Η είδηση όμως δεν είναι πως η αγρότισσα μάνα δεν πήρε το δώρο Χριστουγέννων. Άλλο στριφογυρίζει στο μυαλό μου. Είναι η αναφορά στο δημοτικό συμβούλιο της Παιονίας, πως σε ολόκληρο το δήμο, με 1800 παιδιά στα δημοτικά και στα νηπιαγωγεία του δήμου, δεν υπάρχει παιδίατρος του δημοσίου. Η ελπίδα άργησε ένα χρόνο…
Εχει σφηνώσει στο νου μου και η ανακοίνωση του συμπολιτευόμενου βουλευτή του νομού, πως έκανε παρέμβαση στον ΠΕΣΥάρχη για τις γάζες και τα γάντια που δεν υπάρχουν στο νοσοκομείο Κιλκίς. Χάθηκε ο υπουργός Υγείας, άντε ο υφυπουργός, για να του βάλουμε τις φωνές, για τα χρήματα που δεν στέλνει, για τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που δεν προσλαμβάνει, για τις γάζες που δεν μπορούμε ν’ αγοράσουμε;
Την έχω ακόμη την εικόνα μπροστά μου κι ας με πληγώνει: στο διάδρομο νοσηλευτικού ιδρύματος του νομού ένα χαρτόκουτο πάνω σε τραπεζάκι, με μια σχισμή από πάνω και στα πλάγια το μαρκαδόρο να γράφει: «Εδώ συγκεντρώνουμε χρήματα για να αγοράσουμε γάζες»! Και η αγωνία της νοσοκόμας, που ντρέπεται να το πει, να το ομολογήσει, «τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;»
Α, να μην το λησμονήσω, είναι και η κουβέντα που έγινε στο δημοτικό συμβούλιο Κιλκίς, για το καινούργιο και άπλετα φωταγωγημένο(!) κτίριο του ΤΕΙ, που εδώ και δυο χρόνια(!) περιμένουμε να το μεταβιβάσει το ΤΕΙ Θεσσαλονίκης στο ΤΕΙ Σερρών, μήπως κι εγκατασταθούν σ’ αυτό οι φοιτητές μας (χώρα του παραλόγου και της τρέλας). Και ποιον κάλεσαν για να τους ενημερώσει; Τον βουλευτή της αντιπολίτευσης, που στο τέλος του 2014 ήταν υφυπουργός Παιδείας και είχε κάτι να πει για τις …τελευταίες εξελίξεις επί του θέματος. Υπάρχει ενδιάμεσα και το κενό του 2015, αλλά ποιος νοιάζεται; Σιγά τώρα μην ασχολιόταν η χώρα με το ΤΕΙ του Κιλκίς, με το Δικαστικό μέγαρο, με το νέο Γηροκομείο, με το δρόμο για Θεσσαλονίκη, με το ξαναζωντάνεμα της ΒΙΠΕ Κιλκίς, με την προκοπή των αγροτών μας, με… Είχαμε να νοιαστούμε για την πουκαμίσα του Βαρουφάκη, για τα ΟΧΙ ενός δημοψηφίσματος, που κάποιοι το μετέφρασαν σε YES…
Πήρε να χαράζει το 2016 και ο ΕΝΦΙΑ δεν λέει να μας αποχωριστεί. Αμάν είπαμε να ξεμπερδέψουμε με το GREXIT κι αυτό επιμένει να τριγυρνά στην αυλή μας. Αφήστε που κοντά σ’ αυτό μας προέκυψε και η έξοδος από τη συνθήκη Schengen. Σένγκεν, μένγκεν, έχουμε καταντήσει το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης και δεν το ανέχομαι βρε αδελφέ!
Χάσαμε και τους αγανακτισμένους των πλατειών. Από τον περασμένο Νοέμβρη που η επιδότηση πετρελαίου κόπηκε στη μέση μας έλειψαν και οι φωνές για τα παγωμένα σπίτια, για τα μαγκάλια που ανάβουν στα χαμόσπιτα, για το ηλεκτρικό ρεύμα που δε σταμάτησαν να το κόβουν. Χάθηκαν και οι μούντζες στις παρελάσεις, το εθνικό μας σπορ. Στο τρίτο μνημόνιο είμαστε πια, συνηθίσαμε το κακό και το είπαμε μοίρα. Συνηθίσαμε το πρόσωπο του τέρατος. Μην είμαστε όμως αχάριστοι. Το τρίτο μνημόνιο ψηφίστηκε από πέντε κόμματα και στηρίζεται από έξι! «Ωρέ που πάμε ρε, που πάμε».
Εχουμε ως λαός το κάτι τις μας.
Παπαδημούλης: «Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε περισσότερα από όσα μπορούσε να πράξει». Αυτό είναι που μ’ εκνευρίζει περισσότερο. Που οι πολιτικοί μας πιστεύουν, πως έχουν κάθε δικαίωμα να λένε και να μην κάνουν, να υπόσχονται ασυστόλως και να τα παίρνουν πίσω. Μα το χειρότερο είναι πως αποδεχόμαστε ως μια φυσιολογική πολιτική λειτουργία τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα». «Καλά, τα υποσχέθηκαν, και πίστευε κανείς πως θα τα κάνουν;» είναι η μόνιμη επωδός του τελευταίου χρόνου. Και το άλλο; «Μα ο λαός ήξερε τι ψήφιζε τον Σεπτέμβριο. Ηξερε από πριν ότι ψηφίσαμε το μνημόνιο…»
Μαζί τους ψηφίσαμε, αγαπητοί πατριώτες, κατά το «μαζί τα φάγαμε», του Πάγκαλου. Κι έτσι αποκτούν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν. Κάποιοι μας κουνούν και το δάχτυλο: «Τι προτιμάτε, αύξηση εισφορών ή μείωση συντάξεων;». Και δεν σκέφτονται πως μπορεί να μη θέλουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Προσμένουμε την ημέρα που, με «ένα νόμο και ένα άρθρο θα επαναφέρουμε μισθούς και συντάξεις». Χα!
Ναι, με νοιάζουν οι μάχες, αλλά οι νίκες είναι που μετράνε. Γι’ αυτό δεν ανέχομαι την υποστολή της σημαίας. Επιμένω στο στόχο, στη φιλοδοξία ν’ αλλάξουμε την… Ευρώπη. Μη μου στερείτε τ’ όνειρο.
Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ. Η ΕΥΡΩΠΗ ΑΛΛΑΖΕΙ.
Υ.Γ.: Παραλίγο να το λησμονήσω. Είχαμε και δυο αλλαγές σ’ αυτόν τον τόπο. Πανελλαδικά, ο Μητσοτάκης ανέλαβε πρόεδρος στη Νέα Δημοκρατία και τοπικά ο γραμματέας της Ν.Ε. Κιλκίς του ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε πρόεδρος στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Κιλκίς.
Κι όλα τα ίδια μένουν…
Είναι η εξουσία, ηλίθιε!
