Γράφει ο Θεοφύλακτος Παγλαρίδης

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό.  Έτσι να έχουμε να λέμε… Από την απάντησή του φωτίζονται πτυχές της καθημερινότητάς μας, εξηγείται το «πως»  και το «γιατί» ερωτημάτων που ο πολίτης θέτει όταν διαπιστώνει ότι ο κοινός νους εκλείπει από όσους διαχειρίζονται τις τύχες του.
Θέλετε ένα παράδειγμα; Πόσο μυαλό χρειαζόταν  για να επιλυθεί άπαξ δια παντός το μόνιμο, στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς, «αγκάθι» της μεταφοράς των μαθητών;  Όπου οι μεταφορείς δικαίως απαιτούν να πληρώνονται από την ημέρα που εκτελούν το έργο κι όχι από την ημέρα που θα υπογραφούν οι συμβάσεις, αφού το ανυπόληπτο κράτος (και το αυτοδιοικητικό παρακολούθημά του) αδυνατούν να διενεργήσουν έγκαιρα τους σχετικούς διαγωνισμούς;
Ελάχιστο θα πείτε. Κι όμως, κι αυτό το ελάχιστο απουσιάζει.  Πόση ευφυία απαιτείται για να μεταβιβαστεί η κυριότητα ενός κτηρίου, όπως του ΤΕΙ Κιλκίς, από τον αρχικό κύριο σε εκείνον που μεταβιβάστηκε το τμήμα και εν προκειμένω από το ΤΕΙ Σίνδου στο ΤΕΙ Σερρών; Ελαχιστότατο. Κι όμως αλλού ανήκει το ΤΕΙ Κιλκίς κι αλλού, ενάμισυ χρόνο τώρα, το κτήριο.  
Ο πιθανός αντίλογος ότι το κράτος και η κυβέρνηση ταλαιπωρεί σκοπίμως τους πολίτες και δεν επιθυμεί να λύσει προβλήματα όπως τα προαναφερθέντα δεν είναι λογικός. Τα ίδια προβλήματα με βασανιστικό τρόπο κάποτε λύνονται, χωρίς μάλιστα πρόσθετη δαπάνη για το γκουβέρνο.
Επομένως τις πταίει;  Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, είναι η γενική απάντηση. Αλλά δεν είναι όλο το προσωπικό που αναλαμβάνει κυβερνητικά χαρτοφυλάκια.  Ο εκάστοτε ηγέτης (πρωθυπουργός) έχει το βάρος της επιλογής. Και δυστυχώς ο τρόπος επιλογής παραπέμπει ευθέως στη γνωστή πολιτική  παθογένεια. Θα θυμάστε τους «θυρωρούς» της δεκαετίας του ’80 – νωρίτερα τη θεωρία των «κηπουρών» που επανήλθε  και στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 2000- την επιλογή δηλαδή από το άμεσο περιβάλλον του ηγέτη, περιβάλλον που διαμορφώνεται με όρους «παρέας» και προτίμησης σε όσους «γλείφουν, έρπουν και δοξολογούν»  καθ’ ημέραν» τον ηγέτη. Όσοι διαθέτουν αξιοπρέπεια, πολιτική κρίση και ίσια σπονδυλική στήλη, σπανίως αναγνωρίζονται. Το πολύ πολύ, όταν ο ηγέτης τα κάνει «λαμπόγυαλο»  καλούνται να βγάλουν τα «κάστανα από την φωτιά».
Δυο υφυπουργούς Παιδείας άλλαξε ο νυν πρωθυπουργός σε δυο χρόνια.  Πόσο δύσκολο ήταν να αξιολογήσει τις ικανότητές τους πριν τους εμπιστευθεί θέση στην κυβέρνηση; Κι αν δεν μπορεί να το πράξει, πως θα τον εμπιστευθεί  ο λαός για τα σημαντικότερα;
Δυστυχώς αποδεικνύεται πως κυβερνούν οι κάθε φορά αυλικοί.  Άντε το πολύ πολύ να εμφιλοχωρήσει και η λογική της γεωγραφικής κατανομής ώστε να διαθέτουν όλες οι περιφέρειες  εκπροσώπηση στο κυβερνητικό σχήμα. Άλλη στρέβλωση ετούτη.
Για να μην επικαλεστούμε το ΥΜΑΘ, όπου ο μόνος λόγος ύπαρξής του είναι να βολεύεται με υπουργείο και κάποιος έξτρα βουλευτής της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας – Θράκης γενικότερα.
Πέραν αυτών, ισχύει και η επιλογή από το κομματικό μας μαντρί. Όπου συνωστίζονται  άτομα που έχουν αποκλειστική απασχόληση  το συμφέρον του κόμματος.  Πολιτικοί που δεν έχουν εργαστεί ούτε μια μέρα σε κανονική δουλειά, δεν «έχουν κολλήσει ούτε ένα ένσημο» κι όμως διαχειρίζονται από καθέδρας τα καθημερινά προβλήματα του κοσμάκη με τα γνωστά αποτελέσματα.
Όσοι δοκιμάστηκαν με επιτυχία στον επαγγελματικό και επιστημονικό τους χώρο, αποτελούν τους «άσχετους», τους «αλεξιπτωτιστές» εκείνους που απειλούν την «λεία των επαγγελματιών της πολιτικής» Και συνήθως έχουν κακό τέλος, στις ελάχιστες των περιπτώσεων που ο ηγέτης θα τους επιλέξει.
Μην λέμε πολλά. Δέστε πόσοι από το πολιτικό προσωπικό της χώρας έζησαν από τον ιδρώτα του προσώπου τους. Και πόσοι μετά τις σπουδές τους «διορίστηκαν»  – από το αλάθητο κριτήριο του λαού, άλλη παράμετρος αυτή, αλλά ξεφεύγουμε πολύ από το θέμα του σημερινού σημειώματος- κατευθείαν βουλευτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί.  
Για να μην μασάμε τα λόγια μας. Ξέρει κανείς τι δουλειά έκαναν και πότε τους είδαν να δουλεύουν μια μέρα έστω,  οι κ. Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς; Για να μην επεκταθούμε και σε υπουργούς, επαγγελματίες της πολιτικής…
Με τούτα και με τ’ άλλα πορεύεται η χώρα και για τα αυτονόητα απαιτείται επανάσταση. Με υφυπουργούς Εμπορίου να πατάσσουν καθημερινά την ακρίβεια στην αγορά και να προκαλούν το γέλιο όσων σοβαρών απόμειναν στην χώρα και την κυβέρνηση να πνίγεται σε «σε μια κουταλιά νερό» όπως εντελώς πρόσφατα με τα κόκκινα δάνεια.
Δεν πρόκειται για …συντεχνιασμό, αλλά μάλλον οι Αιθίοπες  2.500 χρόνια νωρίτερα, καθώς ισχυρίζεται ο Αριστοτέλης (Πολιτικά) , είχαν ανακαλύψει απλούστερη και αποδοτικότερη συνταγή διακυβέρνησης. Εξέλεγαν  τον ηγέτη τους επιλέγοντας τον ψηλότερο!   
Τουλάχιστον είχαν ένα αδιάβλητο κριτήριο. Αν και βάσιμα πιθανολογούμε πως αν εφαρμοζόταν στα καθ’ ημάς, το επάγγελμα του …Προκρούστη θα γνώριζε ημέρες δόξας.