Είκοσι  χρόνια αφόταν  στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με την έκθεση του καθηγητή Σπράου και τη μετέπειτα νομοθετική πρωτοβουλία Γιαννίτση - ναυάγησε από φίλια πυρά - τέθηκε επιτακτικά το ζήτημα της βιωσιμότητας των ταμείων  δεν κατέστη δυνατόν να καθίσουν σε ένα τραπέζι τα κόμματα για να αναζητήσουν όχι κατ’ ανάγκην συμφωνία, αλλά ένα ελάχιστο συναίνεσης σε πολιτικές και μέτρα υπέρβασης.
Όσα διαδραματίζονται τις δυο τελευταίες εβδομάδες λίγο απέχουν από θέατρο του παραλόγου σε ένα ζήτημα εξόχως εθνικό. Τα ταμεία χρειάζονται πόρους για να αντέξουν,  σε λίγα χρόνια δεν θα μπορούν να πληρώνουν ούτε και μικρές συντάξεις και ιδού πως συμπεριφέρονται οι κυριότερες πολιτικές δυνάμεις.
Ο πρωθυπουργός αφού επί έξι χρόνια ως αντιπολίτευση κατήγγειλε τους πάντες, δεν ψήφισε ούτε ένα νομοσχέδιο, αρνήθηκε να καθίσει σε τραπέζι διαλόγου και καμιά πρόταση δεν υπέβαλλε, τώρα ζητεί διάλογο και υπευθυνότητα από τα κόμματα.
Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, βασικοί παίκτες στη διαχείριση του ασφαλιστικού πριν τον Ιανουάριο, επικαλούνται τη στάση του πρωθυπουργού και του κόμματός του και αντιγράφουν την τακτική του. Και προκαταβολικά δηλώνουν ότι δεν θα ψηφίσουν μειώσεις στις συντάξεις. Λες και υπάρχει σώφρων άνθρωπος σε αυτήν την χώρα που αρέσκεται να μειώνει συντάξεις και δη χαμηλές.
Χρησιμοποιούν δηλαδή την τακτική που καταγγέλλουν. «Δεν ήρθες να μιλήσεις εσύ, δεν πρότεινες τίποτα παρά μόνο κατήγγειλες, τώρα είναι η σειρά μας»
Το γεγονός ότι ως κόμματα εξουσίας και τα δυο έχουν και ευθύνες για  το παρελθόν, αλλά και ως κόμματα υπεύθυνα όπως θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται οφείλουν στους πολίτες και στην χώρα να υποβάλλουν τις προτάσεις τους εντός και εκτός Βουλής δεν είναι αρκετό για να κρατήσουν υπεύθυνη στάση και να αδράξουν την ευκαιρία να αποδείξουν ότι όντως είναι υπεύθυνα κόμματα ευρωπαϊκού προσανατολισμού.  Στην ίδια ανεύθυνη γραμμή και το ΠΟΤΑΜΙ. Με ελαφρές παραλλαγές και στη δική του στάση διακρίνει κάποιος την προσχηματική άρνηση να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Αποτελεί μόνο πολιτική ρεβάνς η στάση αυτή έναντι του κ. Τσίπρα  ή υποδηλώνει κάτι βαθύτερο: Την αδυναμία τους δηλαδή να επεξεργαστούν προτάσεις βιωσιμότητας των ασφαλιστικών ταμείων που θα εμπεριέχουν και πολιτικό κόστος. Διότι το ασφαλιστικό δεν θα γίνει βιώσιμο με ευχές και δεήσεις. Θα χρειαστούν μέτρα, ενδεχομένως μέτρα που θα έχουν πολιτικό κόστος. Και από τη θέση της αντιπολίτευσης, ως είθισται, τα κόμματα απλώς σφυρίζουν αδιάφορα αναμένοντας το κόστος να το εισπράξει η εκάστοτε κυβέρνηση για να επωφεληθούν τα ίδια στην κάλπη.
Η στάση του ΚΚΕ είναι γνωστή, πηγάζουσα από την κοσμοθεωρία του. Για όλα ευθύνεται ο καπιταλισμός και η Ε. Ε, οπότε συστηματικά απέχει από κάθε διάλογο.
Τι απομένει; Η Ένωση Κεντρώων και ο κ. Λεβέντης. Η δημόσια εικόνα του οποίου έχει –και ο ίδιος φροντίζει γι’ αυτό- μεταλλαχθεί σε βαθμό απίστευτο. Σε ένα «τρελό» πολιτικό τοπίο όπου οι πολίτες διαπιστώνουν τους ηγέτες των κομμάτων να αλλάζουν στάση ανάλογα με τη θέση τους στη Βουλή – συμπολίτευση ή αντιπολίτευση- ο κ. Λεβέντης, γνωστός από τις περιοδείες του στα καφενεία όλης της χώρας κατέστη πλέον ο σοβαρός πολιτικός με τον νηφάλιο λόγο.
Τι κρίμα που ο πρόεδρος ενός άλλου κόμματος που διακρίθηκε επίσης για τις εξτρίμ  δημόσιες εμφανίσεις του, ο κ. Βεργής,  είναι τώρα έγκλειστος στον Κορυδαλλό για ποινικά αδικήματα. Θα μπορούσε κι εκείνος να ηγεμονεύσει πολιτικά σε τούτους τους παλαβούς καιρούς. Και να εισέλθει θριαμβευτής στη Βουλή. Ο σοφός λαός ξέρει να επιβραβεύει πάντα όσους ηγέτες τάζουν όσα θέλει να ακούσει.