Οι πρώτες αχνές εικόνες είναι από τα νηπιακά μου χρόνια στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 50, όταν η εκ πατρός γιαγιά μου μάς έφερνε τα καλοκαίρια από τα Διαβατά στο Ζαχαράτο όπου είχε πρώτα ξαδέλφια τα αδέλφια Ευστρατιάδη. Θυμάμαι σαν σε όνειρο εικόνες από το σπίτι του Δαμιανού Ευστρατιάδη στο Ζαχαράτο που μας φιλοξενούσε εμένα και την μεγαλύτερη αδελφή μου.
Η αδελφή του πατέρα μου, η θεία Μαρία, πριν από τον πόλεμο του 40 παντρεύτηκε τον Πρόδρομο Αβραμίδη από την Πικρολίμνη του Κιλκίς (Γκιόλμπασι το λέγανε τότε) και εγκαταστάθηκε εκεί. Ήταν αρχές της δεκαετίας του 60 που ήμουν πια στην παιδική ηλικία και διατηρώ στη μνήμη μου έντονα τις εικόνες από την Πικρολίμνη όπου τα καλοκαίρια μας φιλοξενούσε η Θεία Μαρία. Η οικογένεια Αβραμίδη είχε αγελάδες και θυμάμαι το ζεστό φουρνίσιο ψωμί με την μυζήθρα που μας ετοίμαζε η θεία Μαρία. Θυμάμαι τις βόλτες μας στο πάνω χωριό που κατέληγαν στην ποτίστρα για τα ζώα και τους φίλους που απέκτησα ανάμεσα στους οποίους στη θύμησή μου έμεινε ο Λεωνίδας που τον φώναζαν Λώλη. Στη θύμησή μου έμεινε και ο Αλέκος, μια γραφική φιγούρα της εποχής. Βέβαια στις εικόνες αυτές κυριαρχούν και τα τέσσερα παιδιά της Θείας Μαρίας που ήταν πρώτα μου ξαδέρφια και ήταν κατά σειρά ο Γιώργος, η Σοφία, η Έλλη και ο Παναγιώτης. Ο ξάδελφός μου ο Γιώργος, δυο μέτρα παλικάρι, έμεινε γνωστός στην ευρύτερη περιοχή με το προσωνύμιο ‘’Τσάκας’’. Άλλη εικόνα που μου έμεινε από την Πικρολίμνη ήταν τα βράδια που πηγαίναμε για ύπνο. Η Πικρολίμνη τότε όπως και όλα τα χωριά του Κιλκίς δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα και τα σπίτια τα βράδια φωτίζονταν με λάμπες πετρελαίου. Εμείς στα Διαβατά είχαμε ρεύμα και γι’ αυτόν τον λόγο τα βράδια της Πικρολίμνης πριν με πάρει ο ύπνος ένιωθα έναν φόβο βλέποντας τις αναλαμπές της λάμπας πετρελαίου που δημιουργούσαν και τις ανάλογες σκιές.
Τη δεκαετία του 50 ήρθαν και εγκαταστάθηκαν μόνιμα στα Διαβατά οικογένειες από χωριά του Κιλκίς όπως το Κλειστό (Μουσγαλή) που το κατέστρεψαν οι Γερμανοί στην Κατοχή, από το Μαυρονέρι, το Χειμαδιό, το Κοιλάδι, τους Άνω Αποστόλους, το Ζαχαράτο, το Παλατιανό, την Αγία Παρασκευή, την Γάβρα, την Κολχίδα κτλ.
Τη δεκαετία του 60 με τη δημιουργία του βιομηχανικού συγκροτήματος της ESSO PAPPAS στα Διαβατά, βρήκαν δουλειά και εγκαταστάθηκαν στο χωριό μας και άλλες οικογένειες από χωριά του Κιλκίς. Θυμάμαι που στο Δημοτικό σχολείο Διαβατών που φοιτούσα, ο δάσκαλος ή η δασκάλα μάς παρουσίαζε κάθε φορά τον νέο συμμαθητή ή συμμαθήτριά μας αναφέροντας και το χωριό του Κιλκίς από το οποίο ήρθε.
Η επόμενη εικόνα μου από το Κιλκίς προέρχεται από τα γυμνασιακά μου χρόνια στο Τέταρτο Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης. Ήταν εκεί γύρω στο 1969-70 που μας ήρθε ένας καινούργιος συμμαθητής μας από το Κιλκίς. Ήταν η εποχή που ο Κιλκισιακός πήγαινε πολύ καλά και ο τερματοφύλακάς του ο Κώστας Χουρμούζης απέκρουε σε διαδοχικούς αγώνες πολλά πέναλτι. Ο Κιλκισιώτης συμμαθητής μας μάς μίλαγε συνεχώς για τα κατορθώματα του Χουρμούζη κι εμείς φυσικά δεν αργήσαμε να του κολλήσουμε το παρατσούκλι ‘’Χουρμούζης’’. Το επώνυμό του το ξέχασα αλλά το παρατσούκλι έμεινε έντονα χαραγμένο στη μνήμη μου.
Τα χρόνια πέρασαν, αποφοίτησα από την Παιδαγωγική Ακαδημία Λαρίσης και πήγα φαντάρος. Κόρινθος- Χαϊδάρι-Χέρσο Κιλκίς. 18 μήνες στο Χέρσο και έχοντας την ειδικότητα του οδηγού, ερχόμουν στο στρατόπεδο Δογάνη (δίπλα στον σημερινό Σκλαβενίτη) για παράδοση για πλύσιμο της λινοστολής. Προμήθειες για το ΚΨΜ της μονάδας από τον Χατζηπανάγο και το ζαχαροπλαστείο ‘’Ελληνικόν’’ του Βασάδου. Εικόνες ενός Κιλκίς που δεν υπάρχει σήμερα παρά μόνο στις μνήμες των παλιών Κιλκισιωτών.
Μετάθεση και για τους έξι τελευταίους μήνες στην μοίρα πυραύλων στην Αργυρούπολη σε μια μονάδα πεζικού που λεγότανε ΛΑΕΟ. Έξοδοι στο Κιλκίς και καφές στην μοναδική τότε καφετερία ‘’Γαρδένια’’ του Αστραίου και κρασοκατάνυξη στη ταβέρνα του Τζαβέλλα.
Μάρτιος του 78 απολυτήριο. Τέρμα το Κιλκίς σκεφτόμουν τότε. Σεπτέμβρης του 78 διορισμός στην Α’ περιφέρεια Κιλκίς. Ήρθα για να υπηρετήσω 2-3 χρόνια και να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη και συμπλήρωσα φέτος 46 χρόνια, όπως προανέφερα, στην πόλη που αγάπησα όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου. Μεγάλωσα τους δυο γιους μου γαλουχώντας τους με την αγάπη μου για το Κιλκίς και συμβουλεύοντάς τους όπου κι αν βρεθούν στη ζωή τους να δηλώνουν περήφανοι για την γενέτειρά τους που είναι η μικρή αγαπημένη αυτή γωνιά της πατρίδας μας που λέγεται ΚΙΛΚΙΣ και χαίρομαι που το κάνουν ήδη στους τόπους διαβίωσής τους, ο ένας στην μακρινή Αγγλία και ο άλλος στην Φλώρινα.
Κιλκισάκι μου σε λατρεύω. Σύμφωνα με χιουμοριστικές δημοσκοπήσεις στα ΜΜΕ είσαι στις πρώτες θέσεις στο ερώτημα για την πιο άσχημη πόλη της πατρίδας μας αλλά για μένα είσαι η ομορφότερη πόλη του κόσμου επειδή σε κατοικούν πανέμορφοι άνθρωποι. Πανέμορφοι όχι βέβαια για τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά αλλά για τα εσωτερικά τους χαρίσματα που είναι η ζεστή ψυχή και η δοτικότητα στον συνάνθρωπο. Αγαπώ όλους τους ανθρώπους του Κιλκίς ακόμα και αυτούς με τους οποίους ήρθα κατά καιρούς σε σύγκρουση επειδή και αυτοί αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μου και τους ευχαριστώ για το γεγονός ότι συνυπήρξαμε και συμβαδίσαμε για κάποιο διάστημα στα μονοπάτια της μικρής αγαπημένης μας πόλης που είναι η μάνα όλων μας.
Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές οι μνήμες με πλημμυρίζουν. Έρχονται στο νου μου μορφές αγαπημένες που γνώρισα όλα αυτά τα χρόνια στην πόλη μας. Οι συνάδελφοί μου δάσκαλοι και νηπιαγωγοί με τους οποίους συμπορεύτηκα για 32 ολόκληρα χρόνια. Οι συνάδελφοί μου δάσκαλοι που έπαιξαν στην ποδοσφαιρική ομάδα των δασκάλων που δημιούργησα το 1982 και δίδαξαν ήθος. Οι φίλοι-αδέλφια με τους οποίους συμπορεύτηκα για 34 χρόνια στην χορωδία του Μουσικού Συλλόγου Κιλκίς. Οι φωτισμένοι φίλοι στην Πολιτιστική Εταιρία Εκπαιδευτικών με τους οποίος δώσαμε στα παιδάκια της πόλης μας και όχι μόνο ποιοτικό παιδικό θέατρο. Εικόνες…ανεξίτηλα χαραγμένες στο σελιλόιντ της μνήμης…
Φίλοι μου, για την εικόνα της πόλης μας προς τα έξω, υπεύθυνοι είναι όχι μόνο οι αιρετοί μας άρχοντες αλλά και όλοι μας. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν από κοινού πρώτ’ απ’ όλα να αγαπήσουμε την πόλη μας και στη συνέχεια να αγωνιστούμε ατομικά για να την ομορφύνουμε. Στο χέρι μας είναι.
Το οφείλουμε στον εαυτό μας…
Το οφείλουμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας…
