Ύστερα από αυτή την βόλτα στο χωράφι ο απεσταλμένος γύρισε στην Κόρινθο και αφηγήθηκε ν Περίανδρο το περιστατικό. Εκείνος κατάλαβε το τι εννοούσε ο Θρασύβουλος κι  εξόντωσε  όλους τους πιθανούς ανταγωνιστές του.

Το παραπάνω παράδειγμα υπάρχει ως τις μέρες μας στην πολιτική ζωή του τόπου. Μπορεί να μην έχουμε σήμερα τυραννία ή  δικτατορία, αλλά οι έννοιες αυτές ως στοιχεία αυταρχικής συμπεριφοράς υπάρχουν μέσα στα  κόμματα.  «Τους αντιπάλους μας τους έχουμε δίπλα μας», έλεγε ο Σπινόζα. Στο σπίτι είναι ο αδερφός μας που διεκδικεί το ίδιο χωράφι. Στη δουλειά είναι ο συνάδελφός μας που διεκδικεί με εμάς τη θέση του διευθυντή και στο κόμμα ο σύντροφός μας που διεκδικεί τη θέση του βουλευτή.

Οσονούπω έχουμε  εθνικές εκλογές. Το αποτέλεσμά τους  ως ένα σημαντικό βαθμό θα κριθεί από την συγκρότηση του ψηφοδελτίου της κάθε παράταξης, καθόσον οι  πολίτες εκτός από ιδέες επιλέγουν και πρόσωπα. Επιλέγουν άτομα ικανά κι αποδεκτά από την κοινωνία,  με επιστημονική κι επαγγελματική κατάρτιση, άτομα που ακτινοβολούν δράση ευεργετική  κι αποτελούν σάρκα από τη σάρκα του λαού, που κατανοούν τα  προβλήματά του και μπορούν να τον εκπροσωπούν, προσκομίζοντας στο κόμμα τους ψήφους.

Υποψήφιοι χωρίς εργασιακή διαδρομή, υποψήφιοι που δεν έχουν σχέση με του λαού τα βασικά προβλήματα,  που δεν ξέρουν τι σημαίνει απλήρωτη ΔΕΗ και τι σημαίνει να χάνεις από τα  funds το σπίτι σου,  δύσκολα αντιλαμβάνονται το τι περνά η σημερινή κοινωνία. Καλό το «ηθικό πλεονέκτημα», αλλά πρέπει να  αποδεικνύεται και στην πράξη.

Η θεωρία  για την αμφίπλευρη διεύρυνση του ψηφοδελτίου του Σύριζα, όπως έχει αναγγείλει ο πρόεδρος του Αλέξης Τσίπρας,  θα δώσει νέα δυναμική στο κόμμα, εάν κι εφόσον  εφαρμοστεί.  Αν μείνουν εκτός ψηφοδελτίου πρόσωπα που πληρούν το πνεύμα της διεύρυνσης, τότε  η περιβόητη  διεύρυνση πάει περίπατο.

Η πολιτική για να μπορεί να θεωρηθεί πετυχημένη, πρέπει να μπορεί να συνενώνει τη δικαιοσύνη με την δημοκρατία, την ηθική με το δίκαιο και να έχει πάντα κύριο σημείο αναφοράς της τον άνθρωπο. Ο ατομικισμός δεν είναι θεωρία μόνο αλλά και νοοτροπία ανεξάρτητα από θρησκεία ή ιδεολογία.

Δεν πέρασαν πέντε χρόνια απ' όταν βγήκε η χώρα από τα μνημόνια κι αυτοί που την έριξαν μέσα σ' αυτά, βγήκαν ξανά στην «πιάτσα», σαν σαλιγκάρια, μετά από νεροποντή, να  θυμίσουν το  τι έκαναν. Να μας υπενθυμίσουν τα «οικεία κακά», όπως έκανε παλιά  ο Φρύνιχος, με το έργο του «Μιλήτου Άλωσις».

Το μεγαλύτερο λογοπαίγνιο στην  ιστορία είναι διαχρονικά ο λαός. Τα πιο μεγάλα ψεύδη είναι τα πολιτικά, και δη αυτά που συνδέονται προεκλογικά με «ταξίματα» και «δοσίματα». Που αφορούν  έναν προβατοποιημένο κι αποχαυνωμένο λαό που τρώει ό,τι του ρίχνουν στο παχνί του. Που τον πετούνε ένα ξεροκόμματο προεκλογικά  και τον πατούνε μετά για  τέσσερα χρόνια κάτω.

Εδώ, όμως, είναι Ελλάδα, δεν είναι Βέλγιο, και είναι αλλιώς. Στη χώρα αυτή η ηγεσία  στη δικαστική εξουσία ορίζεται από την εκτελεστική εξουσία, κι επομένως δεν μπορεί να είναι εντελώς ανεξάρτητη. Εδώ η ανεξαρτησία του Έλληνα δικαστή δεν είναι όπως του Βέλγου δικαστή. Πουθενά στον κόσμο ένα καθεστώς δεν τιμωρεί τον εαυτό του. Σε κανένα κράτος δικαίου δεν «αρχειοθετείται» υπόθεση υπουργού, στου οποίου τον τραπεζικό λογαριασμό έχουν βρεθεί,  «αδιευκρίνιστα» ποσά σε καταθέσεις! Στην Ελλάδα όμως της ακρίβειας και της κοινωνικής παρακμής υπάρχουν πολλά φαινόμενα αρνητικά, γι' αυτό και στην παγκόσμια λίστα ποιότητας της δημοκρατίας είμαστε ως χώρα στις τελευταίες θέσεις.