Ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου της 19ης Μαίου (Σαμψούντα)  Hikmet Sami Turk καυτηριάζει στην εφημερίδα  Bafra Haber (φυλ. Ιαν. 2014) την στάση του Μουφτή  Hasan Ginar, ο οποίος στην τελετή έναρξης των μαθημάτων περιόδου 2013-2014 της Σχολής Αστυνομικών του  Erzurum, στις 2-10-2013, ξεκίνησε με δέηση επτά (7) λεπτών, για να ακούσει τελικά το στόμα χιλίων και πλέον παρευρισκομένων το Εβραϊκό Αμήν (αληθώς).
Το γεγονός που παρουσιάσθηκε την ίδια ημέρα από τα κανάλια, σχολιάσθηκε και από την εφημερίδα  Milliyet ως συμπεριφορά ασύμβατη προς τις αρχές του κοσμικού κράτους στα πλαίσια του Συντάγματος της Τουρκίας.
Στο σημείο αυτό υπενθυμίζουμε παλαιότερα άρθρο μου για τον Εμπορικό Ακόλουθο του Γενικού Προξενείου της Τουρκίας στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος μιλώντας σε ομάδα νεαρών Τούρκων επιχειρηματιών, κατηγόρησε ευθέως την Ελλάδα, ότι είναι χώρα θεοκρατική, αφού δεν γίνονται εγκαίνια οικίας, βιομηχανίας, δρόμου, ή επιχείρησης χωρίς την παρουσία εκπροσώπου της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Αν και οι δεήσεις του παπά  και του Ιμάμη στοχεύουν στο ίδιο θρησκευτικό αποτέλεσμα (να βοηθήσει δηλ. ο Θεός στην ευόδωση του έργου που εγκαινιάζεται) έχουν τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Στην Ελλάδα αν δεν γίνει ευχέλαιο κατά την έναρξη της σχολικής περιόδου, θα οχληθούν κάποιοι κύκλοι, θα γίνουν σχόλια, μπορεί και να τιμωρηθεί πειθαρχικά ο Διευθυντής του σχολείου για παράβαση καθήκοντος. Σε κάθε περίπτωση η παράλειψη δεν θα εκληφθεί ως απειλή για το πολίτευμα και αν ακόμη ο παραπάνω Διευθυντής ενήργησε συνειδητά με πολιτικά κριτήρια. Τούτο δε διότι παρόμοιες τελετές και ορκωμοσίες, δεν εκπηγάζουν από διατάξεις του Συντάγματος (η κατάλυση ή διατήρηση του οποίου δεν εξαρτάται από δεήσεις, δοξολογίες και ευχέλαια), αλλά από Υπουργικές Εγκυκλίους, εθιμικούς κανόνες παραδόσεις αιώνων της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης. Και παρότι το βάρος της Ορθόδοξης εκκλησίας είναι μεγάλο, αυτή, παραδοσιακά αποφεύγει να αναμιγνύεται και το χειρότερο να ποδηγετεί την πολιτική εξουσία της χώρας, τουλάχιστον στο βαθμό που το κάνει η Δυτική εκκλησία.
Στην Τουρκία όμως όπου η Δημοκρατία έχει βίο μόλις 90 ετών (με μακρόχρονες δικτατορικές περιόδους) αναμίξεις θρησκευτικών λειτουργών σε κρατικές εκδηλώσεις, αποκτούν πολιτικό περιεχόμενο. Θεωρούνται παρεμβάσεις, που προσβάλλουν το Λαϊκό χαρακτήρα του πολιτεύματος, το οποίο δια πυρός και σιδήρου επέβαλε ο ηγέτης τους  Mustafa Kemal.
Στην Τουρκία, η Δημοκρατία δεν επήγασε από το Λαό, αλλά επιβλήθηκε από πάνω. Γι’ αυτό και κάθε θρησκευτική παρέμβαση σε έργα της Πολιτείας, θεωρείται πράξη ασύμβατη προς τα θεμέλια του πολιτεύματος. Εξ ού και οι διαμαρτυρίες του καθηγητή  Hikmet Sami Turk και τις εφημερίδας  Milliyet.
Ειδικά στην Τουρκία, η αγωνία των Λαϊκών (οπαδών του κοσμικού κράτους), είναι μεγάλη και δικαιολογημένη, ΟΧΙ γιατί ένας μουφτής εδέησε υπέρ ευόδωσης των μαθημάτων της Σχολής Αστυνομικών, αλλά γιατί η ενέργεια του μουφτή, αποτελεί μία ακόμη πράξη στροφής στη θεοκρατία, κοντά στις τόσες άλλες, οι οποίες κοντεύουν να αλλοιώσουν τον δημοκρατικό και κοσμικό χαρακτήρα του τούρκικου πολιτεύματος (κάλυμμα κεφαλών γυναικών (τσεμπέρια) κάλυμμα κεφαλών ανδρών (τακκέ) γενάκια, απίστευτη αύξηση αριθμού τζαμιών, απίστευτη αύξηση αριθμού εκκλησιαστικών λυκείων (Imam hatip) μεγάλη κοινωνική πίεση για νηστεία  (iftar) αύξηση επιρροής μουσουλμάνικού κινήματος  Fethullah Gulen, ελευθερία (κατά μουσουλμανικά πρότυπα) σε δημοσίους υπαλλήλους, φοιτητές και γυναίκες βουλευτές κ.λπ., κ.λπ.
Κατά τούτο άλλως τε διαφέρει ο Χριστιανισμός με το Ισλάμ, το Κοράνι του οποίου δεν αποτελεί βιβλίο επιφοίτησης και ερμηνείας των βουλήσεων του Θεού, αλλά οδηγό επιβολής υποχρεωτικών κανόνων κοινωνικής συμπεριφοράς  ( Ιερός Νόμος -  Saria).