Καλός υπουργός Εξωτερικών είναι ο διορατικός υπουργός. Αυτός που γνωρίζει τη διπλωματία, όπως ένας καλός σκακιστής το σκάκι. Που βρίσκεται δέκα κινήσεις μπροστά από τον αντίπαλό του, διαβάζοντας τις σκέψεις του.
Δεν υπάρχει προηγούμενο παράδειγμα στην Ιστορία, ένα κράτος να αλλάζει το σύνταγμά του, επειδή του το ζητά ένα άλλο! Κι, όμως, έγινε κι αυτό! Κι έτσι η  αρχαία ελληνική ιστορία, μετά από χρόνια ανύπαρκτης διπλωματίας, επέστρεψε νικηφόρα στην Ελλάδα.
Χρήσιμος για το έθνος πρωθυπουργός είναι αυτός που μπορεί να διασφαλίζει με διπλωματικά και με διαπραγματευτικά μέσα την ειρήνη στην περιοχή του, συνάπτοντας συμμαχίες. Κι όντως έγινε κι αυτό. Σήμερα έχουμε στα βόρεια σύνορά μας μια φίλη χώρα, προέκταση της ελληνικής Μακεδονίας.
Υπεύθυνος αρχηγός του κράτους είναι αυτός, που σε στιγμές εθνικιστικής αλλοφροσύνης, επιλέγει τον πατριωτισμό από την πατριδοκαπηλία. Που κρατά γερά ενάντια στον ακροδεξιό παροξυσμό, έτοιμο να φέρει τον εμφύλιο  σπαραγμό στη χώρα. Ικανός πολιτικός είναι αυτός που κρατά γερά κι οδηγεί μπροστά τη χώρα, με όραμα πατριωτικό.
Ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς τόλμησαν αυτό που δεν τόλμησαν οι προκάτοχοί τους, και το πέτυχαν. Έλυσαν ένα χρόνιο πρόβλημα που ταλάνιζε το έθνος για δεκαετίες. Ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς χαίρουν σήμερα της αναγνώρισης, και των πολιτικών τους αντιπάλων, που όχι μόνο -κατά πως λένε- θα σεβαστούν αλλά και θα τιμήσουν τη συμφωνία των Πρεσπών. Αυτό θα πει πολιτική πρωτοπορία! Να είσαι πιο μπροστά από την εποχή σου. Να ανοίγεις δρόμους που ακολουθούν ως και οι πολιτικοί αντίπαλοί σου. Να μπορείς να δίνεις ελπίδες στο λαό και λύσεις στα προβλήματά του.
Άλλο, όμως, το ρεύμα κι άλλο το κόμμα. Το ρεύμα μπορεί να είναι μονοφασικό, τριφασικό, και πολυφασικό. Ακόμη και νυχτερινό. Το κόμμα όμως όχι. Και ειδικά, αν είναι κόμμα αριστερό, όπου υπάρχει κατοχυρωμένη η ελευθερογνωμία. Οι τάσεις που δημιουργούνται, δεν γίνονται προφανώς από έλλειψη πολυφωνίας, αλλά χάριν
 διεκδικήσεων θέσεων και θώκων, από συγκροτημένες ομάδες. Που, ναι μεν νοιάζονται για το κόμμα, μα πιο πολύ νοιάζονται για τη βόλεψή τους μέσα σ’ αυτό. 
Το καλύτερο για τον Τσίπρα θα ήταν να στηριχτεί στο λαό που την ανέβασε κοντά στο 36%. Να βασιστεί σ’ αυτούς που τόλμησαν και ώθησαν την Ελλάδα κάποια βήματα μπροστά, με τη σαφή άποψη: «Δημοκρατία χωρίς την πλειοψηφία του λαού δεν επιτυγχάνεται».
Οι μονιμάδες της εξουσίας, οι αρνητές της γενοκτονίας, οι υποστηρικτές του συνωστισμού και οι διεθνιστές της μοιρασιάς του Αιγαίου, δεν βοηθούν για ενιαία πολιτική θέση στο κόμμα. Σε τούτη την «πατρίδα» τι γυρεύω με μισθοφόρους και πραιτωριανούς…», γράφει ο Μάνος Ελευθερίου σε ποίημά του, αφιερωμένο στο Νίκο Πλουμπίδη, κι αυτό ισχύει απόλυτα και τώρα, που τιμαριοποιείται το κόμμα. 
Αν θέλεις να κερδίσεις κάποιον, πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι καλύτερός του. Κι αν θέλεις να βγεις πρώτος δεν πρέπει να τον ακολουθείς. Η οικογενειοκρατία από την αρχή έχει πατέντα Καραμανλική και Μητσοτακική. Βεβαίως δεν είναι παράνομο για κανένα  τζάκι να «παράγει» μόνον πολιτικούς. Βεβαίως και δεν είναι απαγορευτικό να  βλέπουν ορισμένοι το θέμα αυτό, καθαρά  στη νομική του διάσταση. Αν όμως αγνοήσουν και την ηθική του διάσταση, σημαίνει πως δεν έχουν αντιληφθεί το νόημα  που εκπέμπει η Σοφοκλέους Αντιγόνη, που θέτει το ηθικό πάνω από το νομικό. Κι είναι το πνεύμα αυτό που βράβευσαν τον 5ο π.Χ. Αιώνα οι Αθηναίοι!
Ένα οργανωμένο κόμμα είναι όπως μια συμφωνική ορχήστρα με το μαέστρο της. Ο Σύριζα έχει τον καλύτερο πολιτικό μαέστρο, που ξεπερνά τα όρια της Ελλάδας. Πρόσφατα απεφάνθη το Συμβούλιο της Ευρώπης με ένα «Ναι» στην πρόταση του  Τσίπρα για την άρση της πατέντας στα εμβόλια. Πρόταση την οποία λοιδόρησε ο Μητσοτάκης.
Σε κάθε συμφωνική ορχήστρα  υπάρχουν πολλά και διάφορα όργανα. Υπάρχει όμως και το πρώτο βιολί, ο βασιλιάς των οργάνων. Πάνω σ’ αυτό οφείλουν να συντονιστούν και τα άλλα για καλύτερο συμφωνικό ήχο. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στην πολιτική.
«Απ' την πληγή μου κοίταξα του κόσμου την πληγή, ξένη απ’ τον άνθρωπο η χαρά, ξένοι απ’ το δίκιο οι νόμοι», λέει ο Γιάννης Ρίτσος. Εκεί φθάσαμε. Οι νέοι νόμοι έγιναν εχθρικοί για το λαό και τη χώρα. Κι όλα αυτά την ώρα που η Αριστερά αντί να δυναμώνει την αντιπολιτευτική της ταχτική ενάντια στην δεξιά, αντί να μελετά γιατί μένει καθηλωμένη στα ίδια ποσοστά, την εποχή που η ζωή έγινε κόλαση για τον Έλληνα, αναλώνεται σε στόχους που θέτουν το ιδιωτικό πάνω από το συλλογικό…