Τότε υπήρξαν εκατομμύρια άνθρωποι σε κάθε σημείο της Γης που, ανεξάρτητα από πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση, συναισθάνθηκαν τις αρνητικές συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Όσα ακολούθησαν ξεπέρασαν ακόμα και την πιο δυσοίωνη φαντασία.
Υπήρχαν όμως και οι άλλοι. Εκείνοι που, στη θέση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών έστησαν την λέσχη της δικής τους… «ΕΣΣΔ»:
Είναι αυτοί που πρωτοστάτησαν σ’ ένα τρελό πανηγύρι «δημοκρατίας», «ελευθερίας» και «ευημερίας» πάνω στα «ερείπια του σιδηρού παραπετάσματος»… Μιλάμε για τους θαμώνες στο κλαμπ του «επιστημονικού κομπογιαννιτισμού», αυτά τα εκλεκτά δείγματα του υβριδίου της γελοιότητας που προκύπτει από τη σύζευξη του πρωτόγονου αντικομμουνισμού με την ιδεολογική τύφλωση.
Η αλήθεια έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στις σελίδες της Ιστορίας και είναι ποτισμένη με το αίμα 27 εκατομμυρίων αντρών και γυναικών της ΕΣΣΔ που, μαζί με τους άλλους λαούς, έδωσαν τη ζωή τους για να λευτερωθεί η ανθρωπότητα από το χιτλεροφασισμό.
Σήμερα, 77 χρόνια μετά τα γεγονότα εκείνα, τα λόγια του Έρνεστ Χέμινγουεϊ του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα, έρχονται να υπενθυμίσουν στην ανθρωπότητα αυτό που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει:
«Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα απ’ ότι μπορεί ποτέ να ξεπληρώσει».
Τι Γίνεται σήμερα στη Ρωσία;
Το 3% των κατοίκων της χώρας κατέχουν περίπου το 90% όλων των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων, καταθέσεων και μετρητών στη Ρωσία, σύμφωνα με την ρωσική εφημερίδα Kommersant και με την έρευνα που πραγματοποίησε από κοινού η Ανώτατη Σχολή Οικονομίας με την τράπεζα Vneshekonombank το 2019.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2017 η συνολική περιουσία των 200 πλουσιότερων Ρώσων ολιγαρχών έφτασε στα 460 δισεκατομμύρια δολάρια και είχε αυξηθεί κατά 100 δισεκ. δολάρια μέσα σε έναν χρόνο.
Επίσης: Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα World Inequality Report 2022 η κοινωνική ανισότητα στη Ρωσία μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνη στην Μέση Ανατολή, την Λατινική Αμερική και την υποσαχάρια Αφρική…
Τί είναι αυτό που γνωρίσαμε στο Σοσιαλισμό και θέλουν σήμερα να το θάψουν;
Για πολλοστή φορά ακούω αυτή την ερώτηση, από αστούς πολιτικούς, τηλεπερσόνες, εργοδότες κ.ά.: πείτε μου μια χώρα που ισχύουν αυτά που λέτε! Και να ξανά ο δείκτης τεντωμένος, έτοιμος να βγει από την οθόνη της τηλεόρασης να ακουμπήσει τη μούρη μου, δείχνοντάς μου πως πρέπει να σταματήσω να διεκδικώ και να μιλάω για τον Σοσιαλισμό, γιατί ενοχλώ…
Γιατί όμως τους ενοχλεί τόσο πολύ ο Σοσιαλισμός;
Α) Στη χώρα που επί ΕΣΣΔ υπήρχε το καλύτερο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης στον κόσμο, σήμερα έχουμε το φαινόμενο της κατάρρευσης του συστήματος Υγείας με τη Ρωσία να παρέχει για την υγεία το 4,2% του ΑΕΠ έναντι 8%-10% κατά μέσο όρο στη Δύση.
Το 1989,για παράδειγμα, στη Λ.Δ. Βουλγαρίας αντιστοιχούσαν 3,1 γιατροί και 9,70 νοσοκομειακές κλίνες σε 1.000 κατοίκους. Στην Ελλάδα του 1990 ήταν αντίστοιχα 3,35 και 5,10, στην καπιταλιστική Βουλγαρία του 2010 είχαν μειωθεί σε 3,00 και 6,00 και στην ΕΕ (των 15 της ευρωζώνης) ήταν 3,20 και 5,30 αντίστοιχα! Προσοχή! Εδώ υπάρχει μια ποιοτική διαφορά που οι αριθμοί την κρύβουν. Στις καπιταλιστικές χώρες, οι αριθμοί αφορούν γιατρούς και κλίνες του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Άρα, η αντιστοιχία για την πλειοψηφία του κόσμου είναι πολύ χειρότερη από αυτό που δείχνουν τα στοιχεία. Σε αντίθεση με τη Σοσιαλιστική Βουλγαρία, που όλος ο πληθυσμός είχε πρόσβαση σε όλους τους γιατρούς και όλες τις υποδομές!
Όμως και οι Έλληνες γνώρισαν από πρώτο χέρι τί σημαίνει Υγεία στο Σοσιαλισμό. Χιλιάδες ελληνικές οικογένειες βρήκαν την υγειά τους στην Σοβιετική Ένωση, στη ΛΔ Βουλγαρίας και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, όταν στην πατρίδα τους ήταν οικονομικά απαγορευμένη η πρόσβαση στους μεγαλογιατρούς ή δεν υπήρχε η επιστημονική και τεχνολογική επάρκεια.
Θα αναφέρω το παράδειγμα του γνωστού ηθοποιού Μάκη Δεμίρη, που τον είχαν ξεγράψει στην Ελλάδα και του είπε ο επίσης γνωστός ηθοποιός, φίλος του, Στάθης Ψάλτης: πήγαινε την Σοβιετική Ένωση να ζήσεις και του έκανε και μέρος των εξόδων, και πράγματι ο συμπαθέστατος ηθοποιός κέρδισε άλλα 15 χρόνια!
Τα παιδιά, ήταν η προνομιούχα τάξη στην ΕΣΣΔ!
Δεν ήταν μόνο η υγεία, Στη Σοβιετική Ενωση. Ήταν η Παιδεία, η Πρόνοια κ.ά. τα παιδιά ήταν πραγματικά η «προνομιούχα τάξη». Η ικανοποίηση των πιο διαφορετικών αναγκών της σωματικής και ψυχικής υγείας των παιδιών, της σωματικής και πνευματικής ανάπτυξης, αποτέλεσε το αντικείμενο της πιο θερμής φροντίδας της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Σε άρθρο του, ο Κώστας Βάρναλης, μετά από τη συμμετοχή του το 1934 στο 1ο Συνέδριο των Σοβιετικών Συγγραφέων, γράφει για τα επιτεύγματα σε αυτόν τον τομέα: «Σ' ένα όμως σημείο συμφωνούν όλοι: πως η Σοβιετική Ρωσία έχει ξεπεράσει όλα τα αστικά κράτη στην Παιδεία. Για τους βρεφικούς σταθμούς υπάρχουν σε αναλογία ένας επί 3.000 κατοίκων στις πολιτείες. Σύμφωνα με ένα διάταγμα της Σοβιετικής Κυβέρνησης (3 Ιούλη 1932), δεν μπορεί να ιδρυθεί εργοστάσιο ή να χτιστεί πολυκατοικία χωρίς να περιληφθεί μέσα στο γενικό πλάνο και ο βρεφικός σταθμός. Το παιδί, μέσα εκεί ανατρέφεται επιστημονικά δηλαδή με όλους τους όρους της υγιεινής και της παιδαγωγικής για να αποκτήσει, στην πιο τρυφερή του ηλικία, εκείνες τις συνήθειες, που είναι απαραίτητες σε έναν "τέλειο" πολίτη του σοσιαλιστικού καθεστώτος. Ετσι, μαθαίνουν στα παιδιά να έχουν πειθαρχία και τάξη στη μικρούλα τους ζωή, ν' αγαπάνε την καθαριότητα, να έχουνε αυτενέργεια και το συναίσθημα της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας που είναι θεμελιακή αρχή της κολλεκτιβίστικης κοινωνίας».5
Μέχρι το 1940 είχαν ιδρυθεί 24.000 παιδικοί σταθμοί για 1.170.000 παιδιά. Αν και κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι καταστροφές ήταν τεράστιες, παρ' όλα αυτά ο απόλυτος αριθμός των παιδικών σταθμών αυξήθηκε. Το 1968 αριθμούσαν τους 100.000, κάλυπταν τις ανάγκες 9.000.000 παιδιών και απασχολούσαν 506.000 δασκάλους και γιατρούς.6
Φτάνοντας στο έτος 1984 - 1985, 12.000.000 παιδιά πήγαιναν στους παιδικούς σταθμούς, στους οποίους δούλευαν περισσότεροι από 700.000 παιδαγωγοί.
Συμπληρωματικά, για να τονίσουμε το μέγεθος της τιτάνιας αυτής προσπάθειας, χρειάζεται να αναφέρουμε τις προσχολικές δομές για παιδιά που έχριζαν ειδικής φροντίδας και παιδαγωγικής παρέμβασης. Είχαν ιδρυθεί και λειτουργούσαν με ευθύνη του σοσιαλιστικού κράτους ειδικά νηπιαγωγεία - παιδικοί σταθμοί για ανάπηρα ή νοητικώς αποκλίνοντα παιδιά. Αυτά ήταν εξοπλισμένα με ειδικά εκπαιδευμένους δασκάλους, νοσοκόμες και γιατρούς. Εδώ τα παιδιά δεν περνούν μόνο τον καιρό τους, αλλά έχουν και την κατάλληλη ιατρική περίθαλψη. Υπήρχαν ακόμα νηπιαγωγεία για μικρά παιδιά με ολική ή μερική αναπηρία στην ακοή, για παιδιά με αδύνατη όραση και συντονισμό μυών, για παιδιά με δυσκολίες στην ομιλία και νευρικές διαταραχές κ.ο.κ.7
Όσο κι αν προσπαθούν, δεν μπορούν να θάψουν την προσφορά της Σοβιετικής Ένωσης
Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση που διενήργησε το 2018 το ανεξάρτητο ερευνητικό κέντρο Levada-Centr το ποσοστό των Ρώσων που νοσταλγούσαν την Σοβιετική Ένωση είχε εκτιναχθεί στο 66%. Ηταν το μεγαλύτερο ποσοστό που καταγράφηκε στην δεκαετία. Το 2017 το ποσοστό των Ρώσων που εξέφραζαν την λύπη τους για την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης έφθανε το 58% , ενώ επί δέκα συνεχή χρόνια δεν είχε υπερβεί το 61%. Η δημοσκόπηση του Levada-Centr έδειξε επίσης ότι το 60% των Ρώσων πίστευαν ότι η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί (το ποσοστό αυτό ήταν το μεγαλύτερο των τελευταίων 13 ετών). Εκτός από τους Ρώσους που σε ποσοστό 69% θεωρούσαν αρνητική για τη χώρα τους τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, την ίδια άποψη εξέφρασαν οι λαοί σε Αρμενία, Κιργιστάν, Μολδαβία, Λευκορωσία, με τα χαμηλότερα ποσοστά υπέρ της ΕΣΣΔ να εντοπίζονται στις τρεις Βαλτικές Δημοκρατίες (Λιθουανία, Εσθονία, Λετονία), μέλη πια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι αυτή η τάση “νοσταλγίας” της ΕΣΣΔ θα αρχίσει να φθίνει. Αλλά ήρθε η περσινή δημοσκόπηση του ινστιτούτου «Λεβάντα». Το αποτέλεσμα: Το 75% των Ρώσων δήλωσε πως η σοβιετική περίοδος ήταν η καλύτερη στην Ιστορία της χώρας τους. Από τα ποιοτικά στοιχεία, τέλος των ερευνών, προκύπτει ότι η πλειοψηφία αυτών που νοσταλγούν την Σοβιετική Ένωση είναι άτομα ηλικίας 55 ετών και άνω, ωστόσο από τα εντυπωσιακά στοιχεία έρευνας είναι ότι τα τελευταία χρόνια αυτού του τύπου οι διαθέσεις αυξάνονται αλματωδώς και μεταξύ των νέων ηλικίας 18-24 ετών.
Και ένα υστερόγραφο για τον Στάλιν…
…Στο γραφείο επικρατούσε νεκρική σιγή. Μόνο το γρατζούνισμα της πένας πάνω στο χαρτί, βιαστικό, αγωνιώδες για όποιον ήξερε την κρισιμότητα των ημερών. Ο βλοσυρός άνδρας με τους γκρίζους κροτάφους και το μουστάκι έγραφε σαν να μην υπήρχε αύριο. Οι τοίχοι του Κρεμλίνου, μέσα από το τείχος του Κρεμλίνου, είχαν δει πολλά, αιώνες τώρα, αλλά τέτοιο πράγμα δεν ξανάγινε. Επρόκειτο για μία επιστολή ποταμό. Έβαλε την υπογραφή: Ιωσήφ Στάλιν. “Στάλιν, μονολόγησε. Ποιος να το ‘λεγε ότι κάποτε θα με έλεγα Στάλιν”.
Το χιόνι έπεφτε αδιάκοπα μέρες τώρα. Κοίταξε τις νιφάδες που έπεφταν επίμονα κι αθόρυβα. Ξαναδιάβασε τις τελευταίες γραμμές:
Αυτά είναι όσα έκανα για τη σοβιετική πατρίδα και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, Άγιε Βασίλη μου. Πολλοί αστοί και τα τσιράκια τους με συκοφάντησαν ως σφαγέα, γιατί προσπάθησα και προσπαθώ να τσακίσω την αντεπανάσταση και την αντίδραση, το ναζισμό και τον εξευγενισμένο φασισμό των αστών της Δύσης. Στα γράφω όλα αυτά, γιατί εκεί που είσαι ασχολείσαι με σοβαρότερα πράγματα από τα τερτίπια του Τσώρτσιλ και του Χίτλερ. Τα ‘φερε, βέβαια, έτσι η ζωή που μάχομαι μαζί με τον καλαμπουρτζή, δε λέω, τον Γουίνστον. Ξέρω πολύ καλά ότι μόλις τσακίσουμε τους φασίστες θα πει πάλι καμιά εξυπνάδα για μας. Ικανό τον έχω να μας χαρακτηρίσει “Σιδηρούν Παραπέτασμα” ο καραγκιόζης. Τέλος πάντων, να μη σε κουράσω άλλο. Απέδειξα ότι ήμουν καλό παιδί από το ’17 μέχρι σήμερα. Να σου πω για το δώρο που θέλω. Θέλω, λοιπόν, να μου φέρεις έναν κόσμο, όπου ο καθένας θα παράγει σύμφωνα με τις ικανότητές του για τον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Άγιε Βασίλη, ξέρω ότι αυτό είναι και δική σου επιθυμία. Πάντα σε θεωρούσα δικό μας.
Σε φιλώ,
Ιωσήφ Στάλιν
Φωτογραφίες:
- Η ηρωική κόκκινη σημαία υψώνεται στο Ράϊχσταγκ Σύμβολο της νίκης ενάντια στο χιτλεροφασισμό
- Η παιδική ιατρική φροντίδα
