Κάποιοι το θέλουν για τη δική τους βόλεψη, κάποιοι άλλοι γιατί μισθοδοτούνται από αυτό, και κάποιοι, ενδεχόμενα οι λιγότεροι, επειδή ελπίζουν ότι θα αλλάξει με αυτό η ζωή στη χώρα προς το καλύτερο.
Ο Σύριζα, πριν από ένα μερικές εβδομάδες είχε εκλογές για ανάδειξη προέδρου. Οι υποψήφιοι για τη συγκεκριμένη θέση ήταν πέντε. Οι εκλογές έγιναν με διαδικασίες δημοκρατικές, τις οποίες και ουδείς αμφισβήτησε. Στις συγκεκριμένες εκλογές πήραν μέρος εκατό πενήντα περίπου χιλιάδες λαού, με νικητή τον Στέφανο Κασσελάκη, με ποσοστό 57%.
Πριν τις εκλογές ουδείς καρεκλοκένταυρους, ουδείς ανεπάγγελτος από αυτούς που «σιτίζονται» από το κομματικό πρυτανείο εξέφρασε αντίρρηση στην διεκδίκηση της προεδρίας του κόμματος από τον Στέφανο Κασσελάκη.
Μετά τη θριαμβευτική νίκη του Κασσελάκη, κάποιοι από το πάλαι ποτέ κατεστημένο, κάποιοι που αντιλαμβάνονται το κόμμα ως ιδιοκτησία και φέουδο δικό τους, επέλεξαν πυρ ομαδόν κατά του νεοεκλεγέντος προέδρου, περιφερόμενοι από κανάλι σε κανάλι, εκτοξεύοντας τα μύρια όσα κατά του προέδρου και φτύνοντας κατάμουτρα τις χιλιάδες λαού που τον ψήφισαν.
«Ειπώθηκαν λόγια που ντράπηκαν και τα ίδια, αφού δεν ντράπηκαν τα χείλη που τα είπαν» Αφού δεν κατάλαβαν καν αυτοί που τα εκστόμισαν ότι το θέμα τους δεν είναι ο Κασσελάκης, αλλά ο λαός του Σύριζα που τους απέρριψε μέσω της ψήφου του. Κι αντί να δεχθούν το εκλογικό αποτέλεσμα σεβόμενοι την ετυμηγορία των μελών του κόμματος, επιδόθηκαν σε ένα αισχρό και ασύστολο αγώνα χυδαιολογίας κατά του Κασσελάκη, που καμία σχέση δεν έχει με την ηθική και τον πολιτισμό της Αριστεράς.
«Η δική μου Αριστερά δεν θέλησε τις θέσεις και τα αξιώματα. Προτίμησε το «είναι» από το «έχειν». Γι' αυτό και είναι ταπεινά υπερήφανη για την ανιδιοτελή προσφορά της» (Τάσος Λειβαδίτης).
Το «είναι» του ανθρώπου είναι σημαντικότερο από το «έχειν» του. Όταν το «είναι» αυτό είναι δίκαιο και ηθικό η κοινωνία μπορεί να κάνει βήματα μπροστά. Όταν είναι εγωιστικό, όταν η κοινωνία δεν δρα συλλογικά, δεν πάει μπροστά. Και κυρίως ας το μάθουν επιτέλους κάποιοι ανεκδιήγητοι ότι «με λείψανα παλιών άστρων» ο κόσμος δεν φωτίζεται.
Ένα κόμμα που επιθυμεί να αλλάξει την κοινωνία από το βάθρο της πρέπει να γίνει πρώτα σπλάχνο από τα σπλάχνα της. Να γίνει κόμμα ανοιχτό στο λαό, εσωκομματικά συνεκτικό και ισχυρό με προοπτική κυβερνητική για να δώσει στην πολιτική ελπίδα. Όσοι επιθυμούν ένα κόμμα «στρείδι» του 3%, μπορούν να προχωρήσουν στη δημιουργία αυτού από μόνοι τους. Η νέα ηγεσία δεν πρέπει να πάρει πίσω ούτε μία διαγραφή.
Καμία παράταξη δεν μπορεί να πορευτεί δυναμικά, αν ταλανίζεται εσωτερικά από αντιθετικές δυνάμεις. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να λειτουργήσει πειστικά, κρατώντας στο εσωτερικό του διαλυτικές δυνάμεις. Όσοι ποιητές προσπάθησαν να ενώσουν τον ρομαντισμό με τον κλασικισμό απέτυχαν, γιατί οι δυνάμεις που δεν ενσωματώνονται μεταξύ τους δεν δημιουργούν τη χρυσή σύνθεση.
Τέλος, καμία θεωρία, όσο δίκαιη και να είναι, δεν μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματα του τόπου, από μόνη της, αν δεν πλαισιώνεται από ανθρώπους ανάλογου ήθους και κύρους. Η Αριστερά ανήκει στο λαό της και μόνον. Δεν είναι ούτε λάφυρο ούτε και φέουδο κανενός.
