Μοναδική η φωτογραφία του Αλέξανδρου Περτσινίδη, στην ερημία του πεζόδρομου της 25ης Μαρτίου, στο κέντρο του Κιλκίς. Με τα κλειστά καφέ και την απουσία των ανθρώπων, με το εκθαμβωτικό φως να σβήνει τις γραμμές και να «καίει» τις λεπτομέρειες, μια κραυγή που σκίζει στα δυο τη σιωπή μας.
Φωτογραφία - ακτινογραφία των στιγμών που ζούμε. Με τον Χρήστο του Κιλκίς, να κοιτά κατάματα τον ήλιο, κατακτητής των έρημων δρόμων της πόλης, γιατί αυτό ήταν πάντα.
Ξεφυλλίζω το άλμπουμ με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του χθες. Με την πολυμελή οικογένεια του παππού να φυτεύει τα καπνά κάτω από τον καυτό ήλιο της Δοϊράνης. Με το γαϊδουράκι του θείου να… βολτάρει φορτωμένο στον κάμπο. Με τη φτώχεια μας να παρελαύνει στους σκονισμένους δρόμους του χωριού. Με το χωμάτινο γήπεδο γεμάτο τριβόλια κι εμείς ξυπόλητοι να κυνηγάμε ένα ξεσκούφωτο τόπι. Με τα νιάτα να χαμογελούν γύρω από ένα αδειανό τραπέζι του καφενέ, πέντε ποτήρια κι ένα μπουκάλι ρετσίνα η ευτυχία στα πρόσωπά τους.
Θα έρθουν καλύτερες στιγμές και φωτογραφίες γεμάτες χρώματα και όνειρα. Κι ο Αλέξης θάναι εκεί, για να τις απαθανατίζει. Γιατί η ζωή κινείται σε μονόδρομο και το όχημα δεν έχει όπισθεν. Γιατί έχουμε μάθει κάθε πρωί να προσκαλούμε τον ήλιο για καφέ κι αυτός συνήθισε να μας κάνει το χατίρι. Γιατί πάντα θα θυμάμαι την κουβέντα του παππού: Μετά την καταιγίδα πάντα θα βγαίνει ο ήλιος!
Το χαμόγελο και η ζωή πάντα θα βγαίνουν στο τέλος νικητές…
Κώστας Τερζενίδης
