Από τους πρωτεργάτες της οργάνωσης των αγώνων της αγροτιάς, των κινητοποιήσεων και των μπλόκων ο Γιώργος ο αγαπημένος μας Γιώγιος, έδινε την ψυχή του για την επιτυχία τους. Πάντα αισιόδοξος, θυμάμαι σαν τώρα που μας έλεγε: «φέτος θα γίνει μεγάλη κινητοποίηση τουλάχιστον 300 τρακτέρ θα συγκεντρωθούν». Έτσι αισιόδοξος ήταν και στις άλλες μάχες, όπως στις δημοτικές και τις εθνικές εκλογές, όσον αφορά τα ποσοστά που θα συγκέντρωναν οι συνδυασμοί του κόμματος, του ΚΚΕ. Και όταν αυτό βέβαια δεν συνέβαινε δεν απογοητευόταν, αλλά προετοίμαζε τον εαυτό του, να ανασυντάξει τις δυνάμεις του για τις επόμενες που θα ερχόταν.
Όμως το βιογραφικό των αγώνων και της προσφοράς του συντρόφου μας δεν τελείωνε μόνο στα προβλήματα της αγροτιάς. Δεν μπορεί να χωρέσει αμέτρητες, αθέατες μικρές και μεγάλες στιγμές  μεγαλείου.
Ο ίδιος ήταν σεμνός, συνήθιζε να λέει ότι δεν έκανε τίποτα παραπάνω από ό,τι έκανε συνολικά το ΚΚΕ. Ζωή ταυτισμένη με τους πολύχρονους σκληρούς αγώνες για να γυρίσει ο ήλιος, να δει άσπρη μέρα ο λαός μας, ζωή ταυτισμένη με τον αγώνα για το σοσιαλισμό, ενάντια στην εκμετάλλευση, για να φτιαχτεί ένας κόσμος "στο μπόι των ανθρώπων και των ονείρων", όπως έλεγε στην απολογία του ο Ν. Μπελογιάννης.
Ανταποκρίθηκε με συνέπεια σε όλες τις υπεύθυνες αποστολές και χρεώσεις που του ανέθεσε το Κόμμα για δεκαετίες με τέτοιο τρόπο που δεν φαινόταν οι όποιες ελάχιστες πάντως αδυναμίες που είχε, που έχουμε άλλωστε όλοι οι άνθρωποι.
Όσοι σύντροφοί μας δουλεύουν στο μαζικό χώρο είναι που δέχονται και την μεγαλύτερη πίεση της αστικής ιδεολογίας και ανθρώπινο είναι να  κάνουν κάποιες υποχωρήσεις από τις θέσεις, τις αποφάσεις που παίρνουμε. Άνθρωποι είναι ανθρώπινο είναι που έγραψε και ο Γιάννης Ρίτσος.
Θυμάμαι πάντα με συγκίνηση ότι σε κάποιες ελάχιστες τέτοιες περιπτώσεις, καλούσα τον Γιώργο στα γραφεία και του έλεγα ότι πρέπει να προσέχουμε γιατί τα μάτια των άλλων είναι στραμμένα επάνω μας και περιμένουν κάποιο λάθος μας για να μας επιτεθούν. Τότε αυτός ο αγωνιστής από την τρυφερή εφηβική του ηλικία, ο «τρόφιμος» των ανήλικων της Μακρονήσου, με την μεγάλη οικογενειακή παράδοση αγώνων, με θύματα, με πολιτικούς πρόσφυγες, κατέβαζε τα μάτια άμον το μωρόν το παιδίν που το έπιαναν να κάνει αταξία. «Ναι βρε πούλιμ δίκιο έχεις, το σκατόν ντ’ έφαγα, πρέπει να προσέχουμε…» έλεγε ταπεινά.
Αγαπημένε μας, σύντροφε. Μας λείπεις αφάνταστα. Και από τους συντρόφους μας και από μένα προσωπικά. Λείπεις από  τους καθημερινούς αγώνες μας και σίγουρα λείπεις από τους συναγωνιστές σου και τους σημερινούς νέους αγωνιστές της δοκιμαζόμενης αγροτιάς.
Θα σε θυμόμαστε με αγάπη και τιμή μέσα στους αγώνες. Ευγενικό, χαμογελαστό, κομμουνιστή - αγωνιστή παράδειγμα για τις γενιές που έρχονται». Σου δίνουμε υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε αταλάντευτα τους αγώνες σε κάθε γύρισμα του καιρού, όπως και εσύ μας έδειξες, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο την ώρα της νίκης της εργατικής τάξης, την ώρα της εργατικής εξουσίας, του Σοσιαλισμού – Κομμουνισμού.
Καλή Επανάσταση