Το πρόβλημα των στρατιωτικών εξοπλισμών της Πατρίδας μας, ήταν πάντα πολύπλευρο, οξύτατο και διαπλεκόμενο, πάντα ελεγχόμενο από τις διασυμμαχικές συμβατικές υποχρεώσεις και προσαρμοσμένο στις συμμαχικές ανάγκες και στο βωμό των κερδών των πολυεθνικών του πολέμου και όχι στις ανάγκες της χώρας μας.
Δύο γεγονότα που συνέβησαν , από τον Ιούλη και τον Αύγουστο του 1974, δηλαδή:
1. Η  στρατιωτική κατάληψη της μισής Κύπρου, μετά το χουντικό πραξικόπημα ενάντια στον Μακάριο και μάλιστα με ΝΑΤΟικά όπλα,
2. Το δεύτερο, ένα γεγονός παγκόσμιας σημασίας. Η ανατροπή και διάλυση του Σοβιετικού Πόλου το 1990,  που επηρέασε   και δημιούργησε φυγόκεντρες
δυνάμεις στην ευρύτερη περιοχή μας.
Οι επιπτώσεις στους ελληνικούς στρατιωτικούς εξοπλισμούς ήταν αναπόφευκτες. . Δύο είναι οι κύριοι επισήμως εμφανιζόμενοι παράγοντες στη δημόσια ζωή για το ζήτημα των εξοπλισμών. Ο ένας είναι αυτός που υποστηρίζει το συνεχή άκρατο στρατιωτικό εξοπλισμό της Ελλάδας έναντι κυρίως της Τουρκίας. Ο άλλος είναι εκείνος που αποβλέπει κυρίως στη διαμόρφωση ενιαίας εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας στο πλαίσιο της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ετσι, πιστεύει, ότι περιορίζεται η ανάγκη αυτόνομων στρατιωτικών εξοπλισμών της Ελλάδας. Παρά τη φαινομενική τους διαφορά και οι δύο συναποτελούν τις δύο πλευρές του ιδίου νομίσματος. Το κοινό νόμισμα, που προσδιορίζει το χαρακτήρα τους, είναι η αφοσίωσή τους στο δυτικο-συμμαχικό οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό δόγμα, που εκφράζεται στους οργανισμούς ΕΕ, ΔΕΕ, ΝΑΤΟ.
Η μεγάλη αλήθεια, που συστηματικά θάβεται, είναι ότι οι συγκεκριμένοι εξοπλισμοί δεν συνδέονται με τις πραγματικές αμυντικές ανάγκες της χώρας.

Το ζήτημα  των στρατιωτικών εξοπλισμών έχει την τεράστια οικονομική πλευρά. Πρέπει να επισημανθεί ότι οι δαπάνες για τις οποίες γίνεται λόγος εδώ, δεν είναι γενικά οι αμυντικές δαπάνες της χώρας (μισθοδοσία προσωπικού Ενόπλων Δυνάμεων, λειτουργικές δαπάνες κ.λπ.), που ενδεχομένως κατά ένα μέρος τους είναι αναγκαίες και αναπόφευκτες αλλά πρόκειται αποκλειστικά για εξοπλιστικές δαπάνες και ειδικότερα για τις εισαγωγές όπλων και οπλικών συστημάτων, που υπηρετούν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και μάλιστα σε βάρος  και της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.
Πρωταθλήτρια είναι η Ελλάδα στις εισαγωγές  οπλικών συστημάτων και πολεμικού υλικού γενικά
Σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Ινστιτούτου Στοκχόλμης για την Ειρήνη και τον Αφοπλισμό (SIPRI), η Ελλάδα σταθερά μετά το 1974 (1974-2010):
•    Εισάγει κατά μέσο όρο και σε ετήσια βάση το 3,74% των όπλων που εξάγουν παγκοσμίως οι ΗΠΑ.
•    Από τη Γερμανία, εισάγει το 9,64% των παγκόσμιων εξαγωγών όπλων αυτής της χώρας,
•    Από τη Γαλλία, κάθε χρόνο κατά μέσο όρο αγοράζει το 5,51% των παγκόσμιων εξαγωγών της. .
Με βάση τα στοιχεία του SIPRI, η Ελλάδα για την πενταετία 2001 - 2005 ήταν πρώτη στην παγκόσμια κατάταξη στις εισαγωγές όπλων από τις ΗΠΑ και δέκατη στις εισαγωγές όπλων μεταξύ όλων των χωρών του κόσμου, αγοράζοντας το 4% της παγκόσμιας «πίτας» των εξαγωγών όπλων που γίνονται από όλες τις χώρες.
Ενδιαφέρον έχει η διαχρονική εξέλιξη της δαπάνης της Ελλάδας για εισαγωγές όπλων. Ειδικότερα, σύμφωνα με τα στοιχεία του SIPRI, η Ελλάδα την περίοδο:
• 1960-2010 δαπάνησε 36.895 εκατ. δολάρια (13η θέση παγκόσμια).
• 1974-2010 δαπάνησε 32.080 εκατ. δολάρια (10η θέση παγκόσμια).
• 1980-2010 δαπάνησε 26.257 εκατ. δολάρια (10η θέση παγκόσμια).
• 1990-2010 δαπάνησε 21.394 εκατ. δολάρια (7η θέση παγκόσμια).
• 2000-2010 δαπάνησε 11.092 εκατ. δολάρια (4η θέση παγκόσμια).
Τι είναι ένα δισεκατομμύριο; Ένα δισεκατομμύριο είναι χίλια εκατομμύρια. Για να γράψουμε τον αριθμό αυτό χρειαζόμαστε 9 μηδενικά: 1000000000.
Πόσο μεγάλος είναι αυτός ο αριθμός;
Είναι πάρα πολύ μεγάλος αριθμός. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν το μέγεθος του. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος ζει "μόνο" 2,5 δισεκατομμύρια δευτερόλεπτα.
Όμως ένα πιο παραστατικό παράδειγμα είναι το εξής: Αν κάποιος έχει μισθό 300000 ευρώ το μήνα και τον αποταμιεύει ολόκληρο χωρίς να ξοδεύει ούτε ευρώ, τότε θα χρειαστεί 278 χρόνια μέχρι να συγκεντρώσει ένα δισεκατομμύριο (αν δε λάβουμε υπόψη τους τόκους).
Για παράδειγμα, το Δεκέμβριο του 1998 η Ελλάδα εκδήλωσε πρόθεση για αγορά οπλικών συστημάτων αξίας 8 τρισεκατομμυρίων δραχμών για τα επόμενα χρόνια μέχρι το 2015. Το ποσό αυτό θα συγκεντρωνόταν αν κάθε Έλληνας. ανεξαρτήτως ηλικίας. συνεισέφερε 800000 δρχ.. Αυτό για μια τετραμελή οικογένεια σημαίνει 3200000 δρχ. Ένας εργαζόμενος με μισθό 300000 δρχ το μήνα θα ήταν σε θέση να αγοράσει μόνος του τα όπλα αυτά αν δούλευε πάνω από 2000000 χρόνια.
Να υπενθυμίσουμε, ότι, ένα τρισεκατομμύριο είναι 1.000 δισεκατομμύρια, γι αυτό όταν ανακοίνωσε το ποσό ο κ. Τσοχατζόπουλος το πρόσωπό του έλαμπε από χαρά και ευτυχία! Ω ρε μίζες, ω ρε γλέντια!!!
Μίζα ως γνωστόν είναι η παράνομη προμήθεια που δίνεται σε κάποιον που μεσολάβησε σε μια εμπορική συμφωνία.
Το τελευταίο διάστημα όλοι επικεντρώνονται στις μίζες, με πρώτα τα μεγάλα ΜΜΕ.
Όχι ότι τα ποσά που δίνονταν για μίζες είναι λίγα. Αλλά το κύριο είναι ότι λαδώνονταν για να εγκρίνουν προμήθειες όπλων που δεν χρειαζόταν για την άμυνά μας ή ήταν άχρηστα, χρεώνοντας έτσι με πολλά τρισεκατομμύρια τη χώρα και αυξάνοντας το χρέος.
Έχουμε και τα μπόνους. Τι είναι τα μπόνους; Δεν είναι το ίδιο με τις μίζες; Όχι ακριβώς.. Το Μπόνους είναι επιπλέον επιβράβευση σε χρήματα επί της καταναλώσεως. Επί του όγκου δηλαδή των προμηθειών. Επί του τζίρου δηλαδή.
Μπόνους έχουν, για παράδειγμα, και οι εισαγωγείς ιδιώτες. Επί του ύψους των εισαγωγών παίρνουν μπόνους από τις μεγάλες επιχειρήσεις, που μάλιστα κατατίθενται στο εξωτερικό και γίνονται ακίνητα κ.λ.π.
Τέλος, με το πάρτι, το φαγοπότι των εξοπλιστικών, των Ολυμπιακών κ.λπ. , κ.λπ. οδήγησαν εδώ την χώρα και έριξαν του εργαζόμενους, τους αγρότες, τους  μικρομεσαίους, τους συνταξιούχους στην μιζέρια και στη δυστυχία, με εισοδήματα πετσοκομμένα, με άγρια φορολόγηση, χωρίς εργασία,  Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια …