Εβρεχε νωρίτερα, αλλά κανείς δεν μπορούσε να φαντασθεί το μέγεθος της βροχής. Μπροστά μου πήγαινε ένα άλλο αμάξι και το ακολούθησα. Δυστυχώς όμως στην μέση του ποταμού έσβησε η μηχανή του αυτοκινήτου μου, ενώ το προπορευόμενο αμάξι, μεγάλου κυβισμού, συνέχισε κανονικά.
Την στιγμή εκείνη άρχισαν να φτάνουν στο σημείο που ήμουν ξύλα, τενεκέδες κλαδιά κλπ και το ρεύμα να μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο.
Σε λίγο δεν άργησε το ποτάμι να παρασύρει σαν καρυδότσουφλο, εμένα και το αυτοκίνητό μου. Ήμουν βέβαια εκτός αυτοκινήτου και κολυμπούσα, αλλά ο κίνδυνος δεν ήταν από τα κλαδιά και τα κούτσουρα που κατέβαζε το ποτάμι, αλλά από το ίδιο το αυτοκίνητό μου που παρασυρόμενο κατά την ροή του, φοβόμουν μην πέσει πάνω μου.
Ευτυχώς κατά την παράσυρση, μετά 50-60 μέτρα, αισθάνθηκα κλαδιά δένδρου στα χέρια μου και αμέσως αρπάχτηκα από αυτά, ενώ το ατυχές αυτοκίνητο συνέχισε την πορεία του προς την θάλασσα.
Ανέβηκα πάνω στο δένδρο (μια μικρή ιτιά) και περίμενα την τύχη μου. Το νερό παρά ταύτα έφτασε στους ώμους μου και αν φυσικά συνέχιζε έτσι, σίγουρος ήταν ο πνιγμός μου.
Στο μεταξύ, το ''νέο'' διαδόθηκε αμέσως και οι δύο πλευρές του ποταμού (από τις πλευρές Ευκαρπίας και Γερακαριού) γέμισαν κόσμο. Κατεύθασε και η πυροσβεστική, αλλά η μεγάλη ροή εμπόδιζε τους πυροσβέστες να με προσεγγίσουν. Με τους προβολείς τρακτέρ και αυτοκινήτων πάνω μου (ήδη είχε σκοτεινιάσει), ο κόσμος είχε αρχίσει να απελπίζεται, διότι δεν ήξερε πως ακριβώς θα μπορούσα να σωθώ, αφού ο στρατός που ειδοποιήθηκε αρνήθηκε να στείλει ελικόπτερο σωτηρίας επικαλούμενος το σκότος.
Τελικά να μην μακρολογώ, ύστερα από δύο ώρες έπεσε η στάθμη του νερού και όταν το αντιλήφθηκα, πήδησα από το το δένδρο και έτρεξα προς το πλήθος που βρισκόταν προς την πλευρά του Γερακαριού. Και φυσικά έκει όλοι με αγκάλιασαν και χάρηκαν για την σωτηρία μου.
Και ενώ αυτή είναι η μόνη αλήθεια, από την επομένη έχω ακούσει χίλιες εκδοχές των συνθηκών παράσυρσής μου. Και αυτοί που με "έσωσαν'', υπερβαίνουν τους εκατό!!!
Ματαιότης ανθρώπων!!!! Άς είναι καλά οι... ''σωτήρες'' μου. Τουλάχιστον συμμερίστηκαν την αγωνία μου και ύστερα από τόσα χρόνια τους ευχαριστώ και πάλι.