Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είχαν την εξέλιξη που θα θέλαμε. Πριν από χρόνια οι μεγάλες επιδοτήσεις για το νομό κόπηκαν και έλλειψε και ο λόγος προτίμησης του νομού μας, με τις βιομηχανίες να εγκαθίστανται πιο κοντά στη Θεσσαλονίκη. Μετά ήρθαν και τα μνημόνια και μας αποτελείωσαν!
Τα τελευταία χρόνια λοιπόν μπήκαμε στην τροχιά της αποβιομηχάνισης του νομού μας, ενώ λίγο πριν είχαν εξαφανιστεί και οι βιοτεχνίες ρούχων, τα γνωστά φασόν, που ήταν διάσπαρτες στο νομό. Βιομηχανικοί και βιοτεχνικοί χώροι περνούν σιγά σιγά στα χέρια των τραπεζών. Όσες επιχειρήσεις ήταν εκτεθειμένες στο δανεισμό δεν μπόρεσαν να αντέξουν και τώρα βρισκόμαστε στη φάση των πλειστηριασμών.
Οι τράπεζες ξεπουλάνε τα κουφάρια των βιομηχανικών κτηρίων και τον όποιο εξοπλισμό απέμεινε, αλλά ποιος θα βρεθεί να επενδύσει σήμερα; Τρανό παράδειγμα η άλλοτε κραταιά βιομηχανία πλαστικών, «Καρίνα» στη Νέα Σάντα, που τη λύγισαν τα μνημόνια. Στις 20 Σεπτεμβρίου βγαίνει από την τράπεζα σε πλειστηριασμό για πέμπτη φορά. Και θάναι δύσκολο να βρεθεί επενδυτής να αγοράσει κτήρια και εξοπλισμό, με τη συνολική τιμή πρώτης προσφοράς να ορίζεται στο ποσό των 3.700.00,00 €…
Και τα ερωτήματα προς τους πολιτικούς-αυτοδιοικητικούς παράγοντες, που αποφασίζουν και σχεδιάζουν για τις τύχες αυτού του νομού, είναι απλά και επιζητούν άμεσα απαντήσεις: Ποιο είναι το μέλλον αυτού του τόπου; Τι είδους ανάπτυξη θα στοχεύσουμε; Που θα στηριχθεί η οικονομία του νομού μας, στη βιομηχανία, στη γεωργία, στην κτηνοτροφία; Τι διάολο πρωτοβουλίες παίρνουν(;) για τη χάραξη ενός στρατηγικού σχεδιασμού...;
Τώρα, θα μου πείτε, τα ερωτήματα είναι απλά και αναγκαίες οι απαντήσεις, αλλά που να τις βρεις. Εδώ 20 χρόνια συζητάμε για την κατασκευή ενός Δικαστικού Μεγάρου στο Κιλκίς και ακόμα είμαστε στο σημείο ΜΗΔΕΝ. Στις Καπναποθήκες θα το φτιάχναμε κάποτε κι αυτές παραχωρήθηκαν από τον Στρατό πριν από 22-23 χρόνια γι’ αυτό το σκοπό! Δυο χρόνια τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε μια… μετακόμιση ενός τμήματος ΤΕΙ και δεν βρέθηκε ένας να πάρει με τις πέτρες και το υπουργείο Παιδείας και τα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης και Σερρών, που μας έχουν κάνει μπαλάκι του τένις.
Ας μην αρχίσουμε να μετράμε τις ανοιχτές πληγές μας, γιατί αισθανόμαστε και λίγο… γραφικοί. Εδώ και χρόνια γράφουμε και ξαναγράφουμε για 4-5 «μεγάλα» θέματα που απασχολούν το νομό μας και δεν μπορούμε να πάμε παρακάτω. Όλα τάχαμε, θα μου πείτε, ο... στρατηγικός σχεδιασμός απέμεινε!
Κατά πως θάλεγε και ο Βάρναλης:
«…Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα…».