Πέρυσι τέτοιο καιρό είχα τελειώσει το τρίτο βιβλίο μου για τους Ανταλλάξιμους πρόσφυγες. Αυτές τις μέρες τελείωσα το τέταρτο βιβλίο μου για τους τόπους προέλευσης και εγκατάστασης των Ανταλλάξιμων προσφύγων στο Ν. Κιλκίς
Η μελέτη της ιστορίας των προσφύγων, δίνει ανάγλυφη την εικόνα των ανθρώπων μας στην πορεία του χρόνου.
Το γεγονός ότι ο Νομός μας, στην συντριπτική του πλειοψηφία, κατοικείται από Ανταλλάξιμους πρόσφυγες (Ποντίους, Καππαδόκες, Θράκες, Μικρασιάτες) μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον μας για την μελέτη της ιστορίας, των παραδόσεων και του πολιτισμού των ανθρώπων αυτών.
Διότι οι άνθρωποι εκείνοι δεν ήτανε ξένοι. Ήταν οι παππούδες μας, ήταν οι πρόγονοι μας. Ήτανε άνθρωποι που από τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς να το θέλουν, υποχρεώθηκαν να βρεθούν σε μια άλλη χώρα, την οποία τούς είπαν ότι είναι η νέα τους πατρίδα.
Αν και οι γηγενείς τους αντιμετώπισαν με αντιπάθεια και καχυποψία, το κράτος μας τους αγκάλιασε και τους έδωσε χωράφια, σπίτια, δάνεια, σπόρους, άροτρα, ζώα και άλλα αγροτικά χρειώδη.
Ας μη μεμφομέθα επί τέλους συνέχεια στην Ελλάδα για διαφθορά και κακοδιοίκηση. Για άσπλαχνη μάνα που αδιαφόρησε για τα παιδιά της. Μόνο αν σκεφτούμε ότι ενάμιση εκατομμύριο (1.5000.000) άνθρωποι κατέφθασαν στην Ελλάδα ρακένδυτοι μετά την Μικρασιατική καταστροφή, αρκεί για να αντιληφθούμε το μέγεθος της ευθύνης που βάρυνε τις πλάτες του εξουθενωμένου εκείνου κράτους.
Ενός κράτους που στις πρώτες προτεραιότητες του έταξε την εκπαίδευση των ελληνοπαίδων, γιατί γνώριζε ότι τα περισσότερα παιδιά των προσφύγων, δεν μιλούσαν καν την ελληνική γλώσσα. (Όπως άλλως τε και οι γονείς των).
Τις δύσκολες λοιπόν εκείνες ημέρες, του 1935, όπου η φτώχεια και η αμάθεια διαφέντευαν τη ζωή των προσφύγων, το χωριό μου Δίβουνο είχε πενήντα δύο (52) μαθητές Δημοτικού Σχολείου (εδώ και 20 χρόνια δεν έχει ούτε ένα μαθητή) Οι γονείς των παιδιών ήτανε όλοι Ανταλλάξιμοι πρόσφυγες από την περιοχή Μπάφρας Σαμψούντος και μιλούσαν μόνο τούρκικα. Γονείς και παιδιά ελάχιστα γνώριζαν ελληνικά.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς την απογοήτευση του νεαρού Δασκάλου, όταν ορμώμενος εκ Παρθενίου Ν. Αρκαδίας έφτασε στο Δίβουνο Ν. Κιλκίς για να διδάξει στους μαθητές του αγωγή, γνώσεις και Ελλάδα.
Αλλά ποια γράμματα και πια ιστορία να διδάξει ο ατυχής, όταν οι μικροί μαθητές του δεν γνώριζαν καν ελληνικά.
Και όμως ο Δάσκαλος αυτός, αληθινός Δάσκαλος του Γένους, δεν λύγισε, δεν υπέκυψε, δεν απογοητεύτηκε, τα ‘βαλε κάτω και με πολύ αγάπη και μεράκι μέρα με τη μέρα έμαθε στα  «παιδιά» του το ελληνικό αλφάβητο και την ελληνική γλώσσα.
Δεν δυσανασχέτησε, ούτε επεδίωξε ο άνθρωπος αυτός να φύγει από το χωριό, να απομακρυνθεί από τους πρόσφυγες και να επιστρέψει στους «χαμουτζήδες», τον τόπο της καταγωγής του.
Όπως ακόμη λένε οι επιζώντες μαθητές του, παλλόταν από πατριωτισμό και με μεγάλη υπομονή εμφύσησε στις ψυχές των μαθητών του Ελλάδα και ελληνισμό.
Ας μη ξεχνάμε ότι Γεώργιος Καραπαναγιώτης, όταν ήρθε στο Δίβουνο ήτανε μόλις 24-25 χρόνων (ίσως πρωτοδιορισθείς μετά την Ακαδημία) και κει στην Πελοπόννησο τα ακούσματα του για τους πρόσφυγες, δεν θα ήταν ασφαλώς και τα καλύτερα.
Παρότι αγάπησε και αγαπήθηκε από τους Διβουνιώτες μετά το Δίβουνο μετατέθηκε στο Δημοτικό Σχολείο του γειτονικού χωριού Ευκαρπίας.
Εκεί τα παιδάκια μιλούσαν ποντιακά. Όπως ο ίδιος ομολόγησε αργότερα στους Διβουνιώτες, στην Ευκαρπία κουράσθηκε περισσότερο να μάθει στους μαθητές την Ελληνική γλώσσα γιατί τα παιδιά στο σπίτι και στο σχολείο μιλούσαν ποντιακά.
Αντιθέτως στο Δίβουνο έμαθαν την ελληνική μια και έξω, γιατί στο σπίτι απέφευγαν να μιλούν τούρκικα.
Για παράδειγμα στην αυλή του Διβουνιώτικου σχολείου την ώρα του διαλείμματος ακουγότανε μόνο ελληνικά, αντιθέτως στο σχολείο της Ευκαρπίας ακουγότανε και πάλι ποντιακά. Μετά την είσοδο των Γερμανών στη χώρα, ο Γ. Καραπαναγιώτης έφυγε για την πατρίδα του την Αρκαδία.
Προ ετών βρέθηκε μια φωτογραφία του δασκάλου Καραπαναγιώτη, με τους μικρούς μαθητές του στις σκάλες του σχολείου. Η συζήτηση άναψε και πάλι για το όνομα του αλλά οι επιζώντες μαθητές του δεν γνώριζαν περισσότερα στοιχεία για τον Δάσκαλο εκτός του ότι καταγότανε από την Τρίπολη Αρκαδίας.
Επειδή η αδελφή μου Ελένη υπήρξε μαθήτρια του και ανέκαθεν μου μιλούσε με τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν, επιχείρησα μια έρευνα της ζωής του.
Στόχος μου ήταν, αν βρισκόταν κάποιος επιζών συγγενής του, να τον συγχαρούμε για τον σπουδαίο Άνθρωπο που είχε στο σόι του.
           Στα πλαίσια των ερευνών μου, ο Παρασκευάς Καπνίδης από το Δίβουνο, ο οποίος υπήρξε και μαθητής του Καραπαναγιώτη, μου αφηγήθηκε ότι την δεκαετία του 1950 όταν υπηρετούσε στο κέντρο νεοσυλλέκτων της Τρίπολης έψαξε τον δάσκαλο του και τυχαία βρήκε κάποιον Τριπολιτσιώτη ο οποίος του είπε ότι ο δάσκαλος φονεύθηκε από τους Γερμανούς ή μετεφέρθη αιχμάλωτος στη Γερμανία (δεν θυμόταν καλά), του είπε επίσης ότι στο σόι του υπήρχε κάποιος ιερεύς.
Με βάση αυτά τα στοιχεία, απέστειλα επιστολή στον Δήμαρχο Τρίπολης και αφού ιστόρησα με συντομία το θέμα, ζήτησα πληροφορίες για τον δάσκαλο.
Προς μεγάλη ικανοποίηση μου, στην αρχή ο Ληξίαρχος του Δήμου τηλεφωνικά και στη συνέχεια ο Δήμαρχος με απαντητική επιστολή του, με πληροφόρησαν τα ακόλουθα.
           Ο  Γεώργιος Καραπαναγιώτης του Ιωάννου και της Παναγιώτας γεννήθηκε το 1910 στο χωριό Παρθένι Αρκαδίας (έξω από την Τρίπολη) και ήταν το έκτο και τελευταίο παιδί της οικογένειας.
Μετά την επιστροφή του στην Αρκαδία εντάχθηκε στο Ε.Α.Μ. Στις 2 Ιουλίου 1944 κατά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών στον Πάρνωνα, συνελήφθη από τους Γερμανούς κι εκτελέστηκε. Το χειρότερο δεν είναι ότι κατά πληροφορίες δάκτυλο στην εκτέλεση έβαλαν κοντοχωριανοί του Δασκάλου,  συνεργάτες των Γερμανών.
Στοιχεία για την αντιστασιακή δράση του Δασκάλου δημοσιεύθηκαν σετοπικές εκδόσεις.
* * *
Με την κινητικότητα που παρουσίασε το θέμα, ο ληξίαρχος του Δήμου Τρίπολης Γεώργιος Ζαχαρόπουλος αναζήτησε και βρήκε συγγενή του αείμνηστου δασκάλου στο χωριό Παρθένι.
Στις 10-2-2013 μου τηλεφώνησε, ο ειδοποιηθείς από το Ληξίαρχο, Γεώργιος Καραπαναγιώτης, από το Παρθένι Αρκαδίας και μου εξέφρασε την χαρά του για το ενδιαφέρον μας για τον Δάσκαλο.
Μου είπε ότι είναι ανεψιός του Δασκάλου (γιος του μεγαλύτερου αδελφού του Παρασκευά) και ότι το όνομα Γεώργιος του το έβαλαν εις μνήμη του δολοφονηθέντος αγρίως από τους Γερμανούς (και συνεργάτες τους Έλληνες) θείου του.
Επίσης μου είπε ο κ. Καραπαναγιώτης ότι προ 15ετών περίπου, οδηγώντας το Φ.ΙΧ. αυτοκίνητο του, τον σταμάτησε ένας άγνωστος και τον ρώτησε αν έχει κάποια συγγένεια με τον Δάσκαλο Γεώργιο Καραπαναγιώτη.
Ο άγνωστος ήταν ο Ηρακλής Ευθυμιάδης από την Ευκαρπία Κιλκίς, ο οποίος υπήρξε μαθητής του δασκάλου. Ήξερε πως ο δάσκαλος καταγότανε από το χωριό Παρθένι Τριπόλεως και μόλις διάβασε στο πλευρό του φορτηγού «έδρα Παρθένι Αρκαδίας» σταμάτησε τον οδηγό για να ρωτήσει για τον Δάσκαλο του. Έκτοτε γίνανε φίλοι και συνομίλησαν επανειλημμένως τηλεφωνικά. Δυστυχώς σήμερα δεν ζει ο κοντοχωριανός μας αείμνηστος Ηρακλής για να μας δώσει περισσότερες πληροφορίες για το Δάσκαλο.
Κάνοντας το μικρό αυτό ρεπορτάζ για τον Δάσκαλο, θεωρώ ότι στο όνομα των μαθητών του αφενός εκφράζω την ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες τους στο έργο του και αφετέρου την αιώνια αναγνώριση τιμής και σεβασμού των  στη μνήμη του.
Ευχαριστώ τον Δήμαρχο Τριπόλεως Ιωάννη Σμυρνιώτη για την ανταπόκριση του στο αίτημα μου για παροχή πληροφοριών και φυσικά εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου στον Ληξίαρχο κ. Γεώργιο  Ζαχαρόπουλο για το ενδιαφέρον που επέδειξε τόσο για τη συλλογή στοιχείων, όσο και την μεσολάβηση του για την επαφή μου με τους συγγενείς του Δασκάλου.
Εκφράζω τέλος τα συγχαρητήρια μου στον ανεψιό του Δασκάλου και συνομιλητή μου Γεώργιο Καραπαναγιώτη γιατί απ’ το δικό του σόι, αναδείχθηκε ο τόσο σπουδαίος αυτός παιδαγωγός, Έλληνας και Άνθρωπος που δίδαξε γράμματα, ιστορία, αγωγή, πατρίδα και Ελλάδα στα Ελληνόπουλα της προσφυγιάς που τόσο το είχαν ανάγκη.