«Λαμβάνω την τιμή να αναφέρω: Έφεδρος δημόσιος υπάλληλος, προσεχώς απολυόμενος». Έτσι θα αναφέρονται στο εξής οι δημόσιοι υπάλληλοι, που θα μπαίνουν στην «εργασιακή εφεδρεία»!!!
-------------
71 διαφορετικούς  φόρους επέβαλε μέσα σε δύο χρόνια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.
-------------
Δημοσιεύθηκε άρθρο στις τοπικές εφημερίδες. Για το Λεωνίδα Κύρκο. Δεν ήθελα να κάνω σχόλιο. Γιατί, όποιος  φεύγει ως φυσική παρουσία απ’ αυτή τη ζωή, δε μπορεί παρά να προκαλεί λύπη, αυτό το γεγονός,  σε όλους μας, Όμως: Τι  θα πει δηλαδή, «έφυγες τώρα που σε είχαμε ανάγκη»!!!
* * * 
Ο Λεωνίδας Κύρκος αποτελεί το χαρακτηριστικότερο, ίσως, ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ αποτύπωμα-ορόσημο νέας «αριστερής τραγωδίας»: Νέας πτώσης και του εκφυλισμού του κομμουνιστικού κινήματος, του Ευρωκομουνιστικού σπασμού νέας αστικής προσαρμογής και νέας μετάλλαξής του στην πλέον επιθετική και μοχθηρή γκριμάτσα  Νέας Τάξης.
* * *    
Θυμάμαι την εποχή του ενιαίου Συνασπισμού. Ο Κύρκος ήτανε υποψήφιος βουλευτής στην Α’ Θεσσαλονίκης. Ήρθε λοιπόν να κάνει περιοδεία στη μία, από τις δύο λαϊκές που γίνονταν στην Νεάπολη Θεσσαλονίκης. Και θυμάμαι τη μούντζα  του πεθερού μου, παλιού αγωνιστή, γιατί θα τον συνοδεύαμε στην περιοδεία, αλλά και τα λόγια του: «εμείς όταν κάναμε απεργίες πείνας και καταπίναμε κουτάλια, ο «Τσίρκος» μας έλεγε ότι  κάνουμε τζάμπα αγώνα  κ.λ.π.
Ναι ο Κύρκος: «ο Μητσοτάκης της Αριστεράς».
Ένας τέτοιος «ηγέτης» της ΠΤΩΣΗΣ και της νεοταξικής μετάλλαξης της «αριστεράς» υπήρξε ο Κύρκος. Μια πολιτική μετριότητα που απέκτησε ξαφνικά ηγετικό ρόλο, ακριβώς γιατί αποτέλεσε το κράμα των ποικίλων στοιχείων της παρακμής και του εκφυλισμού της αριστεράς
* * *    
Πως σατίριζε ο «Γελωτοποιός της Ρωμιοσύνης», ο Χάρυ Κλιν τον Κύρκο;

«Σύντροφε Χαρίλαε, συντρόφισσα Βουγιουκλάκη, χαροκαμένη νοικοκυρά, τίμιε λαχειοπώλη, αγωνιστή κουλουρτζή, σύντροφοι και συντρόφισσες, όλοι μαζί, όλοι μαζί να αγωνιστούμε για μια νέα Ελλάδα για το σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», και άλλες τέτοιες παπάρες.
* * *    
Και τώρα που θυμήθηκα τις ατάκες του Μεγάλου Χάρυ Κλιν, και σύμφωνα και με τις σημερινές συνθήκες που ζούμε, να θυμηθούμε και μια άλλη. Ωραία:
Ρωτάει ο δημοσιογράφος:
Εάν είχατε ένα εκατομμύριο (1.000.000) δραχμές τι θα το κάνατε:
•    Εγώ θα έπαιρνα ένα σπίτι, λέει ο ένας. (αυτός για την εποχή, ζούσε στο 1950).
•    Εγώ θα έπαιρνα ένα αυτοκίνητο, απάντησε η άλλη. (αυτή πιο κοντά στην πραγματικότητα).
•    Εγώ έχω ένα εκατομμύριο, λέει ο τρίτος, το έβαλα στην Εθνική Τράπεζα και παίρνω τα… αρχίδια μου.

Α ρε αξεπέραστε Χάρυ Κλιν.
* * * 
Εάν δε πληρώσουμε, λέει, το νέο χαράτσι, το τέλος πάνω στα ακίνητα, θα μας κόβουν το ρεύμα. Ναι.
Εγώ έχω μια ιστορική γκαζόλαμπα. Την  αγόρασαν οι γονείς μου όταν γεννήθηκα το 1948 στη Θεσσαλονίκη. Είναι ιστορική από κάθε άποψη.
Δεν πληρώνω, ρε, το χαράτσι. Και εάν μου κόψουν το ρεύμα θα την ξανανάψω. Ούτως ή άλλως μ’ αυτήν διάβαζα σα μαθητής του Δημοτικού και του Γυμνασίου.
Αλλά όσοι έχουν «κώλο» απ’ τη ΔΕΗ ας έρθουν να μου κόψουν την παροχή του ηλεκτρικού. Ούτως ή άλλως καρδιακοί είμαστε. Πόσα χρόνια θα ζήσουμε φυσιολογικά….το πιάσατε το μήνυμα;;…
* * *    
Δοκιμάζουν τις αντοχές του λαού στη βαρβαρότητα. Έως πότε;
* * *    
Είναι ανατριχιαστικό αυτό που είπε ο πρωθυπουργός να υπάρχει ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια. Αν σ' αυτό προστεθεί ότι οι μισθοί για τους νέους είναι 500 ευρώ και για τους υπόλοιπους 625 ευρώ με ορίζοντα πεντάμηνη εργασία, τότε η ανάπτυξη που οραματίζονται κυβέρνηση και πλουτοκρατία είναι φρίκη για την εργατική τάξη. Γιατί είναι αδύνατο να ζήσει εργατική οικογένεια με ένα μόνο εργαζόμενο και μ' αυτούς τους μισθούς πείνας και εξαθλίωσης. Αλλά αυτός είναι ο καπιταλισμός, ιδιαίτερα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, που πασχίζει για την έξοδο σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών. Στέλνει στον αργό θάνατο τους εργαζόμενους, το λαό, υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών της λαϊκής οικογένειας. Ο Κ. Μαρξ έγραφε στο «Κεφάλαιο» για την κυνικότητα των καπιταλιστών, που φορτώνουν αβάσταχτα βάσανα τους εργάτες: «Μήπως θα 'πρεπε να μας βασανίζει αυτό το βάσανο μια και αυξάνει τις απολαύσεις (τα κέρδη) μας»; Οι εργαζόμενοι, ο λαός να πουν φτάνει πια. Τώρα αγώνας για την ανακούφιση των οικογενειών μας σε ρότα σύγκρουσης και ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου.
* * *    
«Η δικαιολογημένη οργή που νιώθουν οι άνεργοι, οι μισθωτοί, οι αυτοαπασχολούμενοι, καθώς φτάνουν στα σπίτια τους τα επαίσχυντα χαράτσια που φορολογούν τη φτώχεια τους και ακολουθεί ο φόρος για τα σπίτια τους, πρέπει να μετατραπεί σε ορμητικό ποτάμι οργανωμένης άρνησης πληρωμής. Χαιρετίζουμε τα ταξικά εργατικά σωματεία, τις αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις των μικρομεσαίων, που παίρνουν πρωτοβουλίες με συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς, στις συνοικίες, για να εκφραστεί με πρακτικό και οργανωμένο τρόπο αγωνιστικά η λαϊκή απάντηση στους φόρους που πνίγουν το λαό, στα άγρια μέτρα που τον καταδικάζουν οριστικά στη φτώχεια και στην ανασφάλεια. Καλούμε κάθε αποφασισμένη εργαζόμενη και εργαζόμενο, κάθε νέο και νέα, κάθε αυτοαπασχολούμενο, ακόμη και εκεί που δεν υπάρχει ισχυρή οργανωμένη παρουσία του ΠΑΜΕ, να πάρει την πρωτοβουλία και να μπει μπροστά, ώστε να εκδηλωθεί παντού η λαϊκή αυτενέργεια, η λαϊκή συμμαχία και αγωνιστική δράση. Οργάνωση, αλληλεγγύη, πάλη τώρα και παντού! Με μαζικές διαδικασίες και αντίστοιχες μορφές πάλης να εκφραστεί μαζικό κίνημα αντίστασης και υπεράσπισης της ζωής της εργατικής και λαϊκής οικογένειας από τη λεηλασία. Το λαϊκό μαζικό ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΕΡΔΟΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΟΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ μπορεί να ξεκινήσει από το "όχι" στα χαράτσια, και πρέπει να αγκαλιάσει τις οικογένειες των ανέργων απαιτώντας μέτρα προστασίας τους. Τα σχολεία της αμάθειας και της ταλαιπωρίας για τα παιδιά μας. Τα νοσοκομεία που η κατάσταση είναι τραγική και επικίνδυνη λόγω ελλείψεων. Το κόψιμο βασικών φαρμάκων. Τους παιδικούς σταθμούς με τα τροφεία και την έλλειψη φαγητού για τα παιδιά. Είναι ώρα ο λαός να γνωρίσει τη δύναμή του και να την χρησιμοποιήσει. Να σωθεί ο λαός, όχι ο καπιταλισμός και τα μονοπώλια που οδηγούν στη φτώχεια, στην καταστροφή και τους πολέμους.
* * *    
Παιδιά μου η βλακεία είναι ανίκητη. Για δυο λόγους:
Πρώτον, διότι για να αντιμετωπίσεις τον βλάκα πρέπει να πέσεις στο θλιβερό επίπεδό του.
Δεύτερον, γιατί ακόμα κι αν κάνεις το λάθος, για να τον αντιμετωπίσεις, να πέσεις στο επίπεδο του βλάκα, αυτός, ο βλάκας, με την τόση προϋπηρεσία στη βλακεία διαθέτει πολύ μεγαλύτερη εμπειρία από σένα στη βλακεία, που πάλι δε θα βγάλεις άκρη».
Τα σοφά αυτά λόγια, εντούτοις, δεν αναιρούν το καθήκον να νικηθεί η βλακεία.