Αφού διέλυσαν τις χώρες με τους πολέμους, αφού άρπαξαν τον πλούτο των λαών και τους οδήγησαν στη δυστυχία, την πείνα και τον ξεριζωμό, τους εγκλωβίζουν τώρα στα σύνορα και στα νησιά. Ο ελληνικό λαός, ιδιαίτερα ο πληθυσμός των νησιών και των παραμεθόριων περιοχών, να οργανώσει τον αγώνα του, στρέφοντας τα πυρά στους υπεύθυνους και τις αιτίες που γεννούν το πρόβλημα. Να απομονώσουν τόσο τον αντιδραστικό εθνικισμό και την καταστολή όσο και τον επικίνδυνο κοσμοπολιτισμό της θεωρίας των «ανοιχτών συνόρων». «Ομοψυχία» και συμμαχία να έχει ο λαός μέσα στους αγώνες του, κόντρα στις αστικές κυβερνήσεις και τους ιμπεριαλιστικούς εταίρους τους. Τον πρόσφυγα και τον μετανάστη δεν τον θέλει κανείς πουθενά και διαχρονικά Οι πρόσφυγες του 1922 Η δική μου γενιά έχουμε ακούσματα από τους παππούδες μας για τα όσα υπέστησαν από τους Τούρκους και εμείς οι Ανατολικορωμυλιώτες και από τους Βούλγαρους και εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες πατρίδες τους της Μικρασίας, του Πόντου και της Θράκης. Ήρθαν έτσι ξεριζωμένοι στην Μητέρα Πατρίδα, Έλληνες σε Έλληνες, όπου συνάντησαν μεγάλη εχθρότητα από τον ντόπιο πληθυσμό και τράβηξαν τα πάνδεινα. Γι αυτά γράψαμε πολλές φορές, πρέπει να τα γνωρίζουμε και να μην τα ξεχνάμε… Οι Έλληνες μετανάστες Για την Ελλάδα, η μετανάστευση δεν είναι κάτι καινούργιο. Ούτε το 1960 ήταν. Είχαν προηγηθεί κύματα από την αρχή του 20ου αιώνα που έκανε εξαγωγή εργατών. Στην περίοδο 1900-1930 σπρώχτηκαν στη μετανάστευση 402.538 Ελληνες (384.000 προς Βόρεια Αμερική, οι υπόλοιποι Καναδά και Αυστραλία). Ανέκαθεν, η κυρίαρχη τάξη της χώρας υποστήριζε τη μετανάστευση, την πρόβαλλε σαν "μέτρο οικονομικής βοήθειας" από αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες στις φτωχές, υπανάπτυκτες. Ηταν μια σχέση "δούναι και λαβείν" μεταξύ καπιταλιστών. Στις δεκαετίες 1950-1960 υπερσυγκεντρώθηκε πληθυσμός στα μεγάλα αστικά κέντρα. Οι βασικές αιτίες της εσωτερικής μετανάστευσης ήταν οικονομικοπολιτικές. Η αστική τάξη χρειαζόταν συγκεντρωμένη, φτηνή εργατική δύναμη, μικρό μεταφορικό κόστος κ.λπ. Συνέβαλε το μετεμφυλιακό πολιτικό κλίμα, το ξερίζωμα των κομμουνιστών, της φτωχολογιάς της υπαίθρου, η μεγάλη ανεργία και υποαπασχόληση. Κατέκλυζαν τις πόλεις για ένα ξεροκόμματο. Ένα ξεροκόμματο που δεν το έβρισκαν και αυτό. Έτσι στράφηκαν στη μετανάστευση. Οι μετανάστες στη Γερμανία Θα κάνω μια ειδική αναφορά στους μετανάστες στη Γερμανία. Το 1960 υπογράφηκε η διαβόητη «Ελληνογερμανική συμφωνία». Οι επιλεγέντες μετά από εξευτελιστικές εξετάσεις έπαιρναν «πράσινη κάρτα» εργασίας. Αρχικά το ταξίδι ξεκινούσε από τον Πειραιά με το φέρι μποτ «Κολοκοτρώνης». Εφταναν στο Μπρίντεζι της Ιταλίας και από 'κει με τρένο στη Γερμανία. Ταξίδι δυόμισι ημερών με δυο κονσέρβες (μια με σαρδέλες, μια με κορν-μπιφ), ένα καρβέλι ψωμί, λίγες ελιές κι ένα κομμάτι τυρί. Από το 1964, μια φορά τη βδομάδα ταξίδευαν από Αθήνα και Θεσσαλονίκη προς Μόναχο με ειδικές αμαξοστοιχίες, υπερπλήρεις, που συνήθως μετέφεραν πάνω από 1.000 άτομα. Τα ταξίδια αυτά η γερμανική διοίκηση μέχρι το 1972 τα χαρακτήριζε «μεταφορές» και τους εργάτες "τεμάχια". Η στέγαση των μεταναστών εργατών γινόταν σε υποτυπώδεις συνθήκες, σε παραπήγματα που προέρχονταν κυρίως από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τα χάϊμ. Δωμάτια ή παράγκες μέσα ή κοντά στο εργοστάσιο στα οποία μένουν 4 έως 8 άτομα. «Τέτοια χάιμ που μένανε οι μετανάστες, υπήρχανε και στα παλιά στρατόπεδα συγκέντρωσης Εβραίων. Οι παράγκες δηλαδή των κρατουμένων, είχανε γίνει σπίτια για τους μετανάστες», Κάθε εργάτης είχε στη διάθεσή του ένα κρεβάτι σε κουκέτα, ένα ντουλάπι που κλείδωνε, μια θέση στο τραπέζι του φαγητού και μια καρέκλα. Άνδρες και γυναίκες σε χωριστά χάϊμ. Οι Γερμανοί τους ονόμαζαν Γκάσταρμπαιτερ (φιλοξενούμενοι εργάτες) ή Katzelmacher (διαδεδομένος υβριστικός χαρακτηρισμός στη Γερμανία της εποχής, για τους ξένους εργάτες από το Νότο). Έτσι μετανάστεψε ο ανθός του λαού, τα καλύτερα παιδιά που τραγούδησε ο Στελάρας, από την Ελλάδα του Εθνάρχη Καραμανλή και των αστικών κυβερνήσεων του κεφαλαίου, που έφαγαν τα νιάτα τους στα πιο βαριές ανθυγιεινές δουλειές σε φάμπρικες και ορυχεία. «Η μετανάστευση είναι ευλογία Θεού δια τον τόπο» θα δηλώσει τότε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος (Αυτός που ονόμασε την Μακρόνησο και τα άλλα ξερονήσια, Παρθενώνες της εθνικοφροσύνης, για τα οποία μετά, στη διάρκεια της Χούντας το μετάνιωσε). Άλλοι την ονόμασαν «κατάρα του Θεού» και «σύγχρονο σκλαβοπάζαρο». Αυτοί ήταν και αυτά τράβηξαν οι «εμείς φύγαμε νόμιμα» που λένε σήμερα κάποιοι. Που να έφευγαν δηλαδή και παράνομα… Και η μετανάστευση συνεχίζεται… Σύμφωνα με έναν υπολογισμό, στα χρόνια της τωρινής καπιταλιστικής κρίσης 250.000 νέοι άνθρωποι έχουν φύγει έξω για σπουδές ή για δουλειά, όχι γιατί αυξήθηκαν έξω οι ευκαιρίες, αλλά γιατί έγινε δεδομένο το αδιέξοδο μέσα στη πατρίδα μας. Το Προσφυγικό – Μεταναστευτικό Τα παραπάνω πρέπει να θυμόμαστε να έχουμε στο μυαλό μας όταν αναφερόμαστε στους σημερινούς πρόσφυγες και μετανάστες. Και να είμαστε ανεκτικοί. Κανένας δεν αφήνει τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, εάν δεν αναγκάζεται. Υπάρχει εθνικισμός και ρατσισμός σήμερα;. Ναι σε ένα μέρος του ελληνικού λαού υπάρχει. Καλλιεργείται μεθοδικά από αυτούς που πιστεύουν ότι είμαστε ο Περιούσιος λαός, στην ανωτερότητα της φυλής. Ίσως να φταίνε οι πρόσφυγες που είναι μελαψοί και μαύροι! Να αποκρούσουμε τον φασισμό, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό. Η λαϊκή αντίδραση να στοχεύσει τους πραγματικούς ενόχους, στον πραγματικό εχθρό. Να απαιτήσουμε: Κατάργηση των Κανονισμών του Δουβλίνου και της Κοινής Δήλωσης ΕΕ - Τουρκίας, η οποία έτσι κι αλλιώς είναι ατελέσφορη και έχει καταστεί ανενεργή. Να κλείσουν όλα τα hot spots στα νησιά του Αιγαίου και να μη δημιουργηθούν νέα, ούτε κλειστά, ούτε ανοιχτά. Αμεσος απεγκλωβισμός από τα νησιά και με γρήγορες διαδικασίες να πάνε στις χώρες προορισμού τους. Τώρα η ΕΕ και ο ΟΗΕ να οργανώσουν διαδικασίες υποβολής αιτήσεων ασύλου μέσα στην Τουρκία και στα σύνορα με την Ελλάδα και στα σύνορα με τη Συρία και απευθείας μετακίνηση στις χώρες προορισμού τους. Αυτό το μέτρο μπορεί να στηρίξει το δικαίωμα των προσφύγων σε προστασία, με βάση τις διεθνείς συμβάσεις. Να σταματήσει τώρα κάθε συμμετοχή, στήριξη και εμπλοκή στις ενέργειες και τις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, που στηρίζουν την εισβολή της Τουρκίας στη Συρία, τις επεμβάσεις στη Λιβύη, διαιωνίζοντας τον πόλεμο και τις καταστροφές.