Ευφάνταστο το σενάριο: Μια ασθενής είδε τον Τζέρι, το παμπόνηρο ποντικάκι, να κόβει αμέριμνο βόλτες στο θάλαμο. Η κινητοποίηση ήταν μεγάλη και πρωτοφανής. Παρά την επισταμένη έρευνα ο Τζέρι δεν βρέθηκε! Γράφτηκε όμως το σενάριο και άρχισαν οι πρώτες διαφημιστικές καμπάνιες ανά το πανελλήνιο: «Εικόνες ντροπής με ποντίκια στο νοσοκομείο Κιλκίς!». Διαφημίζονταν και φωτογραφίες, κι ας μην το έλεγαν πως ήταν φωτογραφίες αρχείου…

Αρχικά είχα βάλει τίτλο: Γκρεμίστε το νοσοκομείο Κιλκίς! Μετά είπα να θυμηθώ κι εγώ τη θρυλική και υπέροχη σειρά, «Τομ και Τζέρι», μήπως και χαλαρώσω τα νεύρα μου. Όμως, πώς να το κάνουμε, νεύρα είναι, έχουν κι αυτά τις αντοχές τους.    

Γι’ αυτό πάμε με ταπεινές ερωτήσεις.

Ποντικάκια εμφανίζονται μόνο στο νοσηλευτικό ίδρυμα του Κιλκίς; Προφανώς και δεν έχουμε αυτό το προνόμιο σε παγκόσμια αποκλειστικότητα. Και στις μεγαλύτερες ιδιωτικές και λαμπερές κλινικές του κόσμου θα εμφανιστεί κάποιο αποσβολωμένο και φοβισμένο ποντικάκι. Τι κάνουν; Πολεμούν το… θεριό, και δεν το διαλαλούν, δεν το περιφέρουν -με τη φάκα του- στα κανάλια και στις εφημερίδες, μήτε στη διαδικτυακή κοινότητα. Πρώτο, γιατί δεν είναι κάτι το τραγικό, συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια. Ποια κατοικία στην ύπαιθρο δεν το αντιμετώπισε; Δεύτερο, προστατεύουν τη φήμη του ιδρύματός τους. Από αυτήν και γι’ αυτήν τη φήμη ζούνε.

Οι συνδικαλιστές μας όμως κινούνται σε άλλο πλανητικό σύμπαν. Δεν είναι ούτε με το πρώτο, ούτε με το δεύτερο επιχείρημα. Είναι με το τρίτο:  Όσο πιο δραματικά χάλια εμφανίζεται η κατάσταση του ιδρύματος, τόσο περισσότερο δικαιωμένοι είναι οι ίδιοι!

Κάποτε η καλή φήμη του νοσοκομείου Κιλκίς απλώνονταν σε όλη τη χώρα και ασθενείς από όλη την Ελλάδα έρχονταν στο νοσοκομείο Κιλκίς και στις δυο Ορθοπεδικές κλινικές του για να εγχειριστούν από εξαιρετικούς και πρωτοπόρους γιατρούς, να θεραπευτούν από τις φιλότιμες και υπομονετικές νοσοκόμες του. Τώρα; Η φήμη του νοσοκομείου έχει να κάνει με τον θρυλικό… Τζέρι.

Αν οι συνδικαλιστές μας εργάζονταν σε μια από τις μεγάλες ιδιωτικές κλινικές της Θεσσαλονίκης, τι θα έκαναν αν μια φάκα στην αποθήκη έπιανε ένα μικρό ποντικάκι; Την ξέρετε την απάντηση.

Αγαπώ το νοσοκομείο του Κιλκίς, γιατί σ’ αυτό νοσηλευτικά, σ’ αυτό βρήκαν γιατρειά οι δικοί μου άνθρωποι, οι φίλοι και οι συντοπίτες και σε δύσκολες ώρες εκεί θα βρεθούμε. Γι’ αυτό και με πληγώνει η εικόνα αυτή που εκπέμπουμε στο πανελλήνιο: «Νταχάου το νοσοκομείο Κιλκίς», γράφτηκε!

Κι αναρωτιέμαι, όσοι εργάζονται σ’ αυτό το ίδρυμα, γιατροί, νοσηλευτές, διοικητικοί υπάλληλοι, που βιώνουν καθημερινά τον πόνο και την αγωνία εκατοντάδων ασθενών, που σε πολλές περιπτώσεις είναι συγγενείς, γνωστοί και γείτονες, πόσο πληγώνονται από αυτήν την εικόνα που βγαίνει στο πανελλήνιο; «Τα ποντίκια κάνουν... πάρτι στο Νοσοκομείο Κιλκίς!». Είναι σκληρό και άδικο, να βγαίνει ολόκληρη Πανελλήνια Ομοσπονδία και να ακυρώνει διαρκώς τον καθημερινό μόχθο τόσων επιστημόνων, τόσων εργαζομένων. Με πληγώνει και με αγανακτεί αυτή η απαξίωση του Νοσοκομείου Κιλκίς.

Δεν υπάρχουν προβλήματα; Πολλά και σημαντικά. Και δεν θα λείψουν ποτέ, σ’ έναν τόσο μεγάλο και ζωντανό οργανισμό. Θα λύνεις ένα και θα προκύπτουν δυο. Η μάχη με τα προβλήματα είναι διαρκής. Δεν είναι όμως μια μάχη με τον… φοβισμένο Τζέρι! Είναι με το επιστημονικό και διοικητικό προσωπικό που μας λείπει, με τον εξοπλισμό που διαρκώς πρέπει να ανανεώνεται, με τα κτήρια που πρέπει να συντηρούμε και να κατασκευάζουμε, με…

Κάναμε ολόκληρη Τρίτη Πτέρυγα, με χειρουργεία που θα τα ζήλευε και η Θεσσαλονίκη και την ίδια στιγμή διαλύθηκε η Χειρουργική Κλινική του νοσοκομείου! Κι εμείς τα βάλαμε με τον… Τζέρι!

Προπολεμικά και μέσα στη φτώχεια τους οι πρόσφυγες του Κιλκίς, έχτισαν το νοσοκομείο τους κι εμείς θέλουμε να το γκρεμίσουμε! Γιατί; Γιατί κυνηγάμε το ποντικάκι και όχι το όραμα για ένα σύγχρονο, φιλόξενο και δυναμικό νοσοκομείο, που στα χειρουργεία του θα βρίσκουν γιατρειά ασθενείς από όλη τη χώρα. Γιατί δεν κατορθώσαμε να κάνουμε κόσμημα αυτό που οι παππούδες μας έχτισαν 80 χρόνια πριν. Θα μπορούσαμε; Φυσικά. Το ό,τι είναι 80 χρονών δεν σημαίνει πως δεν θα μπορούσε νάταν σήμερα ένα υπέροχο κτήριο. Και η Αυστροελληνική ήταν για γκρέμισμα αλλά έγινε κόσμημα. Υπάρχουν κτήρια του μεσαίωνα στο εξωτερικό ή βυζαντινά στη χώρα μας που όμως είναι σύγχρονα και πανέμορφα. Δείτε πώς  ανακατασκευάστηκε ο Άγιος Γεώργιος της Γουμένισσας. Οι σοβάδες, λοιπόν, δεν πέφτουν γιατί το κτήριο είναι 80 χρονών, αλλά γιατί δεν συντηρήθηκε όπως του άξιζε.

Τι μας λείπει; Το όραμα, ο σχεδιασμός, η διεκδίκηση. Γιατί δεν θέλουμε οι κιλκισιώτες ν’ αναζητούν θεραπεία στα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης. Θέλουμε οι Θεσσαλονικείς να βρίσκουν θεραπεία σε ένα μεγάλο και σύγχρονο νοσοκομείο, στη φιλόξενη και κοντινή τους πόλη, το Κιλκίς!

Τι μας περισσεύει; Οι ανίκανοι διοικητές, οι ανύπαρκτες διοικήσεις! Όλοι αυτοί που με μόνο κριτήριο την κομματική ταυτότητα καταλαμβάνουν καρέκλες, που δεν τις αξίζουν. Που έρχονται και φεύγουν χωρίς να αφήνουν πίσω τους τίποτα. Που δεν τους νοιάζει αν θ’ αφήσουν πίσω τους συντρίμμια.  Όλοι αυτοί που αν τους αφαιρέσεις την κομματική ταυτότητα, δεν τους μένει τίποτα άλλο για να επιδείξουν. Όλοι αυτοί που νοιάζονται απλώς για το πώς θα μετακινήσουν μια… ημέτερη νοσοκόμα σε καλύτερη θέση. Γιατί και στο ίδρυμα αυτό, όπως σε όλη τη χώρα, υπάρχουν οι «δικοί μας» και οι «άλλοι».

Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις στον κανόνα; Ναι, αλλά δεν αρκούν. 

Γιατί κατά πως θάλεγε και ο Βάρναλης: Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! Φταίει ο Θεός που μας μισεί! Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

Για την ιστορία υπενθυμίζουμε και το άρθρο για την πρώτη… ταινία, το οποίο είχε αναρτηθεί στις 7-10-2017, δηλαδή δυο χρόνια πριν, επιβεβαιώνοντας το «η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα»:

Ο… Τζέρι έκανε το θαύμα του και στο νοσοκομείο του Κιλκίς

Του Κώστα Τερζενίδη

Το διάστημα αυτό παρακολουθώ –με μια δόση έκπληξης- τη θρυλική αμερικάνικη σειρά κινουμένων σχεδίων Τομ και Τζέρι, που αν και αμερικάνικη ομολογώ πως ακόμα μου αρέσει. Η έκπληξή μου έχει να κάνει με το γεγονός πως τα τελευταία επεισόδια αυτής της… σειράς είναι γυρισμένα στο Κιλκίς και προβάλλονται με επιτυχία στο πανελλαδικό κοινό!

Ο Τζέρι, το θρυλικό ποντικάκι της σειράς έκανε –λέει- την εμφάνισή του στο νοσοκομείο του Κιλκίς και όπως τόχει συνήθειο, αναστάτωσε τους πάντες! Άρχισε να τριγυρνά από κλινική σε κλινική, με τις νοσοκόμες –σε ρόλο Τομ- να το κυνηγούν μέσα σε θαλάμους ασθενών, με τους γιατρούς να παρατούν ασθενείς και να τρέχουν ξωπίσω του αλαφιασμένοι και με τις σύριγγες ανά χείρας, αλλά που να πιαστεί ο… Τζέρι.

Τελικά, επιστρατεύτηκε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Δημοσίων Νοσοκομείων (γνωστή και ως ΠΟΕΔΗΝ), που τελευταία ειδικεύεται στο κυνήγι ερπετών και τρωκτικών, κι έστησε τις φάκες της. Και αποδείχτηκε αποτελεσματική! Ο Τζέρι πιάστηκε στη φάκα της, φωτογραφήθηκε, βιντεοσκοπήθηκε για τις ανάγκες της σειράς και προβλήθηκε σε πανελλήνια πρώτη. Εφημερίδες, τηλεοράσεις και site πανηγύριζαν για ημέρες.

Ο… Τζέρι του Κιλκίς είχε την τιμητική του: «Παρέλαση ποντικιών στο Γενικό Nοσοκομείο Κιλκίς καταγγέλλει η ΠΟΕΔΗΝ» ή «Τα ποντίκια κάνουν... πάρτι στο Νοσοκομείο Κιλκίς». Μερικοί …δημοσιογράφοι (που δεν ξέρουν κατά που πέφτει το Κιλκίς) έδωσαν κι έναν πιο δραματικό τόνο, «Νταχάου το νοσοκομείο του Κιλκίς»!

Ο… Τζέρι του Κιλκίς είχε κάνει και πάλι το θαύμα του, όχι αναστατώνοντας ένα σπίτι, αλλά μια ολόκληρη χώρα. Βοήθησε βέβαια και ο Τομ (η ΠΟΕΔΗΝ) που τον πήρε στο κατόπι, αλλά αυτή είναι η δουλειά του γάτου, του Τομ (της ΠΟΕΔΗΝ), να κυνηγά ποντίκια…!

Δεν έχασα κι εγώ ευκαιρία και τάβαλα με τον τυπογράφο μας. Πριν από μέρες, και μετά από δέκα χρόνια λειτουργίας του τυπογραφείου μας στο Μεταλλικό και στο ισόγειο του κτιρίου, εντοπίστηκε ένα ποντικάκι. Και ο αθεόφοβος το εξολόθρευσε με λίγο φαρμακάκι σε δυο γωνιές, χωρίς να σηκώσει θόρυβο, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς βρε αδελφέ να το κάνει σήριαλ. Και τώρα χτυπάμε το κεφάλι μας. Όχι για την απώλεια του… Τζέρι του Μεταλλικού, αλλά που δεν το χειριστήκαμε το θέμα με μεθόδους σύγχρονου μάρκετινγκ. Θα στέλναμε μια φωτογραφία του ποντικιού στην ΠΟΕΔΗΝ και θα μας προέβαλαν δωρεάν τα ΜΜΕ όλης της χώρας για 2-3 ημέρες. Ξέρετε πόσες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ θα χρειάζονταν να πληρώσουμε για μια τέτοια προβολή;

Αφήστε που μ’ εξέπληξε και η ψυχραιμία του τυπογράφου. Όταν τον ρώτησα, «καλά βρε Γιώργη, ερμητικά κλειστά όλα τα κουφώματα, χαραμάδα δεν αφήσαμε στις αλουμινοκατασκευές μας, πως μπήκε ο ποντικός στο τυπογραφείο;» τι γύρισε και μου είπε, με μια απερίγραπτη ηρεμία; «Σιγά το κατόρθωμα, σιγά το περίεργο. Στην ύπαιθρο ζούμε, τριγύρω οικόπεδα και χωράφια, λίγο την πόρτα να ξεχάσουμε ανοιχτή, μπορεί να τρυπώσει ένα ποντικάκι. Μην κάνεις έτσι, αφεντικό».

Τι λες βρε Γιώργη. Εδώ κοτζάμ ΠΟΕΔΗΝ (Πανελλήνια Ομοσπονδία σου λέει) ανακάλυψε ένα ποντίκι και ξεσήκωσε τον κόσμο όλο. Σήριαλ το έκανε σε πανελλαδική προβολή κι εμείς θα το… θάψουμε το γεγονός; Ανακαλύψαμε τον… Τζέρι του Μεταλλικού και θα το αφήσουμε επικοινωνιακά ανεκμετάλλευτο; Κοτζάμ Δημοσιογραφικός Οργανισμός, η δουλειά μας είναι η επικοινωνία και θα μας βάλει τα γυαλιά μια ΠΟΕΔΗΝ; Αχ αυτοί οι νέοι, όλα επιπόλαια τα παίρνουν.

Κι επειδή, εμείς οι δημοσιογράφοι πρέπει όλα να τα βγάζουμε στη φόρα και να λέμε την αλήθεια στο λαό, σας αποκαλύπτω κι ένα ακόμη τραγικό περιστατικό. Πέρσι το καλοκαίρι, πάλι ο τυπογράφος μας, ο Γιώργης(!) ανέβηκε πάνω στα γραφεία και πάλι με απόλυτη ψυχραιμία –στο ωχ αδελφέ είμαστε- μου λέει: «Χθες το μεσημέρι είδα ένα φίδι να διασχίζει τον απέναντι δρόμο». Σοκ και δέος. «Δηλαδή, ερχόταν προς εμάς, προς το τυπογραφείο;» ρώτησα έντρομος. Χαμογέλασε ο (ωχ αδελφέ) Γιώργος: «Όχι προς τα χωράφια πήγαινε...».

Το απόγευμα, βουρ στο γεωπόνο. Τρία μαγικά (και πανάκριβα) κουτιά μου έδωσε, για να διώχνουμε τα φίδια από τη γειτονιά μας. Αν και με προειδοποίησε, αφού πρώτα έδωσα κοντά 70 ευρώ για τα τρία μαγικά κουτιά; «Κώστα, να το ξέρεις, το καλύτερο φάρμακο για φίδια και ποντίκια είναι να ρίχνεις λίγο φαγητό στις γάτες του χωριού για να τριγυρνούν και στο οικόπεδό σας. Μόνο αυτές τα καταφέρνουν απόλυτα…».

Το θυμήθηκα τώρα το… "φιδάκι ο Διαμαντής", γιατί πάλι η ΠΟΕΔΗΝ είχε ξεσηκώσει τον κόσμο πέρσι για ένα φιδάκι που εντοπίστηκε λέει στα πλυντήρια του νοσοκομείου Κιλκίς. Μόνο που στην περίπτωση αυτή η πανελλαδική προβολή του σήριαλ έγινε χωρίς φωτογραφίες και βίντεο. Μας έβαλε και πάλι τα γυαλιά στην επικοινωνία η ΠΟΕΔΗΝ.

Και φιδάκι είδαμε στο Μεταλλικό και ποντικάκι είχαμε, αλλά αφήσαμε επικοινωνιακά ανεκμετάλλευτο το γεγονός. Ομολογουμένως, πλήρης αποτυχία για το Δημοσιογραφικό Οργανισμό μας. Την άλλη φορά όμως ξέρουμε τι θα κάνουμε. Μια φωτογραφία στην Ομοσπονδία Τυπογράφων, μια καταγγελία από τον (ωχ αδελφέ) Γιώργη, για “τις άθλιες συνθήκες μέσα στις οποίες εργάζεται”, και να δείτε τη δημοσιότητα που θα εξασφαλίσουμε. Ο… Τζέρι του Μεταλλικού θα κάνει θραύση και θα χαμογελά θριαμβευτικά για την παρουσία του, όπως κάνει και στη γνωστή αμερικάνικη σειρά! Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι, κατά πως θάλεγε και ο Οβελίξ.

* Με το συμπάθιο, αλλά οι κάτοικοι του Κιλκίς ενδιαφέρονται για το πώς θα λειτουργήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η τρίτη πτέρυγα του νοσοκομείου και τα χειρουργεία της, πως θα στελεχωθεί το ίδρυμα με ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, πως θα βελτιωθεί ο εξοπλισμός και οι συνθήκες στις παλιές πτέρυγες, πως μπορεί το νοσοκομείο του Κιλκίς να καταστεί ένα περιφερειακό ίδρυμα που –όπως και στο παρελθόν με τις ορθοπεδικές του κλινικές- θα φιλοξενεί ασθενείς και εκτός νομού, πως και το αν μπορούν τα σύγχρονα χειρουργεία του να υποδέχονται για επεμβάσεις χειρούργους και τους ασθενείς τους από τη Θεσσαλονίκη, πως…