- Μη μου λες; Κι από πού ως που πατριωτάκια;
- Να, οι παππούδες του Κώστα και οι δικοί μου παππούδες ήρθαν από το Κογκ του Καυκάσου στην Ελλάδα.
Μμμμμ.. ενδιαφέρον. Και τι θέλεις από μένα;
- Μ’ έστειλε ο Τερζενίδης, να μου πάρεις μια συνέντευξη για το περιστατικό του Νοσοκομείου Κιλκίς, γιατί αυτά που κατήγγειλε η ΠΟΡΔΗΝ στον τύπο, δεν είναι η αλήθεια.
- Η ΠΟΕΔΗΝ θες να πεις.
- Πέστο και έτσι. Το όνομα δεν αλλάζει τίποτε, η ουσία έχει σημασία. Και η ουσία είναι ότι εγώ ουδέποτε κυκλοφόρησα μέσα στα κρεβάτια των ασθενών και ουδέποτε οι γιατροί με τα νυστέρια και τις σύριγγες στο χέρι με κυνήγησαν για να με πιάσουν.
- Αφού δεν σε είδε και δεν σε κυνήγησε κανείς, τότε πως βγήκε το όνομά σου στο μεϊντάνι;
- Με είδαν αλλά όχι στους διαδρόμους και τα κρεβάτια των ασθενών. Συγκεκριμένα με είδε μια μαγείρισσα στα μαγειρεία και από τον τρόμο της πάτησε τις φωνές. Σιγά κυρά μου, της λέω, τι φωνάζεις; Εγώ ποτέ δεν επιτίθεμαι σε γυναικόπαιδα και άμαχο πληθυσμό. Ησύχασε η γυναικούλα και με ρώτησε τι γύρευα στα μαγειρεία. Ήξερε τι γύρευα στα μαγειρεία και ήξερε ότι κάθε μέρα περνούσα από κει και δοκίμαζα τη γεύση των φαγητών. Τα είχε χάσει όμως η κακομοίρα και κάτι έπρεπε να πει.
Η αλήθεια είναι ότι η γυναίκα ήταν καλή μαγείρισσα. Έκανε κάτι σουτζουκάκια, μούρλια.
Μετά την συνομιλία μου με την μαγείρισσα έφυγα βέβαιος ότι το θέμα τελείωσε εκεί. Αμ δε;.....
Η πονηρή ανέβηκε αμέσως στα γραφεία και περιέγραψε όλη την σκηνή σε όποιον βρήκε μπροστά της. Από κείνη την ώρα άρχισαν όλοι να με ψάχνουν. Εγώ είχα κρυφτεί σε ένα γραφείο όπου οι ευρισκόμενοι εκεί έλεγαν συνέχεια  κάτι λέξεις που δεν τις καταλάβαινα (κάτι σαν συνδικαλισμός, ΠΟΕΔΗΝ, κάτι τέτοια)
Την άλλη μέρα τι να δω; Όλες οι εφημερίδες και τηλεοράσεις, μιλούσαν για μένα. Ότι δήθεν έτρωγα τα φαγητά των ασθενών, ότι βρώμιζα μέσα στα τρόφιμα, ότι έτρωγα τα κρέατα και ένα σωρό ψέματα διότι εγώ προτιμούσα το τυράκι, άντε και κανένα ρυζάκι, όταν είχα κοιλόπονο.
- Ρε Τζέρυ, τον διέκοψα. Κάτι σεντόνια του Νοσοκομείου, μισοφαγωμένα ποιός τα έφαγε;
- Άκου να σου πω. Τα χορτασμένα ποντίκια δεν τρώνε ποτέ σεντόνια. Τα μισοχαλασμένα σεντόνια ήταν παμπάλαια και ξεσχισμένα από την πολυχρησία. Αυτοί οι εξυπνάκηδες από την ΠΟΕΔΗΝ, πως το είπες, νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία, όλα τα κακά του νοσοκομείου να τα φορτώσουν σε μένα. Πες τους να σταματήσουν να ασχολούνται με μένα και να κοιτάξουν να βελτιώσουν την λειτουργία  και τις ελλείψεις του νοσοκομείου. Ο κόσμος αυτά περιμένει από τους εργαζομένους στον κλάδο υγείας. Αν θέλουν να ασχοληθούν με κάποιον, αυτός είναι ο Πολλάκης και όχι εγώ. Και που είσαι; ΓΡΑΨΤΑ ΟΠΩΣ ΤΑ ΛΕΩ.
- Αυτό στο υπόσχομαι, του τόνισα. Και πριν κλείσουμε την συνέντευξη, του υπέβαλα δύο ερωτήσεις.
   Αλήθεια Τζέρυ, έχεις καμιά συγγένεια με τον Γιώργο Παπανδρέου;
- Όχι καμία. Άλλωστε εκείνος λέγεται Τζέφρυ, ενώ εμένα με λένε Τζέρυ. Μην τα μπερδεύεις.
- Σωστά. Μήπως όμως έχεις συγγένεια με τον ...Νταβούτογλου;
- Ξέρω ότι στην Τουρκία τον λένε ποντικομούρη, αλλά ούτε με αυτόν έχω κάποια σχέση. Εξ άλλου ,τι σχέση μπορώ να έχω εγώ με έναν άνθρωπο που παριστάνει τον καθηγητή πανεπιστημίου, που έγραψε βαθυστόχαστα πονήματα, που έκανε υπουργός εξωτερικών και Πρωθυπουργός και σε μία νύχτα μέσα ο Ερτογάνης τον πέταξε σαν σκουπίδι.
Α παπαπα.... τέτοια λάθη δεν κάνουμε εμείς τα ποντίκια.
- Σ’ ευχαριστώ Τζέρυ που μου έδωσες αυτήν την συνέντευξη και δώσε τους χαιρετισμούς μου στο πατριωτάκι σου τον Κώστα Τερζενίδη. Είναι και δικός μου φίλος.
Στην συνέχεια γύρισε ο Τζέρυ τις πλάτες του προς εμένα ,όπως ακριβώς κάνει ο   Δήμος Βερύκιος στον Σρώυτερ  στην τηλεόραση του ALPHA  και έφυγε.