Έχουμε κι ένα κράτος, φρούριο των ισχυρών, αλλά τιμωρό των αδυνάτων, από την εποχή του Λυσία και του λόγου του, «Υπέρ Αδυνάτου».
Σου λένε οι εκφραστές της Εκτελεστικής εξουσίας, κατά τη θητεία τους, ότι η «Δικαιοσύνη θα κάνει τη δουλειά της». Δεν σου λένε όμως ποιος ορίζει την ηγεσία αυτής της Δικαιοσύνης στον Ανώτατο Θεσμό της εκπροσώπησής της!
Σου λένε οι εκπρόσωποι της κυβερνητικής εξουσίας, ότι στην Δημοκρατία αποφασίζει η πλειοψηφία, και δικαίως. Δεν σου λένε όμως ότι η πλειοψηφία αυτή είναι κομματική, και ως εκ τούτου, «πάει το κομματικό σώμα πακέτο», σε κάθε του σημαντική ψηφοφορία, σύμφωνα με την λαϊκή παροιμία, ότι "το πρόβατο που φεύγει από το μαντρί, το τρώει ο λύκος".
Στον τόπο αυτό η δημοκρατία, με τη σωστή του όρου ερμηνεία, αποτελεί όχι μόνο ουτοπία αλλά κι ένα άλυτο γρίφο, σαν κι αυτόν τον γρίφο του Νας, περί «παιγνίων». Κι άντε τον γρίφο του Νας τον έλυσε ο νεαρός Έλληνας καθηγητής του ΜΙΤ, Δασκαλάκης. Τον γρίφο της Ελληνικής Δημοκρατίας, εδώ και 2.500 χρόνια ποιος θα μας τον λύσει; Ή μήπως είναι άλυτος, γιατί τα θέλω των πολλών είναι διαφορετικά και δυσεπίλυτα;
Σου λένε, όπου οι λίγοι επιβάλλουν την άποψή τους στους πολλούς το φαινόμενο αυτό ονομάζεται δικτατορία, και σωστά. Δεν σου λένε όμως ότι τη σημερινή Ελλάδα την κυβερνά το 41%, που σε πραγματικούς αριθμούς αντιστοιχεί, μόνο στο 21% των εκλογέων της, γεγονός που σε απλά μαθηματικά σημαίνει ότι δεν είναι πλειοψηφία, άρα ούτε και δημοκρατία!
Σου λένε, και ορθά, ότι στην πολιτική η απόφαση που λαμβάνεται από μια μειοψηφία είναι δικτατορική. Δεν σου λένε όμως ότι δικτατορική μπορεί να είναι και μια απόφαση πλειοψηφική, όταν αντίκειται στα δικαιώματα των πολλών, όπως π.χ. στα αυταρχικά καθεστώτα, όπου οι ψηφοφορίες στη βουλή μοιάζουν με ασκήσεις γυμναστικής ακριβείας!
Δεν σου λένε ακόμη ότι το ίδιο φαινόμενο, αλλά σε παραλλαγή, ισχύει και στα κατ’ επίφαση ή και κατ’ ευφημισμό, δημοκρατικά πολιτεύματα, όπου εφαρμόζεται η αρχή της λεγόμενης «κομματικής πειθαρχίας», που δεν είναι τίποτα άλλο, από την κατάργηση της ελευθερίας του βουλευτή! Να σε ποιες περιπτώσεις ταιριάζουν οι φράσεις «μπετόν αρμέ» και «πολιτικά μπάζα»!
Μια σύγχρονη μέθοδος που συρρικνώνει τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι αυτή «της πλαγίας οδού. Η ιδιωτικοποίηση του κράτους, όπου το δημόσιο δικαίωμα γίνεται ιδιωτικό και ο πολίτης πελάτης σε ιδιώτη, και μάλιστα επί αμοιβή!
Στην ως τώρα ασκούμενη πολιτική, πέρα και πάνω από κόμματα ισχύει, με ελαφριές διακυμάνσεις, το τρίπτυχο σύνθημα: «μίζα, χρήμα, εργολαβία, κάνει την πολιτική θρησκεία»! Τι κι αν αλλάζει η εξουσία, όταν η νοοτροπία παραμένει ίδια;
Πόσο δημοκρατική και πόσο δικαιοκρατική είναι μια χώρα, όταν αναφορικά με την Ελευθερία του Τύπου είναι στην 107η θέση, ενώ σε καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο πρωταθλήτρια;
Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Ipsos, πάνω από 80% των Ελλήνων τάσσεται κατά της συνέχισης της βοήθειας στην Ουκρανία, ενώ μόνο το 17% συμφωνεί. Άρα ούτε και στο θέμα αυτό υπάρχει αντιστοιχία, ανάμεσα στην κυβερνητική πολιτική και στη θέληση του λαού;
Σε τόπο μας υπάρχει ως σχήμα λόγου ο ευφημισμός. Όπως δηλαδή ο Άξενος Πόντος ονομάζεται Εύξεινος, (σχήμα κατ' ευφημισμόν), κατά το ίδιο σκεπτικό και η Αδικία, ονομάζεται, σε κάποιες περιπτώσεις, Δικαιοσύνη!
