Το κάθε μέλος σε κάθε παράταξη κρίνεται με βάση αυτά που λέει και κάνει, είτε είναι αιρετό είτε «φυτευτό». Η εκλογή δεν αποτελεί κριτήριο αξιοσύνης, όπου υπάρχει «εντολή». Όπου αποφασίζουν οι μηχανισμοί, αλλοιώνεται η δικαιοσύνη. Όταν σε μία πλειοψηφία έχουν δίκιο οι λίγοι θεωρείται άδικο από τους πολλούς. Τι δίκιο δεν έχει όμως πλειοψηφική αλλά ποιοτική αξία. Και τη σημερινή κυβέρνηση μια πλειοψηφία την ψήφισε. Έχει όμως στα αντεργατικά της μέτρα δίκιο;  
Ο καθένας εκτός από την πολιτική έχει και την επαγγελματική ιδιότητα. Είναι όλα τα γνωρίσματα που συνθέτουν το «είναι» του. Είναι η παιδεία και το ήθος του. Ο χαρακτήρας του και ο πολιτισμός του. Οι  άνθρωποι προάγουν τα πολιτικά σχήματα και όχι τα σχήματα τους ανθρώπους. Οι επιστήμονες προάγουν την επιστήμη κι όχι το αντίθετο. Όλες οι  εφευρέσεις φέρουν την σφραγίδα κάποιου ανθρώπου. Το ίδιο ισχύει και στην πολιτική. 
Δε γίνεται να ακούς "άρες μάρες κουκουμάρες" και να προσποιείσαι τον κουφό. Δε γίνεται  να στρουθοκαμηλίζεις για πράγματα που δεν σου αρέσουν. Δεν μπορείς να  είσαι το σκαλοπάτι για να ανεβαίνουν οι κάθε είδους ανέμελοι. Δεν γίνεται να σε κυβερνούν οι «αδιάβαστοι» των μνημονίων, που σ’ έφεραν α’ αυτό το χάλι. Ούτε και να σε διαφεντεύουν για δεκαετίες μια χούφτα οικογένειες.  
«Μέτρον χρημάτων άνθρωπος» λέει το ρητό. Ο άνθρωπος δίνει αξία στην τέχνη, στην πολιτική, στην επιστήμη. Δεν γίνεται να αφήνεις έξω από τα πεπραγμένα τον παράγοντα άνθρωπο. Δεν φταίει το ποδόσφαιρο, αν οι παίκτες του δεν είναι καλοί. Ούτε και η δικαιοσύνη αν οι δικαστές της δεν είναι αδέκαστοι. Δεν φταίει το ευαγγέλιο αν οι χριστιανοί είναι αμαρτωλοί. Τίποτα το καλό στην κοινωνία δεν μπορείς να κάνεις,  αν δεν είσαι πάνω από όλα άνθρωπος! 
Κάθε γενίκευση είναι κι ένας φασισμός. Οι μαθητές του Χριστού δεν ήταν όλοι τους ίδιοι. Ο Ιούδας τον πρόδωσε μ’ ένα φιλί. Ο Πέτρος τον απαρνήθηκε τρεις φορές, ενώ ο Ιωάννης στάθηκε δίπλα στην μητέρα Του, στον Γολγοθά επάνω. Ακόμα  και μεταξύ  αγγέλων υπάρχει διαφορά. Κι από αυτούς κάποιοι βγήκαν σκάρτοι. Είναι οι λεγόμενοι εκπεσόντες άγγελοι. Το ίδιο φαινόμενο  ισχύει και στην πολιτική. Όσοι την εκπροσωπούν δεν είναι όλοι τους ίδιοι.
 
Για μένα πολιτική  σημαίνει γνώση κι επίγνωση. Σημαίνει κοινωνική αίσθηση και ανθρωπιστική ενσυναίσθηση. Σημαίνει μάχη για του λαού και της πατρίδας το δίκιο. Οι ισχυροί όπου κι αν ζουν, ανήκουν στην ίδια τάξη και ζουν εξίσου καλά, ανεξάρτητα από ποιο κόμμα κυβερνά τον τόπο. Στην ίδια οικονομική τάξη ανήκουν και οι φτωχοί, ανεξάρτητα  από πολιτική παράταξη.
 «Η δική μου αριστερά –γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης- οριοθετήθηκε- για την ανιδιοτελή της προσφορά… Η δική μου αριστερά ποτέ δεν πίστεψε σε δόγματα, ποτέ δεν αναγνώρισε ιερατεία, ποτέ δεν ενθάρρυνε την Ιερά Εξέταση της ιδεολογικής καθαρότητας… Η δική μου αριστερά δεν θέλησε τις θέσεις και τα αξιώματα. Προτίμησε το “είναι” από το “έχειν”… Η δική μου αριστερά, ίσως, να είναι ουτοπική. Μʼ αρέσει όμως η ουτοπία... Είναι σαν τον ορίζοντα, όσο τον πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται. Σε κάνει, παρόλα αυτά, να προχωράς πάντα μπροστά». 
Το ίδιο και η Αριστερά  των δικών μας παιδικών χρόνων. Ήταν περήφανη για το ήθος των ανθρώπων της. Οι σύντροφοι στέκονταν δίπλα ο ένας στον άλλον.  Στην  πολιτική σκηνή του σήμερα  ο καθένας προωθεί τον εαυτό του. Αγωνίζεται  για την προσωπική του βόλεψη. Το «εγώ» είναι που ακυρώνει τη Δημοκρατία. Αλλιώς την κυβερνητική εξουσία θα την εκπροσωπούσε πάντοτε η λαϊκή πλειοψηφία. Δημοκρατία χωρίς αλτρουισμό δεν χτίζεται.
 Όσο «το φως που καίει», ζεσταίνει λίγα μόνο τζάκια, τόσο οι πολλοί θα συνεχίζουν να ζουν   στα σκοτάδια. Όσο ο ήλιος της δικαιοσύνης λάμπει για τους λίγους, οι πολλοί,  όπως τα ψάρια  του βυθού από το πολύ σκοτάδι  θα χάσουν το φως τους.