Αγέρωχος ο Στρατηγός κατέβηκε τις σκάλες της μηχανής του χρόνου και τον υποδέχθηκε ο γραμματικός του που είχε έρθει με την ίδια μηχανή δέκα χρόνια πριν για να ενημερωθεί και να τον ενημερώσει.
-Τι γίνεται εδώ Μιχαλάκη;
-Γιορτάζουν, Στρατηγέ, τα 200 χρόνια από την επανάσταση.
-Για πες μου Μιχαλάκη τι είδες δέκα χρόνια που είσαι εδώ; Πιάσαν τόπο οι αγώνες μας τότε; Κάρπισε το αίμα μας; Ζει καλά ο λαός μας;
-Τι να σου πω Στρατηγέ μου… θα τα δεις και μόνος σου.
-Αγωνιστήκαμε Μιχαλάκη για να σταματήσει η δουλεία τετρακοσίων χρόνων, να φύγει ο Οθωμανός δυνάστης, να σταματήσει το παιδομάζωμα και ο γενιτσαρισμός και ο λαός μας να μην πληρώνει χαράτσια και να απολαμβάνει τα αγαθά της ελευθερίας. Τι έγινε απ’ όλ’ αυτά;
-Μμμμμ….ξέρεις Στρατηγέ μου….
-Μίλα μωρέ, γιατί μου τα μασάς; Γιατί κατάπιες τη γλώσσα σου; Μίλα καθαρά όπως τότε. Μίλα μπεσαλίδικα.
-Στρατηγέ μου ο λαός μας βογγάει κάτω από την μπότα των ξένων. Αυτοί αποφασίζουν και οι δικοί μας εδώ εκτελούν. Άγγλοι προχτές, Αμερικάνοι χτες, Γερμανοί σήμερα.
-Τι λες ορέ; Με κοροϊδεύεις;
-Όχι στρατηγέ μου. Μπέσα μιλάω.
-Προχώρα.
-Το παιδομάζωμα δεν σταμάτησε. Μισό εκατομμύριο Ελληνόπουλα, ο αφρός του Ελληνισμού, σπουδαγμένα παιδιά, φύγαν για τις χώρες της Δύσης οι οποίες χαίρονται το μόχθο τους και τις σπουδές τους. Τα υπόλοιπα νιάτα μαραζώνουν περιμένοντας να τους πετάξουν κάποια ψίχουλα για να επιβιώσουν.
-Και με τα χαράτσια τι γίνεται, σταμάτησαν;
-Βογγάει ο λαός μας, Στρατηγέ. Παλεύει για να αποκτήσει ένα σπίτι και το πληρώνει καμιά δεκαριά φορές σ’ όλη τη ζωή του. Φόροι, φόροι, φόροι…
-Οι κοτζαμπάσηδες τουλάχιστον φύγανε;
-Αμ δε... Σήμερα κυβερνάνε τα τρισέγγονά τους και ο κοτζαμπασισμός συνεχίζεται. Και το κακό ξέρεις ποιο είναι Στρατηγέ; Όλος αυτός ο κόσμος που βογγάει κάτω από την μπότα τους, παραμυθιασμένος από τα πληρωμένα μέσα επικοινωνίας αλλά και από τα τσιράκια που κάθε εξουσία ταΐζει, τους ψηφίζει και τους ξαναψηφίζει. Βλέπεις εργαζόμενους με μισθούς πείνας να αγωνίζονται φανατισμένοι για τα κόμματα που τους κατάκλεψαν τον ιδρώτα και τους οδήγησαν στην απόλυτη φτώχεια. Συσσίτια Στρατηγέ.
-Κατάκλεψαν; Τι εννοείς;
-Κατάκλεψαν το σύμπαν Στρατηγέ, Φάγανε, φάγανε, φάγανε… Ο κλέψας του κλέψαντος, τον κλέψαντα…ω παλιοκλεφταραίοιοιοιοιοι….
-Καλά μη φωνάζεις Μιχαλάκη. Κατάλαβα. Και τώρα που άνοιξε η γλωσσίτσα σου πες μου κι άλλα.
- Τι να σου πρωτοπώ Στρατηγέ μου. Ένα σου λέω εγώ, χίλια να καταλαβαίνεις. Εδώ υπάρχουν δυο Ελλάδες. Η δική σου Ελλάδα και η άλλη Ελλάδα.
-Δεν καταλαβαίνω, κάντα μου λιανά.
-Η δική σου Ελλάδα Στρατηγέ, είναι η Ελλάδα του μόχθου. Είναι οι απλοί άνθρωποι του λαού που αγωνίζονται για την επιβίωση. Η άλλη Ελλάδα είναι αυτοί που γνώρισες και πολέμησες κι εσύ. Οι ξενόφερτοι και ξενοσπουδαγμένοι. Αυτοί που κατάγονται από τα μεγάλα τζάκια, αυτοί που περνάν από τις διάφορες λέσχες Μπίλντερμπερκ και παίρνουν γραμμή. Αυτοί που εξαπατούν τον λαό μας και κυβερνούν συνεχώς. Αυτοί που δεν έχουν πατρίδα. Πατρίδα τους είναι το χρήμα και μόνο το χρήμα
-Και πώς γιόρτασαν τα διακόσια χρόνια;
-Ήρθαν κάτι ξένοι, επίσημοι λέει, για να τιμήσουνε την επέτειο. Ουσιαστικά όμως για να προωθήσουν τα συμφέροντα των χωρών τους και να μας πουλήσουν τα όπλα τους. Μαζί με τους δικούς μας υποτακτικούς φάγανε λέει-άκου να δεις Στρατηγέ- για το καλωσόρισμα μπισκότο ζυμωμένο με μελάνι σουπιάς, κρέμα λευκού ταραμά και αυγά ψαριού. Για πρώτο πιάτο λέει, φάγανε κακαβιά πεσκανδρίτσας από την Εύβοια παρακαλώ, με σέλινο, μυρώνια, καυκαλίθρες και έξτρα παρθένο ελαιόλαδο Καλαμάτας. Βάι βάι βάι…
-Χόρτασαν καλά βλέπω.
-Τι χόρτασαν Στρατηγέ μου. Έχει κι άλλα. Για δεύτερο πιάτο λέει τούς είχανε…
-Άσε τις λεπτομέρειες. Κατάλαβα…
-Τι κατάλαβες Στρατηγέ, ακόμα δεν φθάσαμε στο κυρίως πιάτο.
-Κατάλαβα σου είπα. Και ο λαός μας;
-Ο λαός μας την ίδια ώρα έτρωγε μπακαλιάρο σκορδαλιά γιατί είναι το έθιμο και καμάρωνε στην τηλεόραση τα μπερεκέτια που φάγανε οι δικοί μας και οι ξένοι επίσημοι με τα μεταξωτά στομάχια.
-Τι μου λες βρε Μιχαλάκη; Γι’ αυτά αγωνιστήκαμε τότε εμείς; Φεύγω Μιχαλιό, φεύγω. Γυρίζω πίσω στο 21. Γυρίζω να ξαναζήσω τα όνειρα που κάναμε για το λαό μας. Ξέρεις γιατί Μιχαλάκη; Γιατί τα όνειρα τέλειωσαν και χάθηκαν με το φως της μέρας. Γίνανε θρύψαλα Μιχαλάκη…
Γίνανε θρύψαλα…