Ο πιο μικρός άνθρωπος ανεξάρτητα από ιδεολογία και θεωρία είναι ο εγωιστής. Αυτός που κλείνεται στα όρια του κόσμου του. Που τα πάντα όλα περιστρέφονται γύρω από αυτόν, που αρχίζουν και τελειώνουν σ’ αυτόν.
Ο πιο επιζήμιος, ο πλέον βλαπτικός άνθρωπος, είναι ο άνθρωπος «παράσιτο». Αυτός που ζει σε βάρος του θεσμού που υποτίθεται ότι τον υπηρετεί. Είναι ο αργόμισθος και ο αργόσχολος. Ο προσαρμοσμένος σε κάθε εξουσία και ηγεσία, χωρίς όρους και όρια.
Οι πιο επικίνδυνοι στην κοινωνία είναι όσοι κυκλοφορούν με προσωπεία. Όσοι συγχέουν τη δημοκρατία με τη δικτατορία και που αν και τρώνε συναγρίδα, αρπάζουν από τον σύντροφό τους και τη μαρίδα.
Τον μεγαλύτερο κρότο τον κάνει ο άδειος και όχι ο γεμάτος τενεκές. Ο γεμάτος τενεκές στη θάλασσα πιάνει πάτο, ενώ ο άδειος επιπλέει. Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Ο άδειος άνθρωπος δεν κινδυνεύει να χάσει τίποτα ούτε όμως και να βουλιάξει, καθώς ήδη είναι στον πάτο.
Μην πιστεύεις, Έλληνα μου, τους διάφορους κενολόγους που σε παραμυθιάζουν και μετά σε «αδειάζουν», ωσάν να μη σε ξέρουν. Μην εμπιστεύεσαι αυτούς που λένε ότι αγωνίζονται για σένα για να σου υφαρπάξουν την ψήφο και να την κάνουν περιουσία. Με ψεύτες και με τυχοδιώκτες χωριό δεν γίνεται.
Μην πιστεύεις, Έλληνα μου, τους περιφερόμενους πολιτικούς, που στο όνομα του λαού χτίζουν καριέρες. Μην εμπιστεύεσαι αυτούς, που ενώ σου μιλούν για δικαιοσύνη, καταπατούν το δίκαιό σου. Μην στηρίξεις ανθρώπους-κισσούς που πάντα βρίσκουν τοίχους για να αναρριχηθούνε.
Μα πιο πολύ μην πιστεύεις τους Ιούδες της πολιτικής, όπως και να φιλούνε. Μην παρασυρθείς από αυτούς, που για μια θεσούλα προδίδουν τους καλύτερους φίλους και συντρόφους τους. Μην παραμυθιάζεσαι και μην ξεγελιέσαι από εκείνους που σε όλους τους καιρούς, και σ’ όλες τις θάλασσες σαν τους φελλούς επιπλέουν.
Ο άνθρωπος κινδυνεύει περισσότερο από τους δικούς του, παρά από τους ξένους. Με εκείνον που δεν έχεις κάτι να μοιραστείς, δεν έχεις και λόγο να συγκρουστείς. Το είπε ο Χριστός αυτό: «… έσονται εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί του». Γιατί, είτε καλό θέλεις να κάνεις σε κάποιον είτε κακό, πρέπει να είσαι κοντά του και δίπλα του. Από μακριά δεν μπορείς ούτε να τον φιλήσεις, ούτε να τον φτύσεις.
Αυτά που ζούμε τώρα στη λεγόμενη αριστερά είναι πράγματα θολά κι απίστευτα. Πώς γίνεται αυτός που πήρε 75.000 ψήφους από τα μέλη του κόμματος να εκπίπτει με 17 ψήφους από μέλη της Πολιτικής Γραμματείας; Είναι δίκαιο αυτό; Υπάρχει μεταξύ αυτών των δύο αριθμών δίκαιη αντιστοιχία. Αλλά και αυτός ο αριθμός, ο δεκαεφτά, με πήγε πίσω στα παλιά και μου θύμισε την ταινία "δεκαεφτά σφαίρες για έναν άγγελο"!
Κάποτε είχε η Αριστερά στελέχη που ο κόσμος της τα αγαπούσε πολύ. Σ’ αυτά θα βάλω και τον Τσίπρα, που κι αυτός αγαπήθηκε από πολύ κόσμο. Κάποτε είχε η Αριστερά πρόσωπα που για χάρη τους έπεφτε ο λαός της στη φωτιά. Τώρα δεν υπάρχουν τέτοια πρόσωπα στην Αριστερά. Δεν έχει ούτε Πλουμπίδηδες, ούτε Μπελογιάννηδες, ούτε Λαμπράκηδες ούτε και Άρηδες. Έχει όμως «μηχανισμούς», έχει και πολλούς καιροσκόπους, που σε όλους τους καιρούς και σε όλες τις θάλασσες επιπλέουν.
