To βέβαιο είναι πως οι συνθήκες έχουν αλλάξει και οι συγκρίσεις με το τι συνέβαινε πριν από 20 ή 30 χρόνια δεν βοηθούν για ασφαλή συμπεράσματα.
Ωστόσο, είναι τραγικό το τι συμβαίνει σήμερα με τα επιβατικά τρένα. Όταν μιλούν οι πολιτικοί για την ανάπτυξη της περιφέρειας ή το σταμάτημα της κατρακύλας των μικρών χωριών, όταν δηλαδή ονειρεύονται την αποκέντρωση, ας δουν και τον παράγοντα επικοινωνίας και μετακίνησης των ανθρώπων. Τα τρένα παύουν να σταματούν, τα λεωφορεία παύουν να περνούν…
Στο νομό Κιλκίς υπήρχαν δυο γραμμές για τις επιβατικές αμαξοστοιχίες.
Η μια, αυτή του Πολυκάστρου-Ειδομένης δεν υπάρχει καν.
Η άλλη, είχε παλιότερα οκτώ στάσεις για τις επιβατικές αμαξοστοιχίες. Από Θεσσαλονίκη προς Σέρρες είχαμε τις στάσεις: Γαλλικός, Πεδινό, Κρηστώνη (Κιλκίς), Μεταλλικό, Χέρσο, Καλίνδροια, Δοϊράνη και Μουριές.
Σήμερα έχουν απομείνει μόνο δυο στάσεις: Κρηστώνη (Κιλκίς) και Μουριές!
Δεν υπάρχουν, λέει, επιβάτες. Ναι, σωστά. Δεν υπάρχουν επιβάτες, γιατί δεν υπάρχουν στάσεις. Ο κάτοικος της Κορυφής, του Δροσάτου ή του Ακρίτα που ξεκινάει από τη Θεσσαλονίκη για να πάει στο χωριό του, θα πρέπει να κατέβει στις Μουριές και από εκεί να πάρει ΤΑΞΙ για το χωριό του. Ο κάτοικος του Χέρσου ή του Σταυροχωρίου θα πρέπει να κατέβει στην Κρηστώνη και μετά να πάρει ΤΑΞΙ για το χωριό του. Είναι προφανές πως δεν θα το κάνει, συνεπώς δεν θα υπάρχουν επιβάτες…
Κάποτε ονειρευόμασταν και διεκδικούσαμε προαστιακό, που θα εξυπηρετούσε και τους εργαζόμενους στη ΒΙΠΕ Κιλκίς.
Κάποτε! Τώρα σιωπή!
Η ανάπτυξη της υπαίθρου δεν έρχεται με λόγια κι ευχολόγια. Έρχεται με πράξεις και υποδομές που θα εξυπηρετούν τους κατοίκους της υπαίθρου, που θα κάνουν ελκυστική τη διαμονή στην ύπαιθρο και όχι βασανιστική. Δεν αρκούν, οι χαλαροί ρυθμοί του χωριού, το καθαρό οξυγόνο, το πράσινο και τα λουλούδια.
Και δυστυχώς, το μόνο που ακούγεται είναι τα ευχολόγια και μόνο στις προεκλογικές περιόδους και πολλές φορές ούτε και σ’ αυτές.
Πόσο θα χαιρόμουν ν’ άκουγα έναν πολιτικό ή αυτοδιοικητικό παράγοντα, να μου περιγράψει το πως βλέπει τα χωριά μας μετά από 20 χρόνια.
Γιατί η σίγουρη εικόνα και διαδρομή είναι πως σε 20 χρόνια θα αδειάσουν και τα τελευταία σπίτια που σήμερα κατοικούνται από ηλικιωμένους. Και τα χωριά -ακόμη και τα κεφαλοχώρια- θα ερημώσουν.
Ας μας πει λοιπόν κάποιος με ποια μέτρα, με ποιες υποδομές, έργα και πρωτοβουλίες, που μπορούν να γίνουν, να εφαρμοστούν, θα παραμείνουν τα χωριά «ανοιχτά» και ζωντανά. Γιατί ήδη σε πολλά χωριά δεν έχουν ούτε ένα καφενείο για να συναντιούνται οι λιγοστοί τους κάτοικοι και πολύ σύντομα αυτό θα αφορά τα περισσότερα χωριά.
Ρητορικό είναι το ερώτημα, γιατί δεν περιμένω να ακούσω όραμα 20ετίας.
Αν εσείς περιμένετε, τότε υπάρχει ακόμη ελπίδα!
