Γεννημένος το 1925, στο Κιλκίς, με καταγωγή από το Σιντισκόμ του Καρς πέρασες με πολλές στερήσεις τα παιδικά σου χρόνια. Στάθηκες όμως δυνατός και σπούδασες φιλόλογος στα πέτρινα χρόνια της Κατοχής. Ως καθηγητής ζούσες πιο πολύ με τις αγωνίες των μαθητών σου. Στεκόσουν πάντα δίπλα τους όχι μόνο ως δάσκαλος αλλά και ως πατέρας. Ήσουν αυστηρός, αλλά κι αγαπητός. Προσφιλής και ειλικρινής στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους. Υπηρέτησες το λειτούργημα του εκπαιδευτικού με πίστη και αφοσίωση κι άφησες εγχάρακτα τα αποτυπώματά σου στην Κρύα Βρύση των Γιαννιτσών, από όπου ήρθαν να σε τιμήσουν και να σε αποχαιρετήσουν την ημέρα της αποδημίας σου οι μαθητές σου, κι ας πέρασαν εβδομήντα και πλέον χρόνια, από όταν τους δίδασκες τις αξίες της παιδείας και της ζωής.
Όλη σου τη διαδρομή την πορεύτηκες έχοντας πραμάτεια την αγάπη και την καλοσύνη. Φύλαγες βαθιά στα κοιτάσματα της ψυχής σου τις ποντιακές σου αρχές αναπαλλοτρίωτες. Υποστήριζες πάντοτε και παντού το δίκαιο. Ήσουν σσυμβίβαστος κι ανυποχώρητος απέναντι στις ιδέες σου. Υπήρξες ένας «ανέσβηγος» ήλιος γράφοντας στην ποντιακή και διδάσκοντάς την, τόσο καλά, όσο ελάχιστοι.
Άοκνος και ακούραστος, σεμνός και ήρεμος, σαν το βαθύ ποτάμι που κυλά και δεν ακούγεται, με μια τσάντα στον ώμο περιδιάβαινες την πόλη του Κιλκίς, συμμετέχοντας ενεργά σε συζητήσεις σε καφετερίες, μοιράζοντας στους φίλους σου φωτοαντίγραφα από τα ανέκδοτα και τις ιστορίες που έγραφες.
Στο διάβα σου κάτω από του ήλιου το φως συνδύαζες την τιμή με την ταπεινότητα, την εντιμότητα με την αυστηρότητα, το σφρίγος της νεότητας με το κύρος της ωριμότητας, μένοντας πάντα πιστός κι ανελαστικός στις αξίες σου. Έφυγες κι άφησες ορφανή την ποντιακή διάλεκτο, την παράδοση, τον πολιτισμό, αφήνοντάς τα παρακαταθήκη σε εμάς να τα υπερασπιστούμε. Πέρασες όλη τη ζωή μακριά από το φως των προβολέων, σε μια εποχή που οι άλλοι σπρώχνονται στις εξέδρες των επισήμων για να φανούνε.
Όσα λόγια και να πούμε θα σταθούν λίγα να αποδώσουμε το μέγεθος της ευσυνειδησίας και της επαγγελματικής σου πορείας. Ήσουν ένα φωτεινό παράδειγμα που κράταγε την κοινωνία ψηλά. Ένα άξιο τέκνο του ποντιακού ελληνισμού, της πρώτης γενιάς των προσφύγων, με καταγωγή τον προμηθεϊκό Καύκασο.
Οι σκέψεις των φίλων σου, τούτη την τελευταία σου Κυριακή, σε αποχαιρετούν χαμηλωμένες, με τις σημαίες της ψυχής τους μεσίστιες. Καλό δρόμο, φίλε Δημήτρη, εκεί ψηλά στις ουράνιες πόλεις και στις γειτονιές των αγγέλων, στα μονοπάτια του ήλιου και στα τρίστρατα των άστρων.
Πεθαίνει κανείς , όταν πεθάνουν αυτοί που τον αγαπάνε. Όσο ζούνε υπάρχει μέσα στις καρδιές, στις σκέψεις τους κι έχει για κατοικία του την ψυχή τους. Θα σε θυμόμαστε, φίλε μου δάσκαλε, με συγκίνηση κι αγάπη, γιατί η θύμησή σου μας δίνει χαρά και μας κάνει καλύτερους.
Νίκος Κωνσταντινίδης
Δάσκαλος, συγγραφέας
