Από το ρήμα άγω, και συγκεκριμένα από το μέλλοντά του «άξω», έχουμε το επίθετο «άξιος». Άξιος είναι αυτός που μπορεί να οδηγεί τα πράγματα σωστά για το καλό του τόπου του. Άξιος ηγέτης είναι συνεπώς αυτός που έχει επαναφέρει  τη χώρα σε κανονικό ρυθμό, και με αποθεματικό καλό,  κι όχι αυτός που την έχει ρίξει στης χρεοκοπίας τα τάρταρα, κάνοντάς την «αποικία χρέους. Οι σώστες  και οι χρεώστες πουθενά στον κόσμο δεν  είναι ίδιοι.
Από το επίθετο «άξιος» και το ρήμα «κρατώ» έχουμε τη λέξη αξιοκρατία. Όπου τα κριτήρια δεν είναι αξιολογικά αλλά κομματικά μιλάμε  τότε για κομματοκρατία. Ένα ακόμη φαινόμενο των καιρών μας που δια-περνά σ' όλο το κοινωνικό φάσμα, καθώς  η εξουσία και η ευνοιοκρατία είναι φαινόμενα αλληλένδετα. Επομένως,  η κατάργηση των μετακλητών είναι ένα  θετικό μέτρο «για να μην έχουμε αργόμισθους με διπλούς μισθούς αλλά να έχουμε αξιοκρατία, ισονομία και διαφάνεια».
Το πλήρες νόημα των λέξεων σ' ένα κείμενο βγαίνει ολοκληρωμένα μέσα από το συγκείμενό τους. Η γλώσσα είναι ένας ευαίσθητος σεισμογράφος που καταγράφει το καθετί. Γιατί, αν δεν υπήρχαν οι μπαταχτζήδες και οι αεριτζήδες, δεν θα υπήρχαν οι αντίστοιχες λέξεις για τις έννοιες αυτές. Αν δεν υπήρχαν οι ταξιδιώτες και οι τουρίστες ως έννοιες πραγματικές, δεν θα υπήρχαν και οι λέξεις που προσδιορίζουν τις έννοιες αυτές. Αν δεν υπήρχαν οι εμίρηδες, οι φακίρηδες και οι σπουδαρχίδηδες (όσοι με ζήλο και με κάθε τρόπο επιδιώκουν αξιώματα) η ελληνική γλώσσα δεν θα κατασκεύαζε τις αντίστοιχες λέξεις. Ό,τι συμπεριλαμβάνεται στα λεξικά υπάρχει ως φαινόμενο έξω στην κοινωνία. Ένοχες για το φαινόμενο αυτό δεν είναι  οι λέξεις από μόνες τους. Ένοχοι είναι  αυτοί που γίνονται η αιτία ώστε να υπάρχουν οι λέξεις αυτές.
Στην πολιτική εκτός από την ιδεολογία μετρά και ο παράγοντας άνθρωπος. Το ποιητικό αίτιο με όρους γραμματικής, καθώς ο άνθρωπος καλείται για να εφαρμόσει τις ιδέες της. «Μέτρον χρημάτων άνθρωπος» έλεγαν οι αρχαίοι. Όσο πιο δίκαιος και πιο ηθικός είναι ένας πολιτικός,  τόσο πιο χρήσιμος είναι για το λαό και τη  χώρα του. Η μόρφωση και η εκπαίδευση είναι δυο πράγματα εντελώς διαφορετικά. «Μπορεί κάλλιστα να είναι κανείς ταυτόχρονα, και σπουδαίος διανοούμενος και σπουδαίο κάθαρμα»  (Βασίλης Ραφαηλίδης).
Το σπαθί δεν φτιάχνει τον ήρωα, αν του λείπει η ψυχή. Το ευαγγέλιο δεν κάνει τον Χριστιανό,  αν του λείπει η πίστη. Η βέρα δεν δηλώνει από μόνη της αφοσίωση, αν λείπει η αγάπη. Άλλο η στάση ζωής κι άλλο η διά-σταση σε μια σχέση, έστω και προσωρινή. Μέτρο για το καθετί είναι η πράξη. Οι άνθρωποι δίνουν αξία στα δρώμενα. Τα κελιά που τίμησαν οι ήρωες του 1821 και οι Αντιστασιακοί στην Κατοχή δεν είναι ίδια σε ψυχή, με τα κελιά  για παιδεραστές και γυναικοκτόνους...
Όσο οι πολλοί με τα ίδια κοινωνικά και οικονομικά γνωρίσματα δεν μπορούν  να πορευτούν μαζί θα τους εκμεταλλεύονται οι λίγοι. Όσο οι πολλοί δεν απογαλακτίζονται από τη συμπεριφορά της «αγέλης», θα τους εξουσιάζουν οι βοσκοί.
Όσο η λαϊκή πλειοψηφία δεν είναι συνειδητοποιημένη την εξουσία θα την έχει πάντοτε μια μικρή μειοψηφία, που θα λυμαίνεται για την πάρτη της οικογενειακά και ταξικά το δημόσιο πλούτο. Η ομιλία του Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη αποτελεί βάση για μια προοδευτική συνεργασία, ειδικά τώρα που θα γίνουν οι εκλογές με το σύστημα της απλής αναλογικής.