Δηλώνω και Πόντιος. Δεν ξεχνώ ποτέ τον Πόντο και πηγαίνω όσο πιο συχνά μπορώ κι ανάβω ένα κερί, που με τη φλόγα του κρατεί άσβεστη τη μνήμη των προγόνων μου, στα πονοπλάνταχτα όρη του Πόντου.
Δηλώνω και Έλληνας. Και ως Έλληνας γνωρίζω ότι η κοιτίδα της φυσικής μας φιλοσοφίας είναι η Αρχαία Ιωνία. Και ότι η πανάρχαια θάλασσά μας λέγεται Αιγαίο. Γι’ αυτό αρνούμαι να δεχθώ την ονομασία «Τουρκικό Αιγαίο». Αρνούμαι επίσης να δεχθώ ότι η μείωση της «Εθνικής Κυριαρχίας» μας είναι έννοια σχετική. Είναι έννοια απόλυτα εθνική κι αδιαπραγμάτευτη.
Δηλώνω ότι είμαι άνθρωπος και συνάνθρωπος μαζί. Και ως συνάνθρωπος χαίρομαι όταν ο φόρος στην πατρίδα μου γίνεται μέρισμα για τον φτωχό, παιχνίδι για το ορφανό και ζωή για τον ηλικιωμένο. Και θλίβομαι αφάνταστα, όταν ο φόρος αυτός γίνεται τζιπ πολυτελείας για τον πολιτικό κι όχι ασθενοφόρο για το λαό!
Δηλώνω ακόμη ότι ως άνθρωπος είμαι ενάντια σε κάθε μορφή αδικίας και σε κάθε προσπάθεια που αποσκοπεί στην άλωση της πατρίδας μου εκ των έσω. Είμαι δηλαδή ενάντια σε κάθε πολιτική που ιδιωτικοποιεί τη χώρα μου υπέρ των λίγων ισχυρών αυτής.
Να θυμίσω ότι το θαύμα του αρχαίου κόσμου που λέγεται Παρθενώνας, ολοκληρώθηκε μέσα σε εννιά χρόνια (από το 447 έως το 438 π.Χ) κι αφιερώθηκε στην πολιούχο θεά Αθηνά. Για την κατασκευή του παγκόσμιου αυτού θαύματος δεν δόθηκαν μίζες, δεν "λαδώθηκε" κανείς και ουδείς πήρε προμήθεια από τα μάρμαρα της Πεντέλης!
Κι όταν κατόπιν κατηγορήθηκε ο Φειδίας ότι έκλεψε από το χρυσάφι, που προοριζόταν για το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς, ήταν τόσο προνοητικός, ώστε φρόντισε τα μέρη του αγάλματος, που ήταν από χρυσάφι, να είναι βιδωτά. Τα έβγαλε, τα ζύγισε κι απέδειξε ότι ήταν αθώος. Οι δίκες γίνονταν χωρίς αναβολές τότε. Οι δικαστές ήταν αδέκαστοι και «αμέριμνοι», (από την μνα ο όρος), γιατί υπήρχαν ανώτερες από το χρήμα ιδέες.
Οι λέξεις, ως ζωντανοί οργανισμοί, στην πορεία του χρόνου άλλαξαν σημασία. Κάποτε το «σ» σ’ ένα αρκτικόλεξο σήμαινε το σοσιαλισμό. Τώρα σημαίνει τη σιγή. Έγινε λέξη απαγορευτική σε μια εποχή που παρακολουθητής και παρακολουθούμενος έγιναν τακίμια.
Νομικές έννοιες όπως: "αδιευκρίνιστο" και «ακαταδίωκτο» ακυρώνουν την ισονομία και την ισοπολιτεία. Παλιά υπήρχε η εξορία και η «υπερορία» (πέραν των ορίων) για τον πολιτικό που είχε καταχραστεί δημόσια περιουσία. Τώρα όσα σπίτια και να αποκτήσει κάποιος, κατά την πολιτική θητεία του, δεν διώκεται χάρη στον νόμο "περί (μη) ευθύνης υπουργών!
Ο Έλληνας στα αρχαία χρόνια πίστευε περισσότερο στην πατρίδα. Το απέδειξαν οι Μαραθώνες, οι Θερμοπύλες και οι Σαλαμίνες. Στη λίστα της φιλοπατρίας η Ελλάδα ήταν ψηλά. Αντίθετα σήμερα είναι μεταξύ των πρώτων χωρών της Ευρώπης στη διαφθορά.
Τη διαφορά ανάμεσα στο χρυσό και το άχυρο την αποδεικνύει ενίοτε ο αέρας και ο ήλιος. Όταν φυσά ένα άχυρο ανεβαίνει ψηλά και χρυσίζει στον ήλιο. Όταν όμως ο αέρας σταματήσει να φυσά ή όταν ένα σύννεφο έχει σκεπάσει τον ήλιο, τότε το άχυρο αυτό δεν χρυσίζει, πέφτει κάτω και το ποδοπατάνε... Αυτό παθαίνει και ο λαός που ανάγει σε χρυσό το κάθε άχυρο, στην πολιτική ζωή του τόπου!
Ιστορικά ο κάθε λαός αξίζει αυτά που φροντίζει. Τι κι αν παραμένει γονιδιακά ο Έλληνας ίδιος, όταν πολιτισμικά έχει αλλάξει; Έτσι φθάσαμε στο σημερινό χάλι. Γιατί από Έλληνες γίναμε "Ελληναράδες" και από Γραικοί καταντήσαμε Γραικύλοι!
