Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει, υπερασπιζόμενη προκλητικά την ΕΕ, ότι οι Συνθήκες της, οι ιδρυτικές αρχές της δεν περιλαμβάνουν λιτότητα και μνημόνια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Επιχειρεί να καλλιεργήσει πλατιά στο λαό την αυταπάτη περί «μοχθηρού Σόιμπλε», περί «Γερμανοκρατούμενης ΕΕ» ,ότι, με έναν άλλο συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στις αστικές τάξεις, η ΕΕ μπορεί να αλλάξει σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, η αντεργατική επίθεση μπορεί να ανακοπεί με το «τέλος της λιτότητας». Ας αφήσουμε όμως τις ίδιες τις Συνθήκες να το τεκμηριώσουν: Τόσο η ιδρυτική Συνθήκη της ΕΟΚ, αυτή της Ρώμης το 1957, όσο και η αντίστοιχη της ΕΕ, του Μάαστριχτ το 1992, καθορίζουν, με την ίδια διατύπωση, ότι ο θεμελιώδης στόχος της ύπαρξης και της δράσης της ΕΕ είναι η ανάπτυξη μιας «ανταγωνιστικής κοινωνικής οικονομίας της ελεύθερης αγοράς, με ελεύθερο και ανόθευτο ανταγωνισμό». Και οι δυο αυτές Συνθήκες θεμελιώνονται στο καπιταλιστικό σύστημα και στις γνωστές 4 ελευθερίες που κατοχυρώνουν την ελεύθερη κίνηση του κεφαλαίου, των εργαζομένων, των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών.
Ο λαός μας αξίζει να βγει πιο θαρρετά στο προσκήνιο, να γίνει αυτοπροσώπως «διαπραγματευτής» πρωτοστατώντας για μια αληθινή Ευρώπη των λαών όπου ο καθένας χωριστά και όλοι οι λαοί μαζί δεν θα περιμένουν σαν «Δευτέρα Παρουσία» την «ανατροπή των συσχετισμών» από τα πάνω αφού θα έχουν ανατρέψει την ίδια την βαρβαρότητα από τα κάτω. Αξίζει να απειθαρχήσει και να ορθώσει το πατριωτικό, το διεθνιστικό και ανυπάκουο ανάστημά του απέναντι στην ένωση των «Σόιμπλε», μιας και δεν οφείλει να διαπραγματευτεί μαζί τους τίποτα απ’ όσα δικαιούται.
Δεν πανηγυρίζουμε που επαληθευόμαστε για την «ΕΕ των λαών»
Όχι δε χαιρόμαστε που επαληθευόμαστε όσον αφορά τη πραγματική φύση της ΕΟΚ πρώτα, της ΕΕ σήμερα. Δεν μπορεί να νιώθουμε ικανοποίηση γιατί "Εμείς τα λέγαμε".
Στην σημερινή πραγματικότητα, το ζητούμενο δεν είναι ούτε να περιοριζόμαστε σε διαπιστώσεις, ούτε να προχωράμε σε προβλέψεις και προφητείες.
Ικανοποίηση μπορούμε να αισθανόμαστε μόνον αν καταφέρουμε παρεμβαίνοντας δυναμικά να αποτρέψουμε τις αρνητικές μας προβλέψεις.
Και μπορούμε, γιατί αλίμονο αν δεν μπορούμε…
«Ανάσα Αξιοπρέπειας»
Πολλά λέγονται και γράφονται αυτές τις μέρες και αρκετή συζήτηση γίνεται για την «αξιοπρέπεια» που ανέκτησε ο λαός με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τη διοργάνωση των κινητοποιήσεων. Αλήθεια, όμως, πόσο αντικειμενική βάση έχει αυτό το κλίμα ευφορίας που καλλιεργείται από παντού;
Δηλαδή, για παράδειγμα, πόσο «αξιοπρεπής» μπορεί να αισθάνεται ο εργαζόμενος που είναι άνεργος, ο εργαζόμενος που η εργοδοσία τον εκβιάζει να μειώσει κι άλλο το μισθό του, ο εργαζόμενος που δεν πληρώνεται για μήνες, αυτός που συνεχίζει να δουλεύει με 12% κάτω από την τελευταία σύμβαση η με ατομικές συμβάσεις και με την απειλή της απόλυσης;
Πόσο περήφανοι είναι οι γονείς που τα παιδιά τους λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία γιατί δεν έχουν να τους παρέχουν ούτε τα απαραίτητα;
Πόσο περήφανος είναι ο άρρωστος που συνεχίζει να ξεροσταλιάζει στα νοσοκομεία, μια και - όπως είπε ο υπουργός Υγείας - τα ψίχουλα που υπόσχονται είναι υπό αίρεση;
Αρα με άλλα κριτήρια πρέπει να κρίνει ο λαός την περηφάνια και όχι με το αν μια κυβέρνηση διαπραγματεύεται με σθένος για το κεφάλαιο
Όχι δεν είμαστε αντίθετοι να βγει ο λαός στης πλατείες. Δεν είμαστε αντίθετοι με τις κινητοποιήσεις που οργανώθηκαν έστω και με αυτόν τον τρόπο. Ναι να βγούμε στους δρόμους αλλά πως και γιατί. Να δώσουμε μάχες ενάντια στον πραγματικό μας αντίπαλο, το κεφάλαιο, τους επιχειρηματικούς ομίλους, την εργοδοσία τον καπιταλισμό. Να έχουμε δηλαδή όλη τη γνώση για τη σημερινή κατάσταση και συγκεκριμένους στόχους. Αλλιώς θα αγωνιζόμαστε να βγάλουμε τα διάφορα «Μνημόνια» και τα αντιλαϊκά «πακέτα πολιτικής» που τα συνοδεύουν και ενώ θα φιλάμε την πόρτα να μην ξαναμπούν, θα ξαναμπαίνουν από το παράθυρο.
Να κάνουμε μια υπόθεση. Εάν δεν γινόταν αυτή η «συμφωνία» (για την οποία θα πούμε πολλά σε επόμενο σχόλιο) και γινόταν το «Grexit» η το «ατύχημα», όπως τα λένε και έκλειναν οι τράπεζες, όλοι αυτοί που βγήκαν στις πλατείες, θα ξανάβγαιναν, μαζί με πολλούς άλλους να αναθεματίσουν την κυβέρνηση και να ζητήσουν να φύγει. Και αυτό γιατί οι κινητοποιήσεις δεν είχαν τη γνώση και τους πραγματικούς στόχους, δεν είχαν, αυτό που λέμε ποιοτικά χαρακτηριστικά.
Ο ντόρος για την “αριστερά” στην εξουσία μας φέρνει στο νου μια ιστορία που διηγιόταν ο Βάρναλης
Όλος αυτός ο ντόρος για την “αριστερά” στην εξουσία και το … “ριζοσπαστισμό” του ΣΥΡΙΖΑ, μας φέρνει στο νου μια ιστορία που διηγιόταν ο Βάρναλης όταν ερχόταν η κουβέντα στις “σοσιαλιστικές” ιδέες του Καζαντζάκη:
«Κάποτε ένας πλούσιος πήγε να δει τί γίνεται το μέγαρο που χτίζει. Όταν έφτασε ήτανε μεσημέρι κι οι εργάτες είχανε στρώσει χάμω μια εφημερίδα και τρώγανε ψωμί κι εληές. Μόλις είδανε τ’ αφεντικό πήγανε να σηκωθούνε. Αυτός τούς έγνεψε να μείνουνε στη θέση τους: “Καθήστε, παιδιά μου –τους λέει με πατρικό ενδιαφέρον–. Καθήστε, φάτε με την ησυχία σας. Να ξέρετε πόσο σας ζηλεύω που τρώτε εληές!... Εμένα μού τις έχει απαγορεύσει ο γιατρός!”...».
Αυτά για όσους ακολουθούν εντολή του …“γιατρού” αναζητώντας θεραπεία της καπιταλιστικής κρίσης μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση του κεφαλαίου. Kι επιθυμούν να την παρουσιάσουν μετά από τις 25 Γενάρη και σαν “λαϊκή εντολή” εξουσίας πάνω στους δουλευτάρηδες.
Ας διαβάσουμε λοιπόν (ξανά) το Βάρναλη:
Αν ζητάς ανθρωπιά και δίκιο νόμο,
δεν είν’ εκεί που πας. Ν’ αλλάξεις δρόμο!
(Από το περιοδικό «Θέματα Παιδείας»)
«Σύντροφε», φίλε και αδελφέ Θεόφιλε
πολύ σωστά γράφεις στο άρθρο σου να προσγειωθούμε στα καθ’ ημάς λυπηρά, τουτέστιν να ασχοληθούμε με τις ανοιχτές πληγές του Κιλκίς, με τα έργα και τις υποδομές που η αποπεράτωσή τους χρονίζει. Αναφέρεις την Αρτζάν, το δρόμο Κιλκίς Θεσσαλονίκης το παράρτημα του ΤΕΙ Κεντρικής Μακεδονίας με το πολύπαθο κτίριό του κ.λ.π. Υπάρχουν και άλλα, όχι ελάσσονος σημασίας, όπως για παράδειγμα το κλειστό προπονητήριο κάτω από τις κερκίδες του γηπέδου που παραμένει «κουφάρι» με αποτέλεσμα οι αθλητές του στίβου να προπονούνται έξω με όλες τις καιρικές συνθήκες.
Ξάι μη στεναχωρεύκεσαι όμως. Στις εκλογές της 25ης Γενάρη εκλέχθηκαν δύο έμπειροι βουλευτές, οι κ. Παραστατίδης και Γεωργαντάς που…τόσα προβλήματα έχουν «λύσει» και…τόσα πολλά έχουν «προσφέρει» στο Κιλκίς!
Τον τρίτο, τον Χρυσαυγίτη βουλευτή άστονε. Αυτοί έχουν ιερή εθνική αποστολή. Να κυνηγούν τους μετανάστες, κυρίως τους έγχρωμους στους οποίους έχουν ιδιαίτερη αδυναμία και περισσή αγάπη, τα μέλη του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και του ΠΑΜΕ που αγωνίζονται ενάντια στα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, των εφοπλιστών της εργοδοσίας, όπως έγινε για παράδειγμα, στον Λαγκαδά που έκαναν κινητοποιήσεις για να μην κλείσει ο Κολιός την ΑΓΝΟ και στο Πέραμα που έκαναν αγώνες ενάντια στους εφοπλιστές, και να διαιωνίχουν την φτώχεια μοιράζοντας ένα ξεροκόμματο στους εξαθλιωμένους με τα λεφτά των εφοπλιστών και των επιχειρηματικών ομίλων που τους χρηματοδοτούν.