «ακαταδίωκτο», το «αδιευκρίνιστο» και ο «νόμος περί μη ευθύνης υπουργών» ισχύει υπέρ των ισχυρών, στον τόπο αυτό, δίκαιη δικαιοσύνη δεν υπάρχει. Πάρα πολλοί νόμοι είναι «φωτογραφικοί», χάριν των οικονομικά ισχυρών παραγόντων. Τα περί ανεξαρτησίας των θεσμών και τα περί ισότητας των πολιτών, γενικά και αόριστα, είναι παραμύθια για την πρώτη του δημοτικού!
Αλλά και η παραγραφή ως νόμος δικαίου, δεν επινοήθηκε υπέρ των αδυνάμων της κοινωνίας, αλλά υπέρ των ισχυρών της! Αποτελεί ένα νομικό "κατασκεύασμα" κι ένα παράθυρο «διαφυγής» από ευθύνη. Είναι, τρόπον τινά, μια απαλλαγή από ενοχή, δίχως να προϋπάρχει αθωωτική απόφαση. Είναι απίστευτο, όταν σε μία χώρα η μία κρατική εξουσία τοποθετεί την ηγεσία της άλλης, να μιλάμε για ανεξαρτησία θεσμών, καθώς, εμμέσως πλην σαφώς οι εξουσίες αυτές είναι αλληλένδετες.
Η έννοια του δικαίου είναι δύσκολο να οριοθετηθεί. Κατά τον Αριστοτέλη, όμως, η δικαιοσύνη βοηθά τον ισχυρό: «Δικαιοσύνη λυσιτελεί τω έχοντι», λέει στο άγιο πρωτότυπο. Μήπως άκουσε κανείς τίποτα από την πλευρά της δικαιοσύνης για το σκάνδαλο των υποκλοπών ή για την τραγωδία των Τεμπών; Άκουσε κανείς, αν η υπόθεση του Noor One έχει εκδικαστεί?
Ποτέ άλλοτε δεν είχε η χώρα μεταπολιτευτικά λιγότερη δημοκρατία. Η ίδια νοοτροπία υπάρχει και τώρα, όπως παλιότερα, σε πιο αυταρχικά χρόνια. Απλά στις μέρες μας έχει ολίγον εξευγενιστεί. Η σωματική βία έχει αντικατασταθεί από την ψυχολογική, η εξορία έχει δώσει τη θέση της στην μετανάστευση και η ταυτότητα, όσων συνθέτουν την έννοια του έθνους, έχει πλήρως αποδομηθεί.
Αν μία ιδιωτική τράπεζα κηρύξει πτώχευση, έρχεται ο λαός, το αιώνιο λογοπαίγνιο της ιστορίας, το «θύμα» και «ψώνιο», κατά τον ποιητή και την ανακεφαλαιώνει. Αν όμως ο ίδιος ο λαός χρωστά λίγα ψίχουλα από δάνεια, χάνει το σπίτι του!
Η πολιτική για τους αφελείς είναι θυσία και για τους «ευφυείς» θητεία. Άλλοι έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτήν κι άλλοι χωρίς να ίδρωσαν τα οικονόμησαν από αυτήν. Άλλοι δεν έχουν λεφτά για ένα καρβέλι ψωμί κι άλλοι χωρίς να έχουν εργαστεί αγοράζουν ως και πετρελαιοπηγή!
Η Ελλάδα δεν ανήκει πια στους Έλληνες, (ούτε καν η Ακρόπολη), όπως έλεγε σε καλύτερους καιρούς ένας μεγάλος σοσιαλιστής ηγέτης. Η Ελλάδα ανήκει εξ ολοκλήρου στο κεφάλαιο. Ο λαός δεν είναι πια κυρίαρχος, όπως λέει το σύνταγμα, αλλά ο αιώνιος κομπάρσος της Ιστορίας. Πιο εύκολα ενώνονται στην εποχή μας οι χώρες, παρά οι λαοί.
Αν μια θεωρία δεν επικυρώνεται με πράξη είναι λειψή. Οι μέρες που ζούμε φανερώνουν πολλά. Πιο εύκολα κάνει κανείς πολιτική καριέρα, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, παρά από την αληθινή πολιτική. Ζούμε σε καιρούς πνευματικής πενίας και κοινωνικής ανασφάλειας. Ευκολότερα γίνεται κανείς υπουργός από το ένα κόμμα στο άλλο, παρά εκλέγεται βουλευτής στο δικό του!
Θεωρίες ειπώθηκαν πολλές, και μάλιστα, από τα μεγαλύτερα ιδεολογικά μυαλά της χώρας. Το ζητούμενο είναι ποιος λαός και ποιος πολιτικός θα τις εφαρμόσει; Αν ο λαός μιας χώρας είναι συνειδητοποιημένος δεν χρειάζεται ούτε ήρωες ούτε και ηγέτες. Μπορεί να τα καταφέρει και μόνος του!
Αλλιώς, στις εθνικές γιορτές θα τραγουδά «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει» και στις καθημερινές, θα είναι το μεγαλύτερο υποζύγιο της χώρας! Κι όλα αυτά τη στιγμή που το κρατικό χρέος δημόσιο και ιδιωτικό, ανέρχεται σε 763 δις!
