Αν δεχθούμε τη θεωρία της δημιουργίας του ανθρώπου, σύμφωνα με όσα αναφέρονται στο βιβλίο της «Γένεσης», ο Θεός έπλασε την Εύα από την πλευρά του Αδάμ. Δεν την ξεχώρισε από τον άνδρα, αφού είναι κατ' ουσία σάρκα από την σάρκα του. Αν όμως δούμε το θέμα της ισότητας των φύλων κοινωνικά, θα διαπιστώσουμε ότι η γυναίκα, στη πορεία της πάνω στον πλανήτη Γη, σε πολλά θέματα έχει αδικηθεί.

Κι αν πάλι δούμε το θέμα της ισότητας των φύλων γλωσσικά και τότε ακόμη, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η γυναίκα είναι η μεγάλη αδικημένη και από την εθνική μας γλώσσα. Γιατί, και ηρωίδα να είναι, αν είναι να φιλοτεχνηθεί σε αγαλμάτινη μορφή, θα απεικόνιζε τότε έναν γυναικείο «ανδριάντα»!

 

Αλλά κι από εννοιολογικής πλευράς το επίθετο γυναικείος δεν έχει την ίδια σημασία με το επίθετο ανδρείος. Μιλάμε για ένα επανδρωμένο διαστημόπλοιο ακόμη κι όταν στο πλήρωμά του υπάρχει γυναίκα. Λέμε π.χ. οι Έλληνες κι εννοούμε συγχρόνως και τις Ελληνίδες. Άρα το αιώνιο θηλυκό είναι αδικημένο από το αρσενικό και από γραμματικής πλευράς.

Είναι εύκολο την ημέρα της γυναίκας να της αφιερώσουμε κάποια λόγια κολακευτικά. Το δύσκολο είναι να μην τα ξεχνούμε τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, μιας και η γυναίκα είναι από μόνη της ένας κόσμος ολόκληρος. Είναι όλα εκείνα που την κάνουν ξεχωριστή, ως μάνα, ως σύζυγο, ως αδερφή, ως ερωμένη και ως άνθρωπο, γιατί είναι το παν και το άπαν στο απόλυτο μεγαλείο του.

Είναι το «ζενίθ» και το «ναδίρ». Η τροφός και η σύντροφος. Η λέξη και η έλξη του άνδρα. Το «βάθος» του και ο «βυθός» του. Το φάρμακο και το φαρμάκι του. Είναι ο ήλιος και η σκιά του. Η χαρά του και η λύπη του. Το νοητό και το αδιανόητο. Το εμφατικό και το αντιφατικό μαζί. Είναι η ελευθερία του και η σκλαβιά του. Αυτή τον ολοκληρώνει κι αυτή τον «τελειώνει». Αυτή τον χτίζει κι αυτή τον γκρεμίζει. Είναι το πάθος και ο πόθος του. Το βλέμμα και το δάκρυ του μαζί. Το θαύμα αλλά και το τραύμα του. Στο πρόσωπό της βρίσκουν έκφραση όλα τα επίθετα στον απόλυτο υπερθετικό βαθμό.

Η γυναίκα είναι η πνοή και η αναπνοή του κόσμου. Ένας ολόκληρος γαλαξίας στο πρόσωπο της Ανδρομέδας. Το πιο λαμπρό αστέρι στο φορτίο των αναμνήσεων του άνδρα. Είναι ο άλλος μισός του εαυτός. Είναι η ύπαρξη που δίνει νόημα στη συνύπαρξη. Είναι η αδικημένη αλλά και η δικαιωμένη της ζωής, από τη Μυθολογία ως τη Θρησκεία. Που, πότε την θέλουν ως Μήδεια και πότε ως Ιφιγένεια. Πότε ως Εύα και πότε ως Πανδώρα. Πότε ως Πηνελόπη και πότε ως Παναγία. Ως μάνα και ως πλάστρα του σύμπαντος κόσμου. Γι' αυτό και αδικείται η γυναίκα, αν τιμάται μόνο μια μέρα το χρόνο. Γιατί δικαιούται να έχει την ίδια θέση με τον άνδρα, για κάθε ώρα και για κάθε στιγμή σ' όλη τη ζωή.