Η συλλογική υποκρισία που κατατρύχει την πολιτική μας ζωή δεν θα μπορούσε να καταδειχθεί εναργέστερα από τη συγκαιρινή συγχορδία για την ανάγκη καταπολέμησης της φοροδιαφυγής από κόμματα και μ.μ.ε. που δείχνουν σαν να ανακαλύπτουν τώρα την Αμερική.
Χρειάστηκε να ψηφιστούν τρία μνημόνια κι ένα μεσοπρόθεσμο, να καταστραφεί η αγορά και ο εγχώριος παραγωγικός ιστός σε όσο βαθμό την τροφοδοτούσε, να αποκαλυφθεί το ποινικού ενδιαφέροντος  σκέλος της λίστας Λαγκάρντ για να αντιληφθεί την εκτεταμένη φοροδιαφυγή η ηγετική ελίτ της χώρας.
Δεν αρκούσε το αυτονόητο: Επί δεκαετίες τα δημόσια έσοδα ως ποσοστό επί του ΑΕΠ υστερούσαν κραυγαλέα έναντι των μέσων ευρωπαϊκών. Ούτε ήταν επαρκείς όλες οι  μελέτες και έρευνες εγχώριων και διεθνών οργανισμών που οριοθετούσαν   τη «μαύρη» οικονομία μεταξύ  30%-35%. Χρειάστηκε το ποινικό σκέλος της λίστας Λαγκάρντ για να σπεύσουν όλοι τώρα και φραστικά τουλάχιστον να υπερακοντίζουν στην ανάγκη θέσπισης μέτρων περιστολής της. Ο κ. Σαμαράς δεν γνώριζε το 2000 π.χ. ότι η φοροδιαφυγή ήταν της τάξης του 35%. Ούτε ο κ. Βενιζέλος, ούτε ο κ. Κουβέλης – σε δημόσια ομιλία του στο Κιλκίς απαντώντας σε ερώτηση μου παραδέχθηκε τις ευθύνες και της Αριστεράς στην ανοχή του καταστροφικού αυτού εθνικού σπορ- ούτε ο Κ. Καραμανλής, ούτε ο Γ. Παπανδρέου γνώριζαν και τώρα το έμαθαν.  
Προς επίρρωση των ανωτέρω  αρκεί μια άσκηση: αναζητήστε πότε τα κόμματα και οι πολιτικοί που σήμερα πρωτοστατούν στην φασαρία περί τη λίστα Λαγκάρντ - του ΣΥΡΙΖΑ μη εξαιρουμένου-   εξέδωσαν μια ανακοίνωση που να ζητούν τη συστηματική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Με προτάσεις συγκεκριμένες  κι όχι από καιρού εις καιρόν με ευχολόγια απλώς για “ξεκάρφωμα”.
Θυμίζει η παράλογη αυτή εικόνα την έκπληξη των ιδίων πολιτικών και μ.μ.ε. και τη δήθεν εκστρατεία τους κατά των καρτέλ της αγοράς το 2006-2007 όταν αποκαλύφθηκε το αστυνομικό – ποινικό σκέλος των εναρμονισμένων πρακτικών στην αγορά από τις μεγάλες γαλακτοβιομηχανίες. Η καταστροφική οικονομική λειτουργία των καρτέλ στην αγορά – σε βάρος και των κτηνοτρόφων και των καταναλωτών- ήταν εκτός γνωστικού πεδίου του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Χρειάστηκε να αναδυθεί η μπόχα από τις συμφωνίες που έκλειναν οι εκπρόσωποι των βιομηχανιών του καρτέλ γάλακτος για να ανακαλύψουν και τότε την Αμερική. Για την ιστορία: Κι εκείνη η υπόθεση «θάφτηκε» και κανείς δεν πλήρωσε τα πρόστιμα που εν χορδαίς και οργάνοις ανακοινώθηκαν από εκείνη την έρμη επιτροπή Ανταγωνισμού.
Αλλά σάμπως ο δημόσιος διάλογος που διεξάγεται για το φορολογικό νομοσχέδιο και την πάταξη της φοροδιαφυγής προοιωνίζεται σήμερα ευτυχέστερη κατάληξη;  Τα κόμματα αποφεύγουν να θίξουν την «πελατεία» τους και σχεδόν σύρονται από την Τρόικα να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Κάπως έτσι σε λίγους μήνες θα δούμε και το τραγικό: Να αναπτύσσεται «εθνικοπατριωτικός αγώνας» κατά της Μέρκελ εκ μέρους ομάδων που για πρώτη φορά θα κληθούν να συνεισφέρουν στο δημόσιο ταμείο.  
Ήδη οι μεγαλο -φοροφυγάδες μέσω των δικτύων που ελέγχουν δίνουν τον τόνο. Τα φιλέτα των ιδιωτικοποιήσεων είναι ισχυρό δέλεαρ για να τα διεκδικήσουν με διαφανείς διαδικασίες. Εξ ου και οι επιθέσεις στους “ξένους που ορέγονται να αφελληνίσουν την ελληνική οικονομία”
Προφανές είναι   ότι ο έλεγχος πρέπει να ξεκινήσει από τους ισχυρούς, εκείνους που συγκροτούν την ψευδεπίγραφη βλαχομπαρόκ αστική τάξη της χώρας  που συνήθισε να ζει παρασιτικά ποδηγετώντας την πολιτική τάξη στην συγκρότηση ενός ληστρικού καπιταλισμού.  Αλλά να επεκταθεί και σε μεγάλες ομάδες πληθυσμού που συστηματικά φοροδιεφεύγουν.
Γνωρίζω τον αντίλογο: Πως μιλάς για φοροδιαφυγή τώρα όταν έχει στραγγίσει η αγορά από χρήμα, όταν οι φόροι πνίγουν τον κόσμο που δεν έχει να πληρώσει κ.ο.κ. Ακριβώς επειδή αυτή είναι όντως η εικόνα,  είναι περισσότερο από ποτέ επιβεβλημένη για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης η πάταξη της φοροδιαφυγής.  Διότι οι φόροι πνίγουν εκείνους που πάντα πλήρωναν.  Κι επειδή οι μισοί και παραπάνω Έλληνες δεν συμμετείχαν ποτέ στα δημόσια βάρη- όποιος αντιλέγει ας διαβάσει τα επίσημα στοιχεία από την εκκαθάριση των φορολογικών δηλώσεων - καλούνται και πάλι τα «συνήθη υποζύγια» να καταβάλλουν  υπέρογκα βάρη.
 Αν  επιχειρούσαμε την πάταξη της φοροδιαφυγής πριν μια δεκαετία θα είχαμε αποφύγει την χρεοκοπία και σήμερα ενδεχομένως θα δανείζαμε χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα χρέους.
Για τους δύσπιστους: Φοροδιαφυγή 30% σημαίνει σε μια οικονομία με ΑΕΠ 200 δις. ευρώ, αφορολόγητα 60 δις. ευρώ. Υπολογίστε εσείς τον ΦΠΑ και τον φόρο που δεν αποδίδεται και θα καταλήξετε σε διαφεύγοντα ετησίως από το δημόσιο ταμείο έσοδα  πάνω από 20 δις. ευρώ. Να επιλέξουμε λοιπόν: Θα πληρώσουν όλοι ή θα συνεχίζουμε να στραγγίζουμε εργάτες, μισθωτούς και συνταξιούχους;
Είναι σαφές ότι η φοροδιαφυγή δεν συνιστά τη μόνη πληγή της χώρας. Η διαφθορά τη συναγωνίζεται με κόστος δεκάδων δις. ευρώ. Οι κρατικές προμήθειες, το υπέρογκο κόστος που πληρώνουμε ως χώρα για την υγεία και την περίθαλψη- οι τακτικοί αναγνώστες της εφημερίδας θα γνωρίζετε τον τιτάνιο αγώνα που διεξάγει μια κιλκισιακή επιχείρηση παραγωγής ορθοπεδικού υλικού για να εξασφαλίσει συνθήκες διαφάνειας και να πείσει το Υπουργείο Υγείας και τα ασφαλιστικά ταμεία να μειώσουν τις τιμές αγοράς!- χωρίς καν να απολαμβάνουμε ευρωπαϊκού επίπεδου υπηρεσίες, είναι τομείς όπου απαιτείται πολύ μεγαλύτερη εθνική προσπάθεια για να εξοικονομηθούν πολλά δις.
Για την αντιμετώπιση όμως τόσο της φοροδιαφυγής όσο και της διαφθοράς απαιτείται άλλη πολιτική κουλτούρα και -τώρα πια είμαι βέβαιος - άλλο πολιτικό προσωπικό.  
Προφανώς και οι ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες του Παπακωνσταντίνου κι όποιου άλλου προκύψει από την έρευνα στη Βουλή πρέπει να διερευνηθούν και να αποδοθούν.
Αλλά ο δημόσιος διάλογος - τυχαίο;- δεν αγγίζει το κρίσιμο για τον πολίτη στοιχείο: Τα χρήματα αυτής της λίστας και κάμποσων ακόμα καταλόγων καταθετών στο Λιχτενστάιν κ.ο.κ υπήρχαν και πριν από τρία, πέντε, δέκα χρόνια στις ελληνικές τράπεζες. Και όσοι αποδειχθούν τώρα φοροφυγάδες και τότε ήταν φοροφυγάδες. Γιατί λοιπόν όταν τα δημόσια οικονομικά μας πήραν το στραβό δρόμο – ή κι όταν ήταν ανθηρά – το  περίπου  ίδιο πολιτικό προσωπικό δεν σκέφτηκε να αντιμετωπίσει την φοροδιαφυγή και να οδηγήσει τους φοροφυγάδες στο δημόσιο ταμείο;
Τότε δεν γνώριζαν ή ήταν ανίκανοι και τώρα ανένηψαν;
«Εθνικόφρων είναι σήμερα όποιος πληρώνει φόρους» έγραφα σε άρθρο μου αρχές του 2010, μόλις 100 ημέρες αφότου ανέλαβε ο Παπανδρέου.  Σήμερα μετά την οδυνηρή εμπειρία της τελευταίας τριετίας είμαι πεπεισμένος: Πολιτικό προσωπικό που δεν ήθελε να γνωρίζει τότε, σήμερα είναι μέρος του προβλήματος. Και σε καμιά περίπτωση η λύση του.