Μεταστροφή επί το φιλικότερον του κλίματος στις επενδύσεις εξόρυξης και μεταλλουργίας χρυσού διαπιστώνει σε πρόσφατο δημοσίευμά του για την Ελλάδα το αμερικανικό πρακτορείο Bloomberg. Ευρεία περίληψή του καταχωρίζουμε σε διπλανές στήλες επειδή θα απασχολήσει την κοινή γνώμη για κάμποσα χρόνια. Και μόνο το δημοσίευμα αυτό καταδεικνύει τη σοβαρότητα του θέματος, άσχετα αν η εγχώρια κυβερνητική τάξη το αντιμετωπίζει με ερασιτεχνικότητα και πολιτική πονηρία.
Αλλά το θέμα μας ως τοπική κοινωνία είναι άλλο. Ας θεωρήσουμε δυο «σταθερές» του προβλήματος: Εξόρυξη χρυσού.
Α. Οι κυβερνήσεις και οι εταιρείες θα επιχειρήσουν να προωθήσουν παντί τρόπω την εξόρυξη χρυσού στα Κρούσια
Β. Υπάρχει καταγεγραμμένη η σχεδόν καθολική αντίδραση των φορέων του νομού και της τοπικής κοινωνίας.
Δοθεισών των σταθερών αυτών, αποτελεί ερώτημα προς απάντηση αν η μέχρι τώρα αντίδραση των φορέων του νομού συστοιχίζεται προς τη μεγάλη πρόκληση και κυρίως αν μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματική.
Αν το αιτούμενο είναι να αποτραπεί η μεταλλουργία χρυσού στα Κρούσια κι όχι το «χτίσιμο ή η διαιώνιση πολιτικής καριέρας» μερίδας παραγόντων του νομού, τότε όσοι εκφράζουν ή εκπροσωπούν τους πολίτες του νομού, οι ίδιοι οι πολίτες, οφείλουν να αναμετρηθούν με το μέγεθος του προβλήματος, φτάνοντας στα όρια τόσο της δημιουργικότητας όσο και του πνεύματος συνεργασίας τους. Η σποράδην διοργάνωση συλλαλητηρίων με 200 και 300 άτομα μπορεί να ικανοποιεί το αγωνιστικό φρόνημα των διοργανωτών αλλά – και το καταγράφουμε από τώρα χάριν της ιστορίας- δεν είναι ικανή να αποτρέψει τόσο μεγάλες οικονομικές αποφάσεις.
Τι να κάνουμε; Το περιγράφουν εμμέσως όσοι αντιδρούν στην εξόρυξη. Πέραν της περιβαλλοντικής καταστροφής επικαλούνται τις αρνητικές επιπτώσεις σε μια άλλης τάξεως ανάπτυξη για την περιοχή των Κρουσίων. Γεωργία - κτηνοτροφία, οικοτουρισμός, εναλλακτικές καλλιέργειες... είναι κάποιες από τις προτάσεις που κατά καιρούς διατυπώνονται αλλά με περισότερη ευκολία παραμένουν απλά διακηρύξεις.
Προφανώς και για την υλοποίηση παρόμοιων πολιτικών ανάπτυξης είναι καθοριστικός ο ρόλος και της Πολιτείας. Ωστόσο και η τοπική κοινωνία με τους φορείς της αυτοδιοίκησης έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης και αρμοδιότητας. Η επίκληση των χαμένων θέσεων εργασίας στα Κρούσια τώρα φαντάζει περίπου ως ανέκδοτο, καθώς επί της ουσίας θέσεις εργασίας δεν υπάρχουν, πέραν μερικών δεκάδων κτηνοτρόφων. Εφόσον όμως υιοθετηθεί ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης, σχεδιαστεί και δημιουργηθεί η εικόνα μιας άλλης οικονομικής δραστηριότητας το επιχείρημα θα αποκτήσει ιδιαίτερη βαρύτητα.
Το χρέος αυτό αν σε άλλες εποχές είχαμε ως τοπική κοινωνία την ευχέρεια να το προσπερνούμε και να το επιβεβεβαιώνουμε μόνο προφορικά, τώρα επί ποινή ακύρωσης των καλών προθέσεων αποκτά επείγοντα χαρακτήρα. Πέραν των άλλων και για να επιβεβαιώσουμε ότι είναι εφικτή μια άλλη ανάπτυξη.
Η κτηνοτροφία πνέει τα λοίσθια - διαβάστε το σχετικό ρεπορτάζ σε άλλες σελίδες. Η γεωργία μπορεί να εμπλουτιστεί με νέες καλλιέργειες αφού σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων υπάρχουν ένα εκατομμύρια “στόματα” να θρέψουμε.
Το κλίμα και το έδαφος είναι ιδανικά για εναλλακτικές καλλιέργειες και το βουνό προσφέρεται για οικοτουρισμό.
Τι από όλα αυτά προχωρήσαμε ένα χρόνο ακριβώς μετά την προκήρυξη του διεθνούς διαγωνισμού για την έρευνα χρυσού στα Κρούσια;
Τίποτε απολύτως. Μόνο λόγια, βαρύγδουπες διακηρύξεις και τρία τέσσερα συλλαλητήρια, όπου όλοι συμπαρίστανται, αλλά οι πλείστοι απέχουν.
Κι εν των μεταξύ το μόνο που συμβαίνει στα Κρούσια είναι η βάρβαρη και παράνομη υλοτόμηση που θα καταστρέψει το βουνό πριν προλάβει να το καταστρέψει η εξόρυξη και η μετάλλευση για την παραγωγή χρυσού.
Υπό την βροντώδη αφωνία όλων.
(προφανέστατα εμμένω στη θέση μου υπέρ της μεταλλουργίας χρυσού εφόσον διασφαλίζεται η προστασία του περιβάλλοντος, αλλά, έτερον εκάτερον)