Και στη μικρή κοινωνία που ζούμε, να βάλουμε κάθε φραγμό σε φαινόμενα ανθρωποφαγίας και κοινωνικού στιγματισμού. Είναι η πρώτη και η τελευταία σκέψη που μπορούμε να κάνουμε.

Μιλάμε για μια πανδημία που ο καθείς μπορεί να τη βρει μπροστά του, όσα μέτρα προφύλαξης κι αν πάρει. Μιλάμε για έναν ιό που μεταδίδεται τόσο εύκολα κι απλά, που δεν χρειάζεται να πας στην Κίνα ή στην Ιταλία για να τον συναντήσεις. Πολύ απλά, μπορεί να σκοντάψεις επάνω του ακόμη και σε μια απλή, καθημερινή και αναγκαία επίσκεψή σου στο σούπερ μάρκετ. Αφήστε που μπορεί να μην το πάρετε και καθόλου είδηση πως τον έχετε μέσα σας, γιατί απλά θα περάσετε ένα μικρό εμπύρετο περιστατικό ή μπορεί και να μη νιώσετε κανένα απολύτως σύμπτωμα μέχρι την αποθεραπεία σας.

Κι όσο εύκολο είναι κανείς να συναντηθεί με τον ιό, άλλο τόσο εύκολο είναι να παρασυρθεί μέχρι την ανθρωποφαγία. Θυμάστε το ταξίδι των 60 συμπατριωτών μας στους Αγίους Τόπους (40 ήταν από το Κιλκίς και 20 περίπου από γειτονικούς νομούς) και μετά που ξέσπασε η κρίση στην Αμαλιάδα με το εκεί γκρουπ προσκυνητών; Από την πρώτη στιγμή που προέκυψε η είδηση αυτού του ταξιδιού των προσκυνητών μας, το Κιλκίς πήρε φωτιά. Για τους περισσότερους των κιλκισιωτών και οι 40 ταξιδιώτες ήταν φορείς του ιού! Κι όσο εμείς προσπαθούσαμε να πείσουμε για την αναγκαία ψυχραιμία, τόσο δεχόμασταν την επίθεση πως «ξέρουμε, αλλά τα κρύβουμε», πως «καλύπτουμε τη Μητρόπολη και το νοσοκομείο» και πάει λέγοντας. Κι όταν τολμήσαμε να πούμε, «όχι στο μπούλινγκ» αυτών των ανθρώπων, στα κοινωνικά δίκτυα γίναμε οι «καραγκιόζηδες», οι «πουλημένοι» και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Λες και κάποιοι παρακαλούσαν να υπάρξουν κρούσματα, για να δικαιωθούν και οι αναρτήσεις τους στα κοινωνικά δίκτυα, όπως σημειώναμε.

Πάντα πιστεύαμε και πιστεύουμε πως οι ψύχραιμες προσεγγίσεις και η ακριβής καταγραφή των γεγονότων είναι το μόνο αντίδοτο απέναντι στην ασυδοσία και την παραπληροφόρηση των «κοινωνικών» δικτύων. Και πως αυτήν την ασυδοσία του διαδικτύου μόνο η αλήθεια μπορεί να την καταπολεμήσει.

Από την πρώτη στιγμή τονίζαμε πως πολύ γρήγορα θα εκδηλωθούν και στο Κιλκίς τα κρούσματα. Ήταν κάτι το αυτονόητο, το πολύ φυσικό, με την ραγδαία και εύκολη εξάπλωση του ιού. Μη ξεχνάτε τη γειτνίαση και την αλληλεπίδραση της κοινωνίας μας με την Θεσσαλονίκη, όπου εκδηλώθηκαν και τα πρώτα κρούσματα. Ο καθένας θα ΜΠΟΡΟΥΣΕ να συναντηθεί με τον ιό και ο καθείς ΜΠΟΡΕΙ να συναντηθεί στο άμεσο μέλλον. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Το τραγικό δεν είναι να συναντηθείς -και χωρίς καμιά απολύτως προσωπική ευθύνη- με τον ιό. Δε μιλάμε για …λέπρα, για μια ίωση μιλάμε. Το τραγικό είναι να μην επιδείξεις στη συνέχεια την απαραίτητη προσοχή και υπευθυνότητα. Πόσοι από εμάς δεν πηγαίναμε αμέριμνοι στα καφέ, παρά τις προειδοποιήσεις των ειδικών, μέχρι που αναγκάστηκε η κυβέρνηση να τα κλείσει μιας και δεν συνειδητοποιούσαμε τη σοβαρότητα της κατάστασης; Κι όταν τα έκλεισε, πόσοι κιλκισιώτες δεν συνωστίζονταν στα καζίνο των Σκοπίων;

Το σημαντικότερο λοιπόν ήταν και είναι να σταθούμε με ψυχραιμία, σωστή οργάνωση του κράτους και των φορέων και με ενότητα των πολιτών απέναντι σ’ αυτό το φαινόμενο. Ο «εχθρός» δεν είναι όσοι θα βρεθούν αγκαλιά με τον ιό. Ίσα ίσα αυτοί θέλουν την αγάπη και τη συμπαράσταση της κοινωνίας. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Την αγάπη μας για την ατυχία τους. Γρίπη είναι, θα περάσει. Να το θυμόμαστε, ο εχθρός είναι ο ιός και η εξάπλωσή του, και όχι οι άνθρωποι, και το σίγουρο είναι πως θα τον νικήσουμε.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε το τι «έγκυρες» πληροφορίες έφθαναν καθημερινά στα γραφεία μας, και βεβαίως εμείς πάντα ήμασταν αυτοί που «ξέραμε, αλλά τα κρύβαμε». Τη μια μας μετέφεραν πως ένα επιβεβαιωμένο κρούσμα έκανε …βόλτες σε μεγάλη κλινική του νοσοκομείου, την άλλη πως το ίδρυμα μπήκε σε καραντίνα, πως εντοπίστηκαν δυο κρούσματα σε χωριό της Παιονίας, πως έκλεισε εργοστάσιο, πως ένα συνοριακό χωριό του Κιλκίς πλήττεται από τον κορονοϊό, πως μια κλινική έκλεισε, και…

Κρούσμα και στο Κιλκίς..!!!

Την περασμένη Δευτέρα, λοιπόν, επιβεβαιώθηκε, το πρώτο κρούσμα στο Κιλκίς. Ήταν αναμενόμενο πως θα προκύψει. Και στατιστικά σκεπτόμενοι, σίγουρα δεν είναι το μόνο. Το μεσημέρι το καταγράψαμε, όταν από το πρωί βούιζε το Κιλκίς! Πως και γιατί γνώριζαν οι πάντες τα πάντα;  Αναφέραμε πως επρόκειτο για φοιτήτρια σχεδόν χωρίς συμπτώματα και το μόνο ανησυχητικό ήταν η «επαφή» συγγενικού προσώπου της με κλινική του νοσοκομείου, όπου πάρθηκαν τα αναγκαία προληπτικά μέτρα εν λειτουργία, και την επομένη χαρήκαμε όταν το δείγμα βγήκε αρνητικό. Τα κοινωνικά δίκτυα βέβαια οργίαζαν… Όλοι αυτοί που περιφέρονταν μέχρι τότε απερίσκεπτα και συνωστίζονταν στα καφέ του Κιλκίς και στις αγορές της Θεσσαλονίκης, βγήκαν για να πετροβολήσουν!

Τώρα, που έχει καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, και ίσως ακουστούμε, οφείλουμε να το πούμε, κι ας τ’ «ακούσουμε» πάλι. Σ’ αυτήν την αναμενόμενη πορεία των πραγμάτων, σε μιαν άτυχη στιγμή, που θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε, την πλέον υπεύθυνη και σοβαρή στάση κράτησε η νεαρή φοιτήτρια. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, κι αξίζει της εκτίμησης όλων. Τα συμπτώματα που είχε ήταν σχεδόν αμελητέα, τόσο ήπια που οι γιατροί του νοσοκομείου Κιλκίς της πρότειναν να μη δώσει δείγμα. Η κοπέλα επέμενε, γιατί απλά είχε επιστρέψει από το εξωτερικό. Φρόντισε να μην έρθει σε επαφή με κανέναν, απομονώθηκε ακόμη και από τους δικούς της, μέχρι να βγει το αποτέλεσμα. Και η στάση της αποδείχθηκε τόσο υπεύθυνη, ώστε οι επιστήμονες του Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας που ασχολήθηκαν με το περιστατικό της έδωσαν συγχαρητήρια.

Να το ξαναπούμε: το σημαντικό δεν είναι το αν θα προκύψει το όποιο κρούσμα αυτής της γρίπης, αλλά το πως θα το χειριστεί ο καθένας. Και η νεαρή φοιτήτρια στάθηκε με εξαιρετική ωριμότητα και κοινωνική ευθύνη απέναντι στην κατάσταση που της έτυχε και που σε λίγο θα την έχει ξεπεράσει. Μακάρι όλοι μας να επιδείξουμε την ωριμότητα και τη σοβαρότητα που επέδειξε αυτή η κοπέλα σε αυτές τις πρωτόγνωρες καταστάσεις που βιώνει ο πλανήτης. Της οφείλουμε ένα «ευχαριστώ», μια ταπεινή και ειλικρινή «συγγνώμη».

Η ψυχραιμία, η σοβαρότητα, η υπευθυνότητα και η αλληλεγγύη όλων, είναι τα στοιχεία που θα νικήσουν και αυτόν τον ιό. Το «όλοι μαζί θα το ξεπεράσουμε» δεν αρκεί να το λέμε, οφείλουμε να το κάνουμε πράξη. Πολύ περισσότερο απέναντι στους δικούς μας ανθρώπους.