Η πλήρης αφωνία  του ελληνικού «συστημικού» Τύπου, για τις παρακολουθήσεις δημοσιογράφων και πολιτικών στη χώρα μας αποτελεί προσβολή για τη δημοσιογραφία και τη δημοκρατία.  Η ντροπιαστική σιγή των συστημικών ΜΜΕ συρρικνώνει την ελευθερία του ατόμου, βαθύνοντας το κενό της ενημέρωσης, το  οποίο και καλύπτει ο διεθνής Τύπος, με τίτλους πρωτοσέλιδους πηχυαίους!
Η διεθνής κατάταξη της Ελλάδας στην 108η θέση, σχετικά με την Ελευθερία του Τύπου, μετά από τις πρόσφατες παρακολουθήσεις, πιστεύω ότι μας έχει πάει ακόμη πιο κάτω στην κατάταξη, γεγονός  που μας διασύρει ως χώρα.
Το  να σιωπά ο ελληνικός Τύπος για θέματα που απασχολούν τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της Ευρώπης και της Αμερικής όπως: Politico, Guardian, Euractiv, Libεration, BBC,  Reuters, Associated Press, La Repubblica,  Al Jazeera, Handelsblatt, Die Zeit,  Washington Post και New York Times, είναι μεγάλο λάθος.  Η παρακολούθηση πολιτικών και δημοσιογράφων μας οδηγεί στην εποχή της χούντας γράφει  ο Guardian. Ενώ, οι  New York Times αναφέρουν εμφατικά ότι «η  σήψη στην καρδιά της Ελλάδας είναι πια ορατή από όλους».
Άλλωστε κανείς υπάλληλος, κανείς διευθυντής ΕΥΠ και κανείς πολιτικός προϊστάμενος δεν δικαιούται να χαρακτηρίζει κανένα Έλληνα ως «εσωτερικό εχθρό»!
Όσες πιο πολλές αρμοδιότητες συγκεντρώνονται στα χέρια ενός πολιτικού ανδρός, τόσο πιο συγκεντρωτικό γίνεται το πολίτευμα. Και ο Θεός των  Ελλήνων, ο Δίας είχε εξατομικευμένες ορισμένες αρμοδιότητες.
Όσο η δημόσια TV, η ΕΥΠ και «εν τινι μέτρω» η «τοποθετημένη» από την εκτελεστική εξουσία,  δικαιοσύνη ελέγχονται από τον εκάστοτε πρωθυπουργό, το πολίτευμα αυτό δεν ονομάζεται δημοκρατικό, αλλά πρωθυπουργοκεντρικό.
«Η ηθική δημιουργεί εθνικό πλούτο», γράφει ο Αριστοτέλης. Σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία, αν αυτοί που την στελεχώνουν είναι ηθικοί, αν δηλαδή δεν τα «παίρνουν, δημιουργείται εκεί ένας εθνικός πλούτος, προς όφελος της κοινωνίας. Βασικός πυλώνας της δημοκρατίας είναι το ήθος. Όπου η εκάστοτε βουλευτική πλειοψηφία αλλάζει σκοπίμως και δολίως νόμους, διατάξεις και συνθέσεις δικαστικών ή άλλων συμβουλίων, εκφυλίζεται ηθικά και νομικά η δημοκρατία.
Η αξιοκρατία και η αξιολόγηση συμπορεύονται σε μια αγωνιζόμενη κοινωνία. Όλοι μας καθημερινά αξιολογούμαστε ανεξαρτήτως επαγγέλματος, είτε είμαστε γεωργοί, είτε  γιατροί είτε μηχανικοί. Θα ήταν άδικο, αν αυτοί που αξιολογούν όλους τους άλλους,  να μη δέχονται οι ίδιοι να αξιολογηθούν ποτέ, ακόμα κι αν είναι δάσκαλοι.
Από τη μια έχουμε την "καθεστηκυία" Ελλάδα κι από την άλλη την μαχόμενη. Την Ελλάδα που αγωνίζεται σε στάδια ανεβάζοντας δυνατούς παλμούς, υψηλούς σφυγμούς και συγκινήσεις, από παιδιά του λαού, που έχουν δύναμη στα χέρια, αντοχή στα πόδια και φτερά στα άλματα.  Είναι τα παιδιά που τιμούν την πατρίδα κι ας τα έχει η ίδια ξεχάσει. Είναι τα  παιδιά που γυμνάζονται σε αυτοσχέδιες αλάνες με δικό τους εξοπλισμό, σε αντίθεση με τα λεγόμενα golden Boyς, που έχουν μισθούς εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ ετησίως, μέσω υπερτιμολογημένων λογαριασμών,  της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ!
Οι πρόσφατοι πανευρωπαϊκοί αγώνες απέδειξαν ότι τα μετάλλια τα κερδίζουν τα φτωχόπαιδα. Αυτά τιμούν την Ελλάδα και χάρη σ' αυτά υψώνεται η ελληνική σημαία, στον ψηλότερο ιστό. Χάρη σ' αυτά ακούγεται ο εθνικός μας ύμνος και αισθανόμαστε  ρίγη συγκίνησης και περηφάνιας. 
Αυτή την Ελλάδα αγαπάμε γιατί αυτή μας προσφέρει χαρά και ψυχική ανάταση. Αυτά τα παιδιά είναι η δόξα της σημερινής Ελλάδας κι αυτήν την Ελλάδα θέλουμε. Η άλλη Ελλάδα, η «τήδε κακείσαι, ακόσμως, ατάκτως, αρρύθμως, ασκόπως ματαίως, παίγνιον ελεεινόν των  δημαγωγών», είναι η Ελλάδα που πρέπει να αλλάξουμε, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.