Πριν από χρόνια πολλά, όταν ακόμη η μέση μου ήταν στα συγκαλά της, και άντεχε ψιλοτραντάγματα, ανηφόριζα στο Λόφο Κιλκίς, και ταλαιπωρούσα μια μπάλα του μπάσκετ και μαζί της και τον εαυτό μου, στο υπαίθριο γήπεδο μπάσκετ που βρίσκεται μαζί με το γήπεδο τένις. Κάποτε είχαν για παρέα κι ένα πολεμικό αεροπλάνο, απολειφάδι μιας άλλης εποχής.Από τότε, κοντά δεκαετία και βάλε, το γήπεδο του μπάσκετ είχε τα χάλια του, παρατημένο από τη δημοτική αρχή, ενώ θα μπορούσε να αποτελεί μια εναλλακτική λύση για όσους ήθελαν να παίξουν μπάσκετ στα ψηλά της πόλης, διαθέτοντας μάλιστα και φωτισμό, που ωστόσο δεν λειτουργούσε απ’ ανέκαθεν!
Πέρασαν χρόνια πολλά, λοιπόν, και προχθές που βρέθηκα στο Θέατρο Λόφου, είπα να δω και το γήπεδο μπάσκετ, όπου δυο νέοι είχαν… στριμωχτεί  στη μια μπασκέτα κι έπαιζαν. Η δεύτερη μπασκέτα ήταν χιλιοσπασμένη και στο κέντρο του γηπέδου είχαν φυτρώσει χόρτα, για να ομορφύνει ο χώρος!
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Την επιμονή των νέων να συναντιούνται σε ένα γήπεδο που προκαλεί την αγανάκτηση των συναισθημάτων σου ή τη διαχρονική αδιαφορία των δημοτικών αρχώ;
 Διαθέτει  τόσα πολλά γήπεδα μπάσκετ η πόλη του Κιλκίς, που αυτό του Λόφου περισσεύει; Δεν προλαβαίνουν τα συνεργεία του δήμου να αποκαταστήσουν τις ζημιές του; Στοιχίζει μια ολάκαιρη περιουσία η μπασκέτα και μας λείπουν τα κονδύλια; Αναζητούνται χορηγοί για την αντικατάσταση της μπασκέτας και δεν βρίσκονται; Ε, ας το εντάξουν στο πρόγραμμα του Κουκλοθεάτρου, ως Θέατρο του Παραλόγου, για να εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση της μπασκέτας…
Κώστας Τερζενίδης