Περνάμε δύσκολα και πρέπει να επιστρατεύσουμε όλα τα αποθέματα υπομονής και κοινωνικής ευθύνης, για να μη διαλυθούμε και ως κοινωνία. Το βλέπουμε και από τα σχόλια και τις αντιδράσεις πολλών στις αναρτήσεις μας στην ιστοσελίδα και στο facebook της για τα θέματα που αφορούν την πανδημία.
Κάποιοι επαινούν τους αστυνομικούς που γράφουν πρόστιμα σε όσους δεν τηρούν τα μέτρα, άλλοι τους επικρίνουν έντονα, κάποιοι ζητούν πιο αυστηρή επιτήρηση, άλλοι καθόλου επιτήρηση, μιας και δεν πιστεύουν πως υπάρχει πανδημία.
Και τι θέλουμε να κάνει ο αστυνομικός όταν βλέπει καθημερινά τις πλατείες, τα πεζοδρόμια και τα παγκάκια να έχουν μετατραπεί σε υπαίθριες καφετέριες; Συνειδητοποιούμε το μέγεθος του προβλήματος όταν σκάνε τα κρούσματα ιδιαίτερα σε μικρές κοινωνίες, όπως τα χωριά. Τότε όλοι φωνάζουν, τι κάνει η αστυνομία, τι κάνουν οι τοπικές αρχές. Όλοι γνωρίζουν το τι γίνεται, αλλά φωνάζουν μόνο όταν ξεσπά η φωτιά στη γειτονιά τους, όταν πολλαπλασιάζονται τα κρούσματα, όταν τελειώνουν τα κρεβάτια στις ΜΕΘ, όταν κλείνουν τα μαγαζιά, όταν δυσκολεύουν οι μετακινήσεις…
Η αστυνομία δεν μπορεί να επιτηρεί διαρκώς όλες τις πόλεις, όλα τα χωριά, κάθε καφετέρια, κάθε καφενείο, κάθε πλατεία, κάθε πεζοδρόμιο. Οφείλουμε ως οργανωμένη κοινωνία να τηρούμε τα μέτρα, οφείλουμε να βοηθήσουμε το έργο της αστυνομίας, που έτσι κι αλλιώς είναι τόσο δύσκολο πια. Και κάτι που μας διαφεύγει, οι «τοπικές αρχές» δεν είναι για να τηρούν την εφαρμογή των μέτρων. Δεν μπορούν οι πρόεδροι των κοινοτήτων, οι κοινοτικοί ή δημοτικοί σύμβουλοι να τριγυρνούν τα βράδια για να διώχνουν τον κόσμο ή τους νέους από καφενεία ή καφετέριες, από τις αυλές των σχολείων ή τα πάρκα, δεν είναι αυτοί που θα επιβάλλουν τα πρόστιμα. Μετά τις 9 το βράδυ οφείλουν κι αυτοί να βρίσκονται στο σπιτάκι τους.
Ας λειτουργήσει επιτέλους και η ατομική και… οικογενειακή ευθύνη, μαζί με τη συλλογική ή τη θεσμική. Είναι εύκολο να πετάμε την μπάλα στην εξέδρα, όταν ο κορονοϊός θερίζει αλλού. Αλλά, μόλις αυτός πλησιάζει τη γειτονιά ή το σπίτι μας, εμείς ανακαλύπτουμε την ανυπαρξία του κράτους, την αδιαφορία της αστυνομίας, την ευθύνη των τοπικών αρχών, αλλά συνεχίζουμε να αγνοούμε τη δική μας ευθύνη ή την ανευθυνότητα του γείτονα, που μέχρι χθες δεν μας ενοχλούσε! Συνεχίζουμε να αδιαφορούμε για το ότι ο γιος επιστρέφει στο σπίτι κατά τα μεσάνυχτα και δεν τον ρωτάμε σε ποια καφετέρια του χωριού ήταν, γιατί απλά ξέρουμε το στέκι του!
Είναι τόσο κοινότυπα, τόσο κουραστικά και αυτονόητα τα όσα καταγράφουμε, όσο δύσκολη ήταν η χρονιά που περάσαμε και -δυστυχώς- αυτές που θα έρθουν. Θα χρειαστούμε κι άλλη υπομονή, κι άλλη ατομική και συλλογική ευθύνη. Θα αργήσουμε να τελειώσουμε με τις επιπτώσεις της πανδημίας. Ας κρατηθούμε ενωμένοι, αλληλέγγυοι και υπεύθυνοι στις μικρές μας κοινωνίες, μήπως και μειώσουμε τις αρνητικές επιπτώσεις της πανδημίας.