Αφού τσακώνονταν επί δυο μήνες για τους όρους, οι υπουργοί Οικονομικών αποφάσισαν τελικά να ενεργοποιήσουν το πρόγραμμα του ESM, καταλήγοντας σε έναν πρόσκαιρο συμβιβασμό που τους αφήνει όλους ανικανοποίητους.
Όπως αποφασίστηκε, ο μηχανισμός θα παρέχει δάνεια που τα υπερχρεωμένα καπιταλιστικά κράτη (π.χ. Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα) δεν θέλουν να βλέπουν, αλλά με τους «απλούς» όρους των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ και όχι αυστηρότερους όπως ζήταγαν άλλα καπιταλιστικά κράτη. Και όλα αυτά πριν καν ξεκινήσουν την συζήτηση για άλλους μηχανισμούς, όπως το «Ταμείο Ανάκαμψης», στο μόνο που συμφώνησαν είναι πως ο λογαριασμός θα σταλεί έτσι κι αλλιώς στους λαούς.
Παρά την προσπάθεια όλων των αστικών κομμάτων να εξωραΐσουν την ΕΕ και να πείσουν για το αντίθετο, ότι κι αν κάνουν, ότι κι αν πουν, δεν μπορούν να κρύψουν τον πραγματικό χαρακτήρα της ΕΕ, ως διακρατικής ένωσης των καπιταλιστών, που ληστεύουν από κοινού τους λαούς και τα χαλάνε στη μοιρασιά.
Για το μόνο που τρώγονται σαν τα σκυλιά στην ΕΕ είναι για το ποιος θα πάρει κεφάλι στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, που αγριεύει εν μέσω κρίσεων.
Σε μία ένωση «ληστών», όπως η ΕΕ, δεν μπορεί να υπάρχει αλληλεγγύη. «Σύμπνοια» μεταξύ τους υπάρχει μόνο όταν είναι να σαρώσουν εργατικά δικαιώματα, μισθούς, συντάξεις, τη Δημόσια Υγεία κλπ. Η «αλληλεγγύη της ΕΕ» πάντα ήταν ανέκδοτο.
Η αντιπαράθεση μέσα στην ΕΕ -όπως και στη χώρα μας ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ- δεν γίνεται για το ποιος θα πληρώσει την κρίση. Έχουν δεδομένο πως θα πληρώσουν οι γνωστοί, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες . Οι διαφωνίες τους έγκεινται στο πώς και σε ποιο χρόνο θα πληρώσουν. Και εδώ οι εργαζόμενοι, όλα τα λαϊκά στρώματα πρέπει να απαντήσουν:
Το 1981 όταν η ελληνική πλουτοκρατία υλοποιούσε τη στρατηγική της επιλογή για είσοδο της Ελλάδας στην «Αγία Οικογένεια» των Βρυξελλών, μιλούσαν για την «ΕΟΚ των λαών» και την «Ευρώπη των εργαζομένων»... οι κάθε είδους οπορτουνιστές και άλλοι διάφοροι (το λεγόμενο «εσωτερικό». ΕΑΡ, Συν, ανανεωτική αριστερά, «σαλαμέμποροι», «επιπλοποιοί» «συντρόφισσα Βουγιουκλάκη») , συμφωνούσαν και υπερθεμάτιζαν.
Δέκα χρόνια αργότερα, «έσκασε» η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Εκεί να δείτε τι έγινε!
Ο τότε εκπρόσωπος του Συνασπισμού, Λεωνίδας Κύρκος, επεξηγούσε στη Βουλή τη θετική ψήφο του κόμματός του επιτιθέμενος στο ΚΚΕ με τα παρακάτω λόγια:
«Επειδή όμως ακούστηκε και από την παλαιοημερολογίτικη πλευρά του αριστερού κινήματος, που είναι αμετακίνητα προσδεδεμένη στο χτες, μία πρόκληση προς τις ζωντανές δυνάμεις του Κοινοβουλίου και τις ζωντανές δυνάμεις της Αριστεράς, να τροποποιήσουν τη στάση τους και να συνταχθούν "κατά", θα ήθελα να πω ότι εγώ σαν αριστερός πολίτης θα ψηφίσω το Μάαστριχτ»...
Είχαμε και συνέχεια: Αλληλεγγύη», «δημοκρατία», «αλλαγή κατεύθυνσης» και κυρίως «επανίδρυση» της ΕΕ! Ιδού ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει ο λαός έγραφε η «Αυγή»
Το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές τότε - όπως πάντα... άλλωστε - δεν ήταν παρά «δογματικοί» και «κολλημένοι», που μιλούσαν για την «ΕΟΚ των μονοπωλίων».
Στο βιβλίο «Το ΚΚΕ για την ΕΟΚ και οι θέσεις των άλλων κομμάτων» του Δημήτρη Σάρλη (Σύγχρονη Εποχή-έκδοση 1981 - Τρίτη έκδοση 1983) αποκαλύπτεται καθαρά η φύση της ΕΟΚ τότε.
Το ΚΚΕ -ακόμα και όταν η ΕΟΚ και μετά η ΕΕ ήταν στα «χάϊ» τους - τόνιζε πως ο ανταγωνισμός είναι μέσα στη φύση τους. Ποτέ δεν μιλήσαμε για το «απάνεμο λιμάνι της ΕΕ», όπως έλεγαν όλα τα άλλα κόμματα.
Η πορεία της ΕΟΚ πρώτα και μετά της ΕΕ δείχνει ποιος είχε δίκιο και ποιος δικαιώθηκε. Η αλήθεια είναι πως το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης καθίσταται όλο και πιο αβέβαιο. Οι ανταγωνισμοί στο εσωτερικό της θα αποκτήσουν άλλη δυναμική όσο ξεδιπλώνεται η καπιταλιστική κρίση και οι πανδημία όπως τώρα, όσο «σφίγγουν οι κώλοι».
Συνεπώς, απαιτείται επαγρύπνηση, υπευθυνότητα, ρεαλισμός, αγωνιστική ενότητα και κινητοποίηση, διεκδίκηση, συνολική αλλαγή ρότας, όσο είναι καιρός, αλλιώς θα την πληρώσει πάλι μόνο ο λαός.