Οι πολιτικοί που αγωνίστηκαν για την Ελλάδα, αυτοί που εξορίσtηκαν, φυλακίστηκαν ή κι εκτελέστηκαν είναι μετρημένοι. Οι περισσότεροι από τους σημερινούς  θυμίζουν τον ποιητή «Φανφάρα». Ενώ ποτέ τους δεν ξεχώρισαν επιστημονικά κι  επαγγελματικά,  παρουσιάζονται πολιτικά ως ξερόλες, αγνοώντας ότι η ιδεολογία έχει αξία, όταν ζεις σύμφωνα με τα όσα επαγγέλλεσαι. Οι πιο πολλοί που μπαίνουν στην πολιτική είναι οι πιο αποτυχημένοι και οι λιγότερο διαβασμένοι. Τα «εισαγόμενα» εν Ελλάδι πτυχία….από παντού.
Ηγέτης δεν είναι αυτός που πάει με το ελικόπτερο του στρατού διακοπές, όταν «φλέγεται» το Αιγαίο. Ούτε και αριστερός είναι αυτός που όταν τον ρωτάνε «γιατί η πορεία του πολυτεχνείου σταματά στην Αμερικάνικη Πρεσβεία;», απαντά ότι «έτσι είθισται». Ούτε, επίσης, είναι χριστιανός ε αυτός, που, ενώ κουβαλά ένα βυτίο νερό, δεν δίνει μια σταγόνα από αυτό, σ’ ένα μικρό μωρό που διψά στην έρημο. Οι λέξεις αν δεν ταυτιστούν έμπρακτα  με το περιεχόμενό τους, δεν έχουν καμία πολιτική ή κοινωνική αξία από μόνες τους.
Δεν θα ήταν πιο καλό, αν τα κόμματα που χρωστούν στην πατρίδα, αντί να μας νουθετούν εθνικά και πατριωτικά, να μας πουν αληθινά, αν και πότε θα επιστρέψουν τα εκατομμύρια που δανείστηκαν, για να εξοπλισθούμε αμυντικά ενάντια σε κάθε εχθρικό κίνδυνο, όπως συμβαίνει με το Oruc Reis τώρα;
Δεν θα ήταν εθνικά προτιμότερο αντί τα καλοπληρωμένα ΜΜΕ, αυτά που σιωπούν την αλήθεια από τον ελληνικό λαό, να τον ενημερώνουν για τις συμφωνίες που γίνονται σχετικά με το Αιγαίο; Να ξέρουμε ως λαός τι δίνουμε, τι παίρνουμε και τι πουλάμε;  Στη χώρα όπου η κοινωνία ζει σε ενημερωτικό σκοτάδι, δεν υπάρχει δημοκρατία.
Ση χώρα όπου υπάρχουν θρησκευτικοί ταγοί που αφαιρούν χρυσό από τις εικόνες, όπου υπάρχουν αστυνομικοί που παρέχουν προστασία σε απατεώνες, όπου υπάρχουν  κρατικοί ή δημόσιοι  λειτουργοί που «λαδώνονται», και γιατροί που βάζουν το φακελάκι πάνω από τον όρκο του Ιπποκράτη, η χώρα αυτή δεν πρόκειται να δει προκοπή, όποιο κόμμα κι αν την κυβερνήσει. Πολιτεία  χωρίς χρηστά ήθη δεν  μπορεί να κρατηθεί όρθια. Χώρα με αήθεις πολιτικούς αργά ή γρήγορα καταρρέει.
Η Πολιτική και η Δικαιοσύνη έχουν αξία όταν τις υπηρετούν άνθρωποι υπεράνω εγωισμών, οικονομικών κερδών και προσωπικών παθών. Μόνον οι ανυπόταχτοι στην τσέπη και στο χρήμα είναι ελεύθεροι. Και είναι οι μόνοι που κάνουν για την πολιτική, αν έχουν την ανάλογη γνώση, ευαισθησία και εμπειρία από εργασιακή ζωή.
Για πες μου Έλληνά μου: σε ποια ευνομούμενη χώρα της οικουμένης τα κόμματα που είχαν καταχραστεί εκατομμύρια των εκατομμυρίων, υπό  μορφή θαλασσοδανείων, θα είχαν την δυνατότητα να πολιτευθούν  και να εκλεγούν ξανά;
Πες μου, καλέ μου Έλληνα: Όταν σε μια Πολιτείαν τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα, με νομικά τερτίπια, οδηγούνται σε παραγραφή νοσεί ή όχι η δικαιοσύνη εκεί;
Πες μου,  Έλληνά μου: Ποιος πολίτης θα γινόταν ποτέ πιστευτός από έναν δικαστή, αν έλεγε, ότι οι αποδείξεις που όφειλε να προσκομίσει στη δικαιοσύνη, είχαν καταστραφεί, γιατί πλημμύρισε το σπίτι του;  Ίσως μόνο εκεί,  όπου  ο δικαστής δικάζει,  όχι εξ ονόματος του λαού, αλλά της κυβερνητικής εξουσίας. Γι’ αυτό και κάποιοι δικαστές όχι μόνο δεν δικάζονται για τις παρανομίες τους, αλλά προάγονται κιόλας!
Στις μέρες μας όλες οι συνταγματικά «ανεξάρτητες» εξουσίες υπακούν σε μία: στην πολιτική εξουσία. Σκέψου, πατριώτη μου, τι θα γινόταν, αν στην υπόθεση δολοφονίας του Λαμπράκη, άλλαζαν τον Σαρτζετάκη; Αν στην θέση του ανακριτή τοποθετούσαν άλλον ή άλλην, για να αθώωνε το δολοφόνο Γκοτζαμάνη; Ως και οι πέτρες θα ξεσηκώνονταν, Έλληνά μου!
Στη σημερινή όμως Ελλάδα,  οι διωκόμενοι γίνονται διώκτες δικαστών,  οι ένοχοι τιμωρούν αθώους και οι θαυμαστές της χούντας τρέχουν χαμογελαστοί στη γιορτή της αποκατάστασης της δημοκρατίας! Τέτοια ηθική και πολιτική κατάπτωση ουδέποτε έζησε ο τόπος. Κι είναι τόση, που ξεπερνά σε πτώση κι αυτόν τον ήχο από τους καταρράκτες του Νιαγάρα.