Ο δημοσιογράφος για να χρωματίσει το λόγο του χρησιμοποιεί επίθετα.  Ο ζωγράφος για να δώσει φως στην εικόνα που φιλοτεχνεί, βάζει περισσότερο λευκό.  Ενώ, ο κάθε ονειροπόλος για να κάνει τη μέρα του χαρούμενη, την αναμειγνύει με το όνειρο. Κανείς δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια του στις δυσκολίες που έχει η χώρα, την ώρα που η υπόθεση Καϊλή ταρακουνά  την Ευρωπαϊκή Ένωση συθέμελα.
Ζητείται μια πολιτική καμωμένη από  ανθρώπους βγαλμένους μέσα από τη ζωή. Μια πολιτική έντιμη και ηθική. Δοτική κι όχι ιδιοτελειακή. Ενωτική κι όχι διχαστική, ικανή να μετατρέπει τη θεωρία, σε πράξη εφικτή για το καλό του κοινωνικού συνόλου. Ζητείται μια πολιτική που τοποθετεί τη συλλογική  νίκη πάνω από την ατομική, πλαισιωμένη από οντότητες που μπορούν να δώσουν λύση στα προβλήματα του πολίτη.
Ο Έλληνας από την εποχή του Ομήρου αγωνίζεται από «κανένας» να γίνει ο «ένας».  Όταν ο κύκλωπας Πολύφημος ρώτησε τον Οδυσσέα, "πώς σε λένε",  εκείνος απάντησε   φοβισμένα: «με λένε "κανένα"».  Όταν  όμως  κατάφερε και βγήκε από τη σπηλιά του κι ανέβηκε στο καράβι, μαζί με τους συντρόφους του, φώναξε από εκεί πάνω στον κύκλωπα: «Άκου Πολύφημε.  Αν σε ρωτήσουν ποιος σε τύφλωσε, να πεις ο Οδυσσέας, ο γιος του Λαέρτη από την Ιθάκη». Έτσι, από "κανένας" που ήταν, όσο φοβόταν, έγινε ο «ένας». Απόκτησε όνομα, πατρώνυμο και πατρίδα, μόλις  απαλλάχτηκε από το φόβο του. Μόλις αισθάνθηκε ελεύθερος.
Το πρώτο λοιπόν που έχει να νικήσει ένας άνθρωπος, είναι ο φόβος του. Είναι οι αδυναμίες που έχει.«Νικάν αυτόν σ’ εαυτόν πασών νικών η πρώτη κι αρίστη» λέει ο Πλάτων. Το δεύτερο που έχει να ξεπεράσει, είναι η ημιμάθειά του. Να ξέρει πότε θα κάνει κάτι και πότε όχι. Πότε θα μιλά και πότε όχι, υπακούοντας στη ρήση «Χρη σιγάν ή κρείσσονα σιγής λέγειν». (Να μη μιλά αν δεν έχει να πει κάτι καλύτερο από τη σιωπή).
Η  Αριστερά, αν και δεν έχει χρεώσει στη χώρα απλήρωτα κομματικά δάνεια, αν και δεν έχει σχέση με την αρπαχτή και την αρπαγή της πρώτης κατοικίας, αν κι έχει αφήσει στον κρατικό κορβανά 37 δις απόθεμα, ως απερχόμενη κυβέρνηση, εντούτοις αυτοδιοικητικά δεν τα πήγε  καλά, είτε γιατί κλείστηκε στον εαυτό της και δεν συνεργάστηκε με άλλες πολιτικές δυνάμεις, είτε γιατί ασχολήθηκε πιο πολύ με τη  κεντρική, παρά με την τοπική πολιτική, γεγονός που την κάνει τώρα να αναζητεί  προοδευτικό υποψήφιο, για τις δημοτικές εκλογές, έξω κι από το χώρο τηε. Να κάνει δηλαδή ετεροχρονισμένα αυτό που δεν έκανε πριν….
Είναι αλήθεια πως σε κάθε επιστημονικό κι επαγγελματικό χώρο, ο άνθρωπος επιλέγει πάντα τους καλύτερους. Πηγαίνει στον καλύτερο γιατρό,  στον καλύτερο νομικό και τον καλύτερο τεχνικό, όταν έχει κάποιο προσωπικό θέμα. Στην πολιτική όμως τα πράγματα είναι εντελώς  διαφορετικά.
 «Πότε θ’ ανθίσουν αυτοί οι τόποι; Πότε θα έρθουν καινούργιοι ανθρώποι να συνοδεύσουνε την βλακεία στην τελευταία της κατοικία;» αναρωτιέται ο βραβευμένος με νομπέλ λογοτεχνίας Έλληνας ποιητής. Την απάντηση την δίνει η ίδια η ζωή:  Όπως οι καλοί γιατροί κάνουν καλύτερη την ιατρική, όπως οι καλοί παιδαγωγοί κάνουν καλύτερη την παιδεία, έτσι και οι καλοί πολιτικοί κάνουν καλύτερη την Πολιτεία. Η απάντηση στο ερώτημα του ποιητή είναι σαφής. Γιατί μπορεί τα μπουκάλια να είναι καινούργια αλλά το κρασί που έχουν μέσα είναι από παλιά σοδειά…