Είναι γνωστό ότι ο τέως δήμαρχος Κιλκίς Τάσος Αμανατίδης είναι θιασώτης (εραστής) της ιστορίας. Και δεν παύει κάπου κάπου να μας μιλάει για την ιστορία του τόπου μας σε εκδηλώσεις που ο ίδιος με διάφορες πολιτικές ιδιότητες διοργανώνει..
Την περασμένη Κυριακή (27.1.2013) ως πρόεδρος του ΟΠΟΝΓΑ, ανοίγοντας το «πρόγραμμα» εκδηλώσεων για τα 90 χρόνια από την απελευθέρωση του Κιλκίς, στην αίθουσα εκδηλώσεων του δήμου, μίλησε για τα γεγονότα (πολεμικά και άλλα) της περιόδου εκείνης.
Χωρίς αμφιβολία ο λόγος του ήτανε μεστός και πολύ κατατοπιστικός. Γι’ αυτούς που θέλανε να μάθουν με πέντε πράγματα παραπάνω για την ιστορία του τόπου τους, η ομιλία του άσου ήταν σκέτη εγκυκλοπαίδεια.
Είχε και το αλάτι της και το πιπέρι της.
Γι’ αυτούς όμως που πήγαν στην ομιλία στις 11 η ώρα και έφυγαν στις 13.30 η εκδήλωση ήταν μια απογοήτευση. Έστω κι αν στις δυόμισι αυτές  ώρες η χορωδία Μικροκάμπου είπε 4-5 τραγούδια και προλόγισε για λίγο ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, ο χρόνος που ανάλωσε ο Αμανατίδης για την ομιλία του υπήρξε εξαιρετικά μακρύς. Προσωπικά θα μπορούσα να ακούω τον Τάσο όσο χρόνο κι αν ήθελε να μιλήσει, ιδίως για ιστορικά θέματα.
Το ίδιο ίσως θα έκαναν και 5-10 φίλοι του που νοιάζονται για την ιστορία (Ίντος, Βαφειάδης, Αφεντουλίδης, Μακρίδης, Κων/νίδης κλπ)
Σε μια όμως εκδήλωση δεν έρχονται μόνο φιλίστορες. Έρχονται κι αυτοί που φεύγουν από την αίθουσα μόλις περάσουν τα 45 λεπτά, άντε η μια ώρα. Κι αυτό είναι κάτι που διαφεύγει συνήθως του φίλου Τάσου.
Πολλοί συμπολίτες μας, ενώ αναγνωρίζουν τις ιστορικές γνώσεις του τέως Δημάρχου, τον επικρίνουν για μακρυγορία. Ειδικά στη συγκεκριμένη εκδήλωση έδειξε έντονα τη δυσφορία του «επίσημος» της πρώτης σειράς καθισμάτων. (Έχει ο καθείς τους λόγους του).
Αν γράφω αυτό το σχόλιο, δεν είναι για να επισημάνω όλα τα παραπάνω, που είναι άλλωστε γνωστά στους Κιλκισιώτες. Είναι γιατί θέλω να εξηγήσω στους εκάστοτε ακροατές του Αμανατίδη ότι η μακρυγορία του δεν οφείλεται στο ν έρωτά του για το μικρόφωνο, ούτε σε έμφυτη πολυλογία. Απλά, επιθυμεί να πει στον κόσμο όσα περισσότερα μπορεί για να τον βοηθήσει ιστορικά. Στη συγκεκριμένη ομιλία έκδηλη ήταν η αγωνία του να πει κι αυτό, να πει και το άλλο, ώστε να μπορέσει ο κόσμος να πληροφορηθεί όσα περισσότερα μπορεί για την ιστορία του τόπου. Και σίγουρα αυτό είναι καημός. Είναι αγάπη στον πλαϊνό. Δεν είναι εγωισμός, δεν είναι αυταρέσκεια.