Το οικογενειακό επίθετο ήταν Σαββόπουλος, αλλά το «Βουτσάς» επικράτησε από τον παππού του που έφτιαχνε βαρέλια και τα βαρέλια παλαιότερα τα έλεγαν «βουτσιά».
Πριν προχωρήσουμε στο βιογραφικό του να αναφέρουμε μερικά στοιχεία για τον τόπο καταγωγής της οικογένειάς του τους Επιβάτες.
Οι Επιβάτες Αν. Θράκης
Οι Επιβάτες (σημερινή ονομασία στα τουρκικά: Σελίμπασα, Selimpaşa) ήταν παράλια κωμόπολη της Ανατολικής Θράκης, στη Θάλασσα της Προποντίδας ή Θάλασσα του Μαρμαρά, στην επαρχία Σηλυβρίας του νομού Κωνσταντινούπολης, πολύ κοντά στην Πόλη. Εδώ γεννήθηκαν η Οσία Παρασκευή, ο Άγιος Ευθύμιος Μαδύτου, ο πατέρας της ελληνικής δημοσιογραφίας Βλάσης Γαβριηλίδης, , η ηθοποιός Καίτη Λαμπροπούλου, η Κατίνα Βεΐκου - Σεραμέτη λαογράφος και ποιήτρια, ο Αγγελής Βαλλής Καμινάρης μέλος της Φιλικής Εταιρείας και ευεργέτης και ο Σαράντης Αρχιγένης καθηγητής της Ιατρικής Σχολής Κωνσταντινουπόλεως και μεγάλος ευεργέτης, που ίδρυσε μεταξύ άλλων τα Αρχιγένεια Διδασκαλεία από τα οποία μέχρι το 1922 που τα έκλεισαν οι Τούρκοι, βγήκαν 1300 δασκάλες που δίδαξαν σε πολλά σχολεία του Αιγαίου, του Πόντου, της Καππαδοκίας, της Μακεδονίας, της Ανατολικής Θράκης, της Ανατολικής Ρωμυλίας και της Βόρειας Ηπείρου. Επίσης ο Αρχιγένης ίδρυσε πάρα πολλά σχολεία σε περιοχές με ελληνικό πληθυσμό και είχε την βασική οικονομική συμμετοχή στην ίδρυση της Ακαδημίας Αθηνών.
Μετά την εκκένωση της Αν. Θράκης και την ανταλλαγή των πληθυσμών, οι 3.000 περίπου Επιβατηνοί εγκαταστάθηκαν σε πολλά μέρη της Ελλάδας (Πτολεμαΐδα, Βόλο, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Καρδίτσα, Ξάνθη, Καβάλα κλπ. Πολλοί από αυτούς (περίπου 640 άτομα) εγκαταστάθηκαν στην ανατολική ακτή της Θεσσαλονίκης, (22 χιλιόμετρα από το κέντρο χιλιομέτρησης στο παλιό Μπαξέ Τσιφλίκι) και σχημάτισαν νέο οικισμό με το όνομα Νέοι Επιβάτες.
Οι έμπειροι αμπελουργοί των Επιβατών, με τις οδηγίες του Εποικισμού, καλλιέργησαν -για πρώτη φορά στη γη της Μακεδονίας επιτραπέζια (βρώσιμα) σταφύλια. Από την άλλη, η θαλάσσια εγγύτητα με την πόλη της Θεσσαλονίκης -δρόμοι δεν υπήρχαν- επέτρεψε τους αλιείς και τους ναυτικούς, πέρα από την ανάπτυξη των επαγγελμάτων τους, να χρησιμοποιήσουν τη μακροχρόνια εμπειρία τους στη θάλασσα για να μεταφέρουν, με τα σκάφη τους, προϊόντα και επιβάτες στην πόλη, αλλά και να ανταποκριθούν στην ανάγκη των κατοίκων της πόλης για παραθαλάσσιο τουρισμό, με αποτέλεσμα να αναγνωρίζονται πρωτοπόροι στη σύνδεση του οικισμού με τη Θεσσαλονίκη και αντιστρόφως.
Ο Κώστας Βουτσάς λοιπόν αν και γεννήθηκε στην Αθήνα στο Βύρωνα, όπου ήρθε στην αρχή η προσφυγική οικογένεια, πολύ γρήγορα μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη όπου ήταν και πολλοί Επιβατηνοί. Όπως αναφέραμε στην αρχή μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, είναι παιδί του κέντρου της Θεσσαλονίκης, όπου πέρασε δύσκολα και φτωχικά χρόνια. Ο πατέρας του ήταν εργάτης οδοποιός και η μητέρα του φρόντιζε το σπίτι. Τα παιδιά της οικογένειας βοηθούσαν να συμπληρωθεί το οικογενειακό εισόδημα κάνοντας διάφορες μικροδουλειές.
Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου, απ' όπου αποφοίτησε το 1953 και αρχικά έλαβε μέρος σε παραστάσεις περιπλανώμενων θιάσων (μπουλούκια).
Στην Αθήνα ήρθε για μόνιμη εγκατάσταση το 1958, ύστερα από προτροπή της πρωταγωνίστριας του μουσικού θεάτρου Καλής Καλό και έκανε την μεγάλη καριέρα που ξέρουμε. Το μεγάλο κατόρθωμά του είναι ότι όποιον χαρακτήρα κι αν ερμήνευε, τον αγαπούσε και τον έκανε να φαντάζει σπουδαίος. Έπλασε έναν απόλυτα δικό του, μοναδικό, αυθεντικά λαϊκό, πληθωρικότατο, ευφάνταστο, πάντα ελεύθερο και πάντα παιγνιώδη, υποκριτικό κώδικα, ανοιχτό και πρόσφορο σ' όλα τα είδη της κωμωδίας.
Ο μεγάλος του φίλος σκηνοθέτης, Σαλονικιός και αυτός και Κωνσταντινουπολίτης Γιάννη Δαλιανίδης, είχε πει σε μια συνέντευξη ότι το παίξιμο του Βουτσά, θύμιζε σε κάποια τον Βασίλη Λογοθετίδη, το άλλο μεγάλο Θρακιώτη από το Μυριόφυτο της Αν. Θράκης, ο οποίος εξ άλλου αποτέλεσε πρότυπο για πολλούς ηθοποιούς της κωμωδίας.
Ο πατέρας του Κώστα, Απόστολος, ήταν μέλος του ΚΚΕ και ο μικρός τότε Κώστας έζησε από πρώτο χέρι τις διώξεις και τα κυνηγητά. Την περίοδο της Κατοχής ο Κώστας Βουτσάς ήταν Αετόπουλο και μοίραζε προκηρύξεις της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ.
Η σχέση του με το ΚΚΕ, που ξεκίνησε από τα παιδικά του χρόνια, κράτησε μια ζωή. Οι οικογενειακές του καταβολές, οι αγώνες του πατέρα του, οι μνήμες του, ο σεβασμός στους αγώνες του λαού μας, τον οδηγούσαν να στηρίζει πάντα το Κόμμα.
Ο Κώστας Βουτσάς στήριξε το ΚΚΕ όχι μόνο με την ψήφο του, αλλά και με δηλώσεις και παροτρύνσεις να συστρατευθούν όλοι οι καταπιεσμένοι μαζί του. «Ψηφίζω ΚΚΕ γιατί είναι το μόνο κόμμα που λέει αλήθειες, αλλά και γιατί ο λαός μας θα ησυχάσει μόνο με την εξουσία που προτείνει το ΚΚΕ», είχε δηλώσει στον «Ριζοσπάστη» στις τελευταίες εκλογές του 2019. Αναγνώριζε στο ΚΚΕ τη δύναμη και το δίκιο του λαού, γι' αυτό και δεν έλειψε ποτέ από το πλευρό του Κόμματος: «Δεν είμαι κομμουνιστής με την ουσιαστική έννοια του όρου, γιατί για να είναι κανείς κομμουνιστής χρειάζεται μεγάλη αφοσίωση, αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από την πρώτη φορά μέχρι τώρα με περηφάνια ψηφίζω ΚΚΕ».
Ο αγαπημένος μας Κώστας έφυγε για το μεγάλο ταξίδι, μα θα είναι εδώ, παρών με το έργο του, τους ρόλους του, και προπάντων με την ανεπανάληπτη και αξέχαστη προσωπικότητά του. Θα είναι εδώ στους αγώνες του σήμερα και του αύριο για έναν καλύτερο κόσμο».
27-2-2020
