Μια άλλη πτυχή όμως της όζουσας αυτής ιστορίας έχει  εξαιρετικό ενδιαφέρον  και συναρτάται με όσα κατά καιρούς πληγώνουν  τον τόπο μας: Είναι η ευκολία με την οποία ακόμα κι ένα λαμόγιο, ένας κοινός απατεώνας μπορεί να προσεγγίζει πρωθυπουργικά περιβάλλοντα και να καθίσταται συνομιλητής αρχηγών κομμάτων.
Αρκεί κάποιος να περιαυτολογεί πως «όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει», πως είναι ειδικός επί πολύπλοκων θεμάτων που απαιτούνται διδακτορικά και εξειδικευμένες γνώσεις και προ πάντων, αρκεί ένα λαμόγιο να διατυμπανίζει στεντορεία τη φωνή όσα ακριβώς θέλει να ακούσει ένας πολιτικός αρχηγός (πρωθυπουργός ή εν αναμονή πρωθυπουργός) διότι εξυπηρετούν τον πολιτικό σχεδιασμό του για να ενταχθεί στο στενό κύκλο των συνεργατών του, να συμμετέχει σε συσκέψεις χάραξης της πολιτικής γραμμής του κόμματος και οι απόψεις του να καθίστανται τμήμα του προεκλογικού προγράμματος ακόμα και κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία  (θυμηθείτε το θόρυβο που προκάλεσαν επίσημα κόμματα με την υπόθεση των Cds).
Η θεωρία των «κηπουρών» που κατήγγειλε ο ημέτερος Γιώργος Φλωρίδης – ουσιαστικά υπενθύμισε την μακροημέρευσή της αφού έλκει την πρώτη εφαρμογή της  δεκάδες έτη νωρίτερα- δεν είναι επαρκής για να ερμηνεύσει το φαινόμενο που περιγράφουμε. Είναι αναγκαία, αλλά όχι επαρκής προϋπόθεση. Διότι άλλο πράγμα να επιλέγεις τους ανίκανους «δικούς»  σου, αντί των άξιων στελεχών που διαθέτει ένα κόμμα – κι όλα  τα κόμματα -εμφορούμενος από τις …αθάνατες αρχές του νεποτισμού, κι άλλο να καθίστασαι συνομιλητής αποβρασμάτων της κοινωνίας. Μαζί με τον νεποτισμό προαπαιτούμενα είναι η πλήρης έλλειψη ηθικών αρχών.
Γράφαμε από τις αρχές της κρίσης ότι η χώρα πληρώνει τις συνέπειες όχι της οικονομικής μόνο, αλλά της υπερκείμενης κρίσης πολιτισμού. Απότοκη της οποίας είναι και η οικονομική και η πολιτική και η κοινωνική κρίση. Με συνέπειες που βιώνουμε στον καθημερινό μας βίο και προσπερνάμε ως να αποτελούν τμήμα της κουλτούρας του Νεοέλληνα. Για την οποία ενίοτε δηλώνουμε και υπερήφανοι.
Αναμφίβολα καμιά Ηθική δεν υποκαθιστά την πολιτική λειτουργία. Αποτελεί υποκρισία με ηθικούς μόνο όρους να πολιτεύεσαι και να ζητάς την ψήφο των συμπολιτών σου. Απαιτούνται πολλά περισσότερα. Αλλά χωρίς ηθικές αρχές καμιά  Πολιτική, όσο υψηλή κι αν αυτοδιαφημίζεται,  δεν μπορεί να προαγάγει  τα συμφέροντα μιας κοινωνίας πολιτών, μιας χώρας.
Όταν  πολιτικοί και πολιτικές χωρίς ηθικό έρμα μακροημερεύουν,  αυταπόδεικτη είναιη κρίση πολιτισμού που κατατρύχει μια χώρα. Μια κοινωνία που αποδέχεται και επιβραβεύει κοινά λαμόγια, τα καθιστά συνομιλητές της, τα στέλνει στο Κοινοβούλιο, τα επιβραβεύει κομματικά κ.ο.κ. είναι συμμέτοχη – και συνένοχη- στον βούρκο και στην πολιτική ζούγκλα.
Να το διατυπώσουμε ωμά: Σε ένα βρώμικο πολιτικό  σύστημα που εξοβελίζει τους άξιους και ηθικούς πολίτες (πολιτικούς) και αποτελεί εύφορο πεδίο ανέλιξης των διεφθαρμένων και των ανίκανων την κύρια ευθύνη φέρουν οι πολίτες. Διότι στις Δημοκρατίες οι πρώτοι ένοχοι είναι οι πολίτες. Άλλως δεν είναι άξιοι του τίτλου “Πολίτης”.
Και το δυστύχημα είναι πως δεν διαθέτουμε πλέον Σκύθες να μαστιγώνουν τους ιδιώτες, όπως στην αρχαία Αθήνα.