Η ουσία της επιβεβαιώνεται από τις πράξεις κι όχι από τις λέξεις. Την ανέχεια είτε φτώχεια την πούμε είτε «έλλειψη οικονομικής δυνατότητας» η εννοιολογική τους διαφορά είναι μικρή. Την τηλεφωνική παρακολούθηση είτε  «επισύνδεση» την πούμε είτε παραβίαση της ιδιωτικής ζωής, το περιεχόμενο της πράξης είναι ένα και το αυτό. Τη μίζα είτε δωροληψία την ονομάζουμε είτε «αδιευκρίνιστο ποσό»  το βασικό τους νόημα δεν αλλάζει. Οι δημοσκοπήσεις και οι στατιστικές είναι για να κατευθύνουν, παρά να καταγράφουν την κοινή γνώμη.
Κατά τα λοιπά η τήρηση του συντάγματος επαφίεται στην κρίση των Ελλήνων! Άρα, το ζητούμενο δεν είναι το «σύνταγμα», αλλά η κρίση των Ελλήνων. Καμιά κοινωνία και καμιά δημοκρατία δεν μπορεί να κρατηθεί, αν δεν έχει ηθικά ερίσματα. Χωρίς παιδεία δεν διαμορφώνεται αισθητική και κοινωνική ευαισθησία. Κι είναι σ' αυτό που υστερεί η χώρα.
Όσο πιο ψηλά στην ιεραρχία βρίσκεται μια κρατική εξουσία τόσο μεγαλύτερα είναι και τα λάθη της. Ο «φτωχούλης του Θεού», όπως άλλοτε ο Γιάννης Αϊ Γιάννης του Βίκτωρος Ουγκώ, το πολύ πολύ να «κλέψει» ένα καρβέλι ψωμί, κι από πίσω του ο αστυνόμος Ιαβέρης να τον κυνηγάει. 
Η κυβερνητική εξουσία βασιζόμενη στη δύναμη που αντλεί από την πλειοψηφία, μπορεί να πουλήσει τα δημόσια αγαθά της χώρας, χωρίς καμία νομική συνέπεια, Ένα δίκοπο, λοιπόν, μαχαίρι η πλειοψηφία, όταν από δημοκρατία μεταλλάσσεται σε απολυταρχία. Όταν μετατρέπεται σε «απαλλακτικό χαρτί» για  κάθε αδίκημα. Να γιατί οι εξεταστικές επιτροπές έχουν μηδαμινή αξία, επειδή επαληθεύουν στο ακέραιο την παροιμία Γιάννης πίνει Γιάννης κερνάει.(Άλλος όμως Γιάννης αυτός. Όχι ο Αϊ Γιάννης των «Αθλίων»).
Στη αληθοφανή δημοκρατία τα φαινόμενα της αδικίας διαψεύδουν ακόμη και το θεϊκό ρηθέν "εν ιδρώτι του προσώπου σου φαγείν τον άρτον σου". Συχνά γινόμαστε κοινωνοί γεγονότων, όπου οι ακάματοι της πολιτικής, όχι μόνο εξαιρέθηκαν από την ως άνω εντολή, αλλά πολλαπλασίασαν, παραδόξως όντως, τα σπίτια τους όπως και τα αδιευκρίνιστα ποσά που βρέθηκαν στις τραπεζικές τους καταθέσεις!    
Συνεπώς η δημοκρατία υπονομεύεται ενίοτε ευκολότερα από την πλειοψηφία παρά από την μειοψηφία, όταν δεν τηρούνται οι ασφαλιστικές δικλείδες του πολιτεύματος και όταν υποσκελίζονται οι θεσμοί. Όταν η δικαστική και η μιντιακή εξουσία δεν είναι ανεξάρτητες, αλλά υπόκεινται στην εκτελεστική.
Δεν υπάρχει  προκοπή εκεί όπου οι καταδικαστικές αποφάσεις είναι για τους φτωχούς και οι απαλλακτικές  για τους πλούσιους, όπου τα δικαστήρια γίνονται πλυντήρια σκανδάλων και «απαλλακτήρια» για τους ισχυρούς, επαληθεύοντας τη ρήση του Ανάχαρση, από τον 6ο π.Χ αιώνα, ότι «ο νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Οι μικρές μύγες πιάνονται, ενώ οι μεγάλες ξεσχίζουν το δίχτυ και φεύγουν».
Δεν είναι μόνο η δημοκρατία που λειτουργεί με βάση την πλειοψηφία αλλά και η δικαιοκρατία. Όταν το δίκαιο είναι με τους λίγους, θεωρείται άδικο για τους πολλούς. Γι’ αυτό και είναι περιττές οι εξεταστικές επιτροπές, που ορίζονται από τις κυβερνητικές πλειοψηφίες. Οι πολλοί ήταν αυτοί που έστειλαν τον Χριστό στο σταυρό! Το «ουκ εν τω πολλώ τω ευ» ισχύει  και για τη δημοκρατία, γι' αυτό και χρειάζεται να θωρακιστεί αναλόγως.
Σε κρίσιμους ποδοσφαιρικούς αγώνες είθισται να καλούνται και να χρησιμοποιούνται διαιτητές από το εξωτερικό, καθώς θεωρούνται πιο δίκαιοι και πιο ανεξάρτητοι. Διερωτώμαι όμως: γιατί να μην ακολουθείται η ίδια τακτική και στις σημαντικές πολιτικές και οικονομικές δίκες;  Γιατί να μην αξιοποιούνται και σ’ αυτές ευρωπαίοι δικαστές; Τα περί Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας τα ακούω βερεσέ. Θυμίζουν  το «για ένα πουκάμισο αδειανό» του Σεφέρη.