Θα επιστρατευτούν, λέει ο καθηγητής, τουρίστες, φοιτητές, νοικοκυρές και ύστερα από δίμηνη ταχύρρυθμη εκπαίδευση θα ξαμολυθούν στην αγορά, κυρίως την τουριστική και παριστάνοντας τους πελάτες θα καταγράφουν τους καταστηματάρχες που δεν θα εκδίδουν αποδείξεις. Έτσι με τα πρόστιμα θα γνωρίσει μέρες δόξης το δημόσιο ταμείο!
Υπέρλαμπρη η ιδέα. Προφανώς τέτοιες ιδέες είχε υπόψιν του ο Βίσμαρκ (ο πρόγονος του Σόιμπλε)  όταν γνωμάτευε πως αν θέλεις να διαλύσεις μια χώρα αρκεί να αναθέσεις τις τύχες της σε καθηγητές.
Αλλά η ένστασή μου υπαγορεύεται και από εθνικοπατριωτικά κίνητρα. Όταν διαθέτεις αρχαίους προγόνους που τα είπαν όλα, αποτελεί περιττή σπατάλη χρόνου να αυτοσχεδιάζεις.
Κατ’ αρχήν όφειλαν να γνωρίζουν τι θα αντιμετωπίσουν οι νέοι κυβερνώντες. Διαβάζοντας απλά τον Αριστοτέλη που γνωμάτευσε πως όταν σε μια πόλη υπάρχει πολιτική μεταβολή και από την τυραννία μεταβαίνουμε- όπως καλή ώρα- στη δημοκρατία οι πολίτες δεν εξοφλούν τα χρέη τους! Πόσο πιο ξεκάθαρα να προειδοποιούσε ο Σταγειρίτης;
Μια περιδιάβαση λοιπόν στις δέλτους της Ιστορίας είναι αποκαλυπτική των μεθόδων που δύνασαι (σχεδόν υποχρεούσαι ως εξ αίματος  κατιών) να ερανιστείς  και να εφαρμόσεις πρακτικές πολιτικές που θα προκαλέσουν ντελίριο ενθουσιασμού (και) στους  δανειστές μας.
Είσαι λοιπόν φτωχή χώρα και δεν έχεις τα προς το ζην. Ιδού η λύση που προσέφεραν οι αρχαίοι συντοπίτες του Πάγκαλου, οι Τζιώτες. Η Κέα ήταν ένα ξερονήσι με μικρή παραγωγή τροφίμων. Για να διασώσουν τους νεότερους εφάρμοσαν μεταρρυθμιστικές πολιτικές ρηξικέλευθες. Με κορυφαία, την υποχρεωτική θανάτωση όσων κατοίκων υπερέβαιναν τα 60 χρόνια!
Σε ενδεχόμενη υιοθέτηση και εφαρμογή της λαμπρής ιδέας εν μια νυκτί καθίστανται κερδοφόρα τα πενόμενα σήμερα ασφαλιστικά ταμεία με δραστική μείωση και της ανεργίας.
Ενδεχομένως η ιδέα φαντάζει ολίγον σκληρή. Ουδέν πρόβλημα. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και πάλι ανακάλυψαν την Αμερική πριν από εμάς. Πάμε στο χριστιανικό Βυζάντιο τότε που ο Ιουστινιανός ο Β’ αποζητούσε εναγωνίως έσοδα. Και οι εφοριακοί του είχαν …πλαδαρώσει. Ανέθεσε λοιπόν το τότε Υπουργείο Οικονομικών όχι σε καθηγητή αλλά στο μοναχό Θεόδοτο.  Ο οποίος σε λίγα τέρμινα κατάφερε να περιορίσει δραστικά την φοροδιαφυγή. Κατ’ αρχήν με ραβδισμό των υπόχρεων φορολογουμένων. Πόσα ήταν να καταβάλλει κι έκανε την πάπια ο βυζαντινός φοροφυγάς; Πέντε αργυρά νομίσματα; Πενήντα βουρδουλιές προς συμμόρφωση. Κι αν δεν έφταναν να συμμορφώσουν τους δερόμενους κι ο εφοριακός αποδεικνύονταν ψυχοπονιάρης, η πολιτική του Θεόδοτου αποκτούσε …οριζόντιο χαρακτήρα. Μαζί με τον υπόχρεο φοροφυγά, ραβδίζονταν κι ο ψυχοπονιάρης (ή  λαμόγιο ) εφοριακός.
Και κάπως έτσι ο Ιουστινιανός γέμισε τα κρατικά ταμεία. Όχι σαν τον συνονόματό του τον Α’  που παρέλαβε από τον νοικοκύρη Αναστάσιο κάπου 120 τόνους χρυσάφι και το έκανε φύλλο και φτερό στα 48 χρόνια της βασιλείας του.
Όπως διαπιστώνετε μέτρα αποτελεσματικά για να αποφύγουμε την έξοδο από την ευρωζώνη διαθέτουμε. Αλλά αν ο μη γένοιτο δεν φωτίσει η Ιστορία τις φρένες των υπουργών μας και περιπέσουμε σε δραχμή και πάλι το γκουβέρνο μας θα μπορεί να μαζέψει σκληρό νόμισμα για να αποπληρώσει τα χρέη μας που θα συνεχίσουν να μας βαραίνουν.
Το έπραξαν στο Βυζάντιο κατά εποχές. Απαιτούσαν να καταβάλλονται οι φόροι σε σκληρό νόμισμα (ατόφιο χρυσάφι) και πλήρωναν σε νοθευμένο.
Δυστυχώς λόγω του κοινού νομίσματος δεν δυνάμεθα να αρυσθούμε μέτρα από το πλούσιο παρελθόν της υποτίμησης του εθνικού μας νομίσματος. Οι Κομνηνοί θα είχαν να μας διδάξουν πολλά, ως μαίστορες πρόγονοι ημών των Ποντίων και του …Μαρκεζίνη.
Ένας κίνδυνος υφίσταται. Να υποχρεωθούμε σε εφ’ άπαξ εξόφληση του χρέους. Τότε δεν θα μας έφταναν τα χρήματα ούτε κι αν μας πουλούσαν όλους ως δούλους. Δοθέντος ότι στο Βυζάντιο των χρόνων της παρακμής , κάπου στα 1350 π.χ. που υπάρχουν στοιχεία από καταλόγους εμπόρων ,  η τιμή ενός δούλου ίσα ίσα  έφτανε στην αξία τριών επενδυτών  (εννοούμε παλτών πολυτελείας κι όχι …επενδυτών της Σοφοκλέους) και δοθέντος επίσης ότι ένας ακριβός επενδύτης σήμερα στα καλύτερα καταστήματα του Παρισιού δεν υπερβαίνει τα 2.000 ευρώ, και εφόσον η αναλογία δεν έχει μεταβληθεί τότε δια της απλής αριθμητικής καταλήγουμε ότι 11.000.000 Έλληνες ίσον 33.000.000 επενδύτες, ίσον 66 δις. ευρώ!  
Όπως διαπιστώνετε και οι πλέον αδύνατοι στην αριθμητική το ποσόν δεν αρκεί. Μια δυνητική λύση θα ήταν να ανοίξουμε τα σύνοτα στα εκατομμύρια  των μεταναστών παρέχοντάς τους και την ελληνική ιθαγένεια, ώστε να αυξηθεί το γένος των Ελλήνων σε αριθμό ικανό να αποπληρώσει το χρέος. Αλλά η λύση προσκρούει στον ...Καμμένο.
Θαρσείν χρη. Αδιέξοδα δεν υπάρχουν. Την έσχατη λύση εδίδαξε ο Εύβουλος ο Αταρνεύς, τύραννος της Ατάρνειας όταν πολιορκήθηκε από τον Πέρση Αυτοφραδάτη (μακρινός πρόγονος του Σόιμπλε θα ήταν ανυπερθέτως).
Ο Εύβουλος λοιπόν αφού είδε κι απόειδε πως σωτηρία δεν υπάρχει, είχε την φαεινή ιδέα. Πρότεινε στον Αυτοφραδάτη το εξής: Έλα να συμφωνήσουμε πόσο θα σου κοστίσει η πολιορκία της πόλης μου. Δώσε κάτι λιγότερο και στην παραδίδω!
Τα ...χρειάστηκε ο Αυτοφραδάτης, έλυσε την πολιορκία και άφησε ήσυχη της Ατάρνεια.
Ήγουν και σε νεοελληνική απόδοση: Πόσο θα σας κοστίσει η έξοδός μας από το ευρώ; Δώστε κάτι λιγότερο και φεύγουμε μόνοι μας.
Θα πείτε: Παρόμοια πρόταση διατύπωσε ανεπισήμως ο Σόιμπλε κάπου στο 2010.
Ε, μάλλον θα διάβασε νωρίτερα από τους εγχώριους ηγήτορες τα γράμματα των παπούδων μας.
Τέλος, όσοι θα διακρίνετε πως ετούτα όλα μοιάζουν παλαβά και “δεν γίνονται” την σήμερον ημέραν,  έχω ισχυρό αντίλογο. Σάμπως είναι λογικότερο ο μέχρι προτινος Υπουργός Οικονομικών να βγάζει έξω τα λεφτά του, όταν υποτίθεται αγωνιζόταν να κρατήσει όρθιες τις τράπεζες και την οικονομία; Ή μήπως είναι λογικότερο σχεδόν όλη η πολιτική  μας ηγεσία  να διαθέτει  λογαριασμούς σε τράπεζες του εξωτερικού και συνάμα να βρίζει τον Ντράγκι διότι δεν επιτρέπει μεγαλύτερη ρευστότητα στις τράπεζές μας;